Heimilisblaðið - 01.01.1939, Qupperneq 7

HEIMILISBLAÐIÐ
5
En lestirnar voru mjög seinfara. Bar
margt til þess. Eitt var það, að eimreið-
irnar voru hafðar sem þyngstar til þess aö
dráttarkraftur þeirra yrði því meiri, og'
núningurinn við sporið yrði sem mestur.
Annað var það, að brautarteinarnir voru
ekki up]vhaflega ætlaðir til að bera eim-
reiðar og gátu því ekki borið hvaða helzt
þunga seni var. Nú gat ekki komið til mála
að taka upp brautarteinana, sem þá voru
nýlagðir, og leggja aðra sterkari í staðinn.
Var þá auðsætt, að menn hefðu lagst á
móti og þót.t þessi nýju flutningatæki of
þurftarfrek og heföi það gert eimreiðar-
málinu óbætanlegt tjón.
Árið 1824 stofnaði Stephenson aðra eim-
reiðaverksmiðju í Newcastle undir nafni
sonar síns, Robert Stephenson og Co. Átti
Stephenson því láni að fagna, að sonur
hans, Robert, var frábærum gáfum gædd-
ur í sömu átt og hann sjálíur, svo að hann
gat snemma gert hann. að samverkamanni
sínum. Þessi verksmiðja þeirra feðga varð
brátt heimsfræg. Þar voru gerðar eim-
reiðar þær, sem notaðar voru á Stockton-
Darlington-brautinni og reyndust þær hag-
feldar.
En þó að ýms missmíði væru á þessari
eimreiðarbraut, þá farnaðist þó svo vel,
að það ýtti undir menn með það að halda
járnbrautarlagningum áfram.
IV. Liverpool-Manchester-brautin.
Var þá næst stungið upp á því að leggja
járnbraut á milli borganna Liverpool og
Manchester, því að þar var flutningaþörfin
svo miklu meiri, því að verzlunarviðskifti
þeirra boi'ga voru svo umfangsmikil. Þar
þótti mönnum brýn nauðsyn á að nota
gufukraftinn til vagndráttar, en hestarn-
ir hrykkju eigi til.
Nú skal þess getið, hvað það var helzt,
sem greiddi fyrir þessari brautarlagningu,
því að hún hafði svo mikla þýðingu fyrir
brautarlagningar þær, sem á eftir komu.
Verzlunarviðskiftin miklu, milli þessara
stórborga höfðu dregið til þess, að stofn-
ucf voru 3 félög til a,ð halda uppi bátaferð-
um um skurð einn mikinn, sem gerður hafði
verið milli borganna. Hertoginn af Bridge-
water var formaður aðalfélagsins. Hann
átti stórar kolanámur um þær slóðir, all-
skammt frá Manchester; en vegirnir voru
svo óskaplegir, að þeir máttu heita alófær-
ir til flutninga; var því engin leið að gera
sér námurnar arðberandi.
Hertoginn fékk þá mannvirkjameistara
þann, er Brindley hét, til að gera skurð
þann, er siðan er kenndur við hertogann.
Skurðurinn var gerður og hertoginn varð
stórauðugur af kolanáminu og vöruflutn-
ingum milii borganna. Af þessu leiddi svo,
að tvö félög önnur voru, stofnuð í sama
tilgangi. Og þess var skammt að bíða, að
allir flutningar milli Liverpool og Man-
chester lcnti í höndum þessara félaga. Allt
gekk nú vel í fyrstu; félögin fullnægðu
flutningaþörf manna, og menn létu, sér vei
lynda, þó að flutningagjöldin væru allhá.
En smám saman fór að bera á óreglu og
skeytingarleysi félagsstjórnanna; fór þá
óánægja almennings sívaxandi; en félögin
létu aljar réttmætar kvartanir sem vind
i}m.eyru þjóta, því að þau hugðu og von-
uðu, að ekki gæti verið um neina sam-
keppni að ræða.
En svo illt sem þetta var, þá varð engin
breyting á því um hríð, önnur en sú, að
félögin þrefölduðu flutning,sgjöldin frá því
sem upphaflega hafði samþykkt verið.
Þá komst, loks allt í uppnám. Afarfjöl-
mennur fundur var haldinn í Liverpool 20.
maí 1826; var þar samþykkt, að járnbraut
skyldi leggja milli Liverpool og Manchester.
Féiögin, gerðu nú allf, sem þau gátu, til
þess að fá þjóðþingið enska til að synja
þessu nýmæli staðfestingar og tókst líka
að fá þvi frestað í tvö ár. En 1828 sam-
þykkti þingið brautarlagninguna; sam-
kvæmt upphafiegri ráðagerð þeirra, sem
fyrir brautargerðinni stóðu, átti að flytja
allskonar varning eftir þessari braut.
Ákveðið var að nota gufukraft til drátt-