Heimilisblaðið - 01.01.1939, Blaðsíða 12

10
HEIMILISBLAÐIÐ
aftur rímurnar. »Þetta voru Finnbogarím-
ur«, sagði Sæunn, »en við eigurn nú marg-
ar fallegri en þær. — Nú ætla ég að
hreiðra um þig, stúlka mín, hérna við end-
ann á rúminu okkar hjónanna. Hann Dóri
litli sefur í rúminu á móti þér«.
»Hvað heitir drengurinn,?« spurði Inga.
»Halldór«, svaraði Sæunn.
Inga saup kveljur. Nú mundi hún hverj-
um hann líktist. Sá maður hét einmitt líka
Halldór; hún geymdi einmitt mynd hans
á brjósti sér, þó hún ætti ekki hjarta hans
lengur. En þetta hlaut að vera vitleysa;
hún væri að verða rugluð. Hún seildist upp
og ætlaði að slíta strá sem vaxið hafði um
sumarið inn úr þekjunni.
»Þetta mátt þú ekki slíta«, sagði Halldór
litli alvarlega, »þetta heitir húslilja, og ef
þú slítur hana, deyr einhver á bænum«.
Inga kippti að sér hendinni. »Lg vissi
það ekki. Þú varst ósköp vænn að segja
mér það«.
Inga var búin að vera hálfan mánuð á
Hyrningsstöðum. Iíún kunni vel við sig.
Hún hjálpaði Sæunni við ýmislegt, og öll-
um var vel til hennar. En nú var kominn
sólarhringur, sem hún var búin að vaka
yfir Margréti. Hún var svo blíð, lipur og
stilt, að Margrét, sem var ístöðulaus, bar sig
furðu vel.
Stefán kom upp á loftið. »Er ekki betra
að sækja, lækni?« spurði hann lágt, því
hann hugði, að Margrét svæfi.
»Ég veit ekki«, sagði Inga, »það er nú
allt rétt, en óneitanlega er það vissara, því
hún er svo lasin, að það hvorki rekur né
gengur«.
Margrét hálfsettist upp og sagði:
»Sækja hann! Eins og ég líði ekki nóg
fyrir hann samt! Ég vil ekki sjá hann!«
Inga strauk um hár henni. »Reyndu að
sofna, meðan þú hefir frið til þess«, sagði
hún blíðlega.
★
Læknirinn, var kominn. Fremur var hann
hranalegur, enda var hann ölvaður nokkuð.
Inga var stilt, en festuleg.
»Æ, æ! Kg þoli ekki þetta!« veinaði Mar-
grét.
»Já, það er nú allt af viðkvæðið hjá ykk-
ur öllum«, sagði læknirinn.
Loks fæddist barnið andvana.
»Jæja, það er gott«, sagði læknirinn, »það
verður þá engin rekistefna með þetta
barn«. Þet.ta sagði hann við Stefán og Sa>
unni., meðan hann var að borða, áður en
hann lagði, af ,stað.
Stefán þagði, en Sæunn svaraði af móði
miklum:
»Þe:r mættu skammast sín ólukku óþokk-
arnir, sem nota sér einfeldni meinleysingj-
anna«.
Það hummaði eitthvað í lækninum, og
hann var fljótur að ríða af stað.
Þegar hann kom heim, þurfti kona hans
margs að spyrja viðvíkjandi ferð hans og
erindi.
»Hvernig reyndist nýja yfirsetukonan?
Hvernig leið móðurinni? Hvernig leið barn-
inu?«
Þessum spurningum, og mörgum fleiri
átti læknirinn nú að svara svo frúnni lík-
aði. Hann kveið fyrir því. En í sama bili
kom vinnukonan í dyrnar og sagði, að Ás-
geir í Hvammi væri kominn að leita læknis.
Ásgeir var nábúi læknisins og höfðu þeir
oft elt grátt silfur.
Lækninum létti nokkuð, því nú var hann
sloppinn við yfirheyrsluna. í bráð.
»Ég ætla nú ekki að tefja yður lengi,
læknir minn«, sagði Ásgeir, þá er hann
kom inn, »en konan mín er með hljóðum
af tannpínu, og vil ég því biðja yður að
láta mig hafa eitt glas af »dentín«, því
það batnar henni betur við en allt annað«.
»Þekki það ekki!« sagði læknirinn, og var
nú allt annað en mjúkur á manninn.
»Þekkið ekki »dentín«! Það er ómögu-
legt. Nú trúi ég ekki«.
»Það er mér sama, en »asperín« getið