Heimilisblaðið - 01.01.1939, Page 11
HEÍMILISBLAÐIÐ
9
Hún talaði hátt og fast, sem væi’i hún úti
í stórviðri og yrði að láta heyrast sem
skýrast til sín.
»Maðurinn minn er lasinn í dag’. Hann
er það svo oft, blessaður«.
»Mér þykir verst, ef ég hefi sótt að hon-
um«, sagði Inga. Hún var orðin svo vön
svéitalífinu, að hún vissi, að vel ætti við
að segja þetta.
»Nei, nei, blessuð! Það þarf ekki til. En
ekki er því að neita, að einhvern slæðing
þóttist það hafa orðið vart við í nótt, en
einskis varð ég vör«.
Ingu var boðið inn í lítið afhýsi; það var
hjónaherbergið. Bóndi lá þar upp við
herðadýnu. Hann var lítill maður og veiklu-
legur, enda var hann við aldur. Inga heils-
aði honum. Hann tók því glaðlega. Sæunn
fór síðan að búa um hann; lagaði hún til
undir höfði honum og hagræddi honum á
ýmsa vegu, Gerði hún, þetta með lipurð og
ástúð, svo Inga undraðist það mjög.
»Mamma, áttu ekki, vætuspón að bjóða
stúlkunni? Ilún er heit og göngumóð«, sagði
Stefán.
»JÚ, pabbi«, svaraði Sæunn, »ég kem nú
með hann«.
Inga varð alveg forviða. Pabbi, mamma,
og vætuspónn! Þetta hafði hún ekki heyrt
fyr. — Svo þetta var þá »Gellivör mamma«!
Húsbóndirtn reif hana upp úr hugsunum
þessum:
»Var nokkuð til tíðinda þarna úti i sveit-
jnni? —- Nei, ekki það? — Ég meina góð
höld á. skepnum«.
»Já, það er víst«, sagði Inga, en spurði
sjálfa sig í huganum, hvað það orð mundi
eiga að merkja.
Fyrsta kvöldið, sem Inga var á'Hyrn-
ingsstöðum og búið var að kveikja, sett-
ust allir a3. Inga var búin að heilsa Möngu
Rauðnefju og henni leist vel á hana. Hún
virtist hafa verið fremur snoppufríð, en
lýti voru það, að hálft. nefið var þakið val-
brá og var því blárautt að lit.
Drengur, 6 ára gamall, lék sér með leggi
og völur á gólfinu. Var það sonur Bjargar
þeirrar, er áður var getið. Hann hafði gult
hár og blá augu. Ingu fannst sem hún hefoi
séð einhvern áður, sem barnið líktist, en
gat ekki rifjað það upp. Jafnvel hendurn-
ar fannst henni sem hún þekkti.
Þá er Sæunn, var sezt. með rokkinn fyr-
ir framan bónda sinn, yrti hún á Ingu og
spurði:
»Er þér um geð, að kveðnar séu rímur?
Það er vani hér að lesa eða kveða rímur á
vökunum. Okkur finnst það stytta tímann«.
Inga leit frá einum til annars. Henni
sýndist allir standa á öndinni að bíða eftir
svari hennar.
»Mér mvndi þykja gaman að því«, svar-
aði hún.
»Hvað viltu þá, helzt heyra?«
»Við eigum nokkra rímnaflokka«, sagði
Stefán og settist upp í rúminu.
Nú vandaðist málið. Inga varð að segja
sannleikann.
»Ég hefi aldrei á æfi minni heyrt kveðn-
ar rímur«, sagði hún.
Allir störðu á, Ingu, sumir með með-
aumkvun, aörir undrandi.
»Eg er uppalin í kaupstað«, flýtti Inga
sér að segja, »og þar þekkist ekki slíkt«.
»Þá vildi ég ekki eiga heima í kaup-
staðnum þínum«,, sagði litli drengurinn.
»Jæja, Jói!« sagði Sæunn, »kveddu nú
eitthvað fyrir okkur«.
Jói, sem verið hafði fylgdarmaður Ingu,
færði sig nú nær Ijósinu, snýtti sér. hóst-
aði og hrækti. Síðan brýndi hann röddina
og kvað:
»Nú skal greina af fróðum fyrst
Flateyjar í dalnum.
Knarar- bygði -eyri yzt
dldu nærri salnum«.
Hann dró seim í endanum. Hann. hafði
skæra röd.d og þótti kveða með afbrigðum
vel. Sæunn kvað undir. Hún, lagði undir
fíatt, teygði úr kembunni, og leit hýrt á
allar hliðar frá sér. En af þesu varð svo
mikill hljómur, að Ingu varð dauðillt í
höfðinu og hún varð sárfegin þegar kom-
inn var lestrartími og kvæðamaðurinn lagði