Heimilisblaðið - 01.01.1939, Blaðsíða 14

12
HEIMILISBLAÐIÐ
»Skrifaðu Nikolaj!« — Og nú tafsaði
hann svo fljótt, að ég átti bágt með að
fylgja honuim eftir:
»En kosta hennar
eg kann ei tal,
og löstur enginn
hana lýta skal.
Hreint hennar auga
og hugurinn mær,
og mild hennar ræða
sem morgunblær«.
Andrea Margrét .saumaði í ákafa og leit
ekki upp og mig furðaði það m.est, að hún
skyldi ekki .stinga sig. En presturinn sagði:
»Nei, heyrið þið til lcgmannsins. Sá þykir
mér geta sprett úr spori, þegar hann. loks-
ins er kotninn á bak á skáldfákinn. Pessu
hefði ég áldrei trúað. En auðvitað er það,
að miklu leyti stæling eftir mér«.
»Nei«, hrópaði Korpus Júris. með ákafa.
»Stæling er það alls ekki. Bragarhátturinn
er máske sá sami, en efnið var nýtt, og
það er efn'ð, en ekki hátturinn, sem mest
er um vert«.
»Hvaða ósköp! Ég skal þegja! Ég skal
þegja«, sagði presturinn. »Eg bið yður,
umfram alla muni, að fara ekki í mál vio
mig út af þessu, hver veit nema ég yrði
þá rekinn frá kjóli og kalli. Vísan yðar
er glæný; það er mín, sem var gömul og
stæling eftir yðar vísu. Eruð þér ekki á-
nægður rneð þessa viðurkenningu?«
»En þú ert altof slæmur við hann Niko-
laj«, sagói prestskonan. »Pú verður aö
gera bragarbót«.
»Nei, ]iað dettur mér ekki í hug«, sagði
presturinn. »Nikolaj er voðamaður, og ætti
helzt að lýsa honum með ennþá dekkri
orðum. Pað munu vera mjög sjaidgæfir
slíkir Don Júanar — það er afskaplegt!
En hver ætlar að bæta við bréfið?«
»Nú rnegið þér til að bæta einhverju
við«, sagði Korpus Júris, og laut höfði að
prestkonunni.
»Já, við skulurn bara lofa mömmu að
komast að«, sagði prest.urinn. »Pað verður
best af því öllu saman — og svo verður
endirinn bó fallegur, þótt ekki sé annað«,
1 fyrstu var prestkonan ófáanleg til að
bæta við, en Korpus Júris bað hana því
betur; og eftir nokkura stund byrjaði hún,
og virtist þó vera hálffeimin:
»Ég veit það, að forvitnin ósödd er enn,
en ég skal nú bæta úr þeim vanda.:
fig sendi þér orðtn og eiginnöfn tvenn,
sjá albúoir leikendur standa.
Og brúðurin Andrea Margrét er mær,«-----
Þá tók presturinn skyndilega fram í:
»en maðurinn slæpingur — sonur þinn kær«.
Prestkonan vildi endilega, að seinustu
hendingunm væri breytt, en við það var
ekki komandi. Presturinn sagði, að endir-
inn væri ágætur og Korpus Júris. var hon-
um hjartaniega sammála; síðan. ætlaði
presturinn að taka af mér blaðið og sagð-
ist ætla ao senda það daginn eftir. »Ég
skal ábyrgjast, að faðir yðar'verður glað-
ur, þegar hann fær þessar fréttir«, sagði
hann.
En ég vildi ekki láta bréfið af hendi,
sagði eins og satt var, að þetta væri alt
svo krassað og þyrfti ég að skrifa það
upp aftur, áður en það yrði sent af stað
— og svo stakk ég bréfinu í vasa minn; en
auðvitað rétlaðist ég aldrei til, að þetta
bréf kærnist í hendurnar á föður mínum
— en vel gat skeð, að hann fengi einhvern-
tíma annao bréf, líks efnis og' þetta bréf
var, en með öðru sniði.
Við vöktum ekkert fram eftir um kvöld-
ið. Við vildum ekki halda vöku fyrir prest-
inum. Þegar hann var genginn til svefns,
röbbuðum. við saman, aðeins ofur litla
stund, og íorum svo að hátta. Korpus Júr-
is var ekki alveg búinn að tala út við
Andreu Margréti og Gamli og Emma voru
eitthvað að pískra saman úti við glugga;
ég flýtti mér því upp á loft. á undan þeim,
til þess að vita, hvort haninn væri kyr.
Jú — barna sat hann í ró og næði, og
bærði ekkert á sér. Það var ekki líklegt,
að hann truflaði nokkurn, í bráðina •—
hann steinsvaf. En í fvrramálið! Þá kæmi
annað hljóð í strokkinn, þegar haninn færi