Heimilisblaðið - 01.01.1939, Blaðsíða 10

8
HEIMILISBLAÐIÐ
Inga ljósmódir.
Ettir Iienriettu í'ráFlatey.
Frh. VI.
»í heiðardalnum er heimbygð mln,
þar hefi ég lifað glaðar stundir,
þvi hvergi voi'sólin heitar skln
en hamrafjöllunum undir«.
Inga var sótt í miðjum janúar til Mar-
grétar. Sendimaðurinn sagði, að hún væri
lasin, svo vissara hefði þótt. að sækja yfir-
setukonuna strax, með því líka, að bærinn
væri svo afskektur. Inga skildi ekki, hvern-
ig á, því stóð, að henni var þungt í hug.
Þetta var þó starfi sá, sem hún vissi að
átti við aig, að mýkja og græða »ben, sem
bróður svíður. Henni fanst, sem hún vissi
að eitthvað mótdrægt mundi mæta sér.
Metta fylgdi henni úr hlaði, og beiddi
hana vel fara og neila aftur kojna. Siðan
signdi hún hana að skilnaði. Augu Ingu
fylltust tárum. »Þetta gerði mamrna mín
seinast við mig«, hugsaði hún.
»Guð fylgi þér«, sagði Metta og sneri
heimleiðis.
Það var blíða logn. Hjarn var yfir og
marraði undir fæti. Þau Inga og fylgdar-
in urðu 1000 sterlingspund. Var honum
það einkar kærkomin gjöf, því að með því
varð honum hægra fyrir að gera endur-
bóta-tilraunir á eimreiðum sínum.
Stephenson var einn af þeim mikilmenn-
um, sem varið hafa öllum hæfileikum sín-
um í þarfir þjóðar sinnar og þarfir mann-
kynsins, og öllum sínum kröftum og' öllu
fé sínu. Hann skildi þá þörf, sem honum
var ætlað áð bæta úr og hann gerði það
svo, að þess verður minnst með þakklát-
semi, meðan lönd eru byggð.
Eitt, er það enn, sem sýnir, hve Stephen-
son var hugleikið að efla velferð fyrrver-
andi stéttabræðra sinna í kolanámunum.
Hann fann upp varúðarlampa, til þess að
maður hennar gengu rösklega. Allt í einu
nam hún staðar. Bærinn blasti við. Það
leit svo út, sem hann hengi framan í fjall-
inu. Stórt klettabelti náði alla leið frá bæn-
um og upp undir fjallsbrún. Hvergi sást
á dökkan díl, alsstaðar sama, glitrandi snjó-
breiðan. Ingu verkjaði í augun. »Hér er
eyðilegt«, varð Ingu að orði.
»Ekki finst okkur það, sem erum vön
því«, svaraði fylgdarmaðurinn. »Hér er
fagurt á sumrum: grænar hliðar og grös-
ugir hvammar, og hér kemur grænt, undan
snjónum. En nú erum við komin heim-
undir. Það er blessuð húsmóðirin, sem
stendur úti«.
Þau gengu heim í hlaðið. Stór og föngu-
leg kona kom á móti þeim. Hún var með
mikið hár og hafði hyrnu á herðum sér og
skýluklút um höfuðið, en hlífðarsokka á
fótum. 'Var auðséð, að hún kom frá úti-
verkum. Inga heilsaði henni. Handtak
hennar var fast, og traust eins og hamra-
beltin, sem gnæfðu allt, í kring. Sæunn bauð
Ingu í bæmn, sem var lítill og fornfálegur.
eigi hlytist slys af gasi í námunum, eins
og' svo oft haí'ði komið fyrir áður. Það var
1815. Ekkert vissi hann, hvað Hurnprey
Davy leið með það, þeim sem sú uppfundn-
ing er vanalega eignuð'.
Það er alveg furðulegt,, hverju-einn mað-
ur getur til vegar komið, þegar hugsjón
hans er há og göfug og honum er gefið
að skilja, hvernig hann á að t'ramkvæma
hana mannfélaginu til blessunar.
Þá rætist það á einstaklingunum, sem
kveð'ið er u.m þjóðina:
»S.ú þjóð, sem veit sitt hlutverk,
er helgast afl um heim,
eins hátt ?em lágt má falla, fyrir
kmftinum þeim«,