Heimilisblaðið - 01.01.1939, Blaðsíða 15

1
HEIMILISBLAÐIÐ
13
að gala — og- Korpus Júris að hamast og-
bölsótast.
★
Ég' sofnaði mjög fljótt; en eftir ofurlít-
inn dúr, vaknaði ég, og gat ekki sofnað
aftur. Blóð mitt var í æsingi, og hugsan-
irnar ekki síður. Eg gat ekki hrundið ljóða-
bréfinu úr huga mínum. Ég vissi satt að
segja aldrei, hvort prestinum var alvara
eða ekki; það var ómögulegt að sjá það á
andliti hans. Gat ekki skeð, að honum ein-
um hefði verið alvara með þetta ljcðabréf?
Gat ekki skeð, að hann hefði viljað gefa
mér leynimerki, með þessu, til þess, að ég
skyldi ekki vera smeykur; — ef ég væri
hugdjarlur, þá ætti ég mér sigurinn vísan.
Ég fór að rifja upp í huga mínum, alt sem
presturinn hafði sagt um kvöldið; og eftir
því, sem ég hugsaði meir og betur um það,
eftir því styrktist ég betur í þeirri sann-
færingu, að honum væri alvara með sam-
band okkar Andreu Margrétar. Ég ætlaði
að bíða í 4 eða 5 ár, þangað til ég var bú-
inn að Ijúka prófi — þetta hafði ég líka
hugsað mór í gærkvöldi —; en hvers vegna
ætti ég að bíða svona lengi? Vegna þess,
að' Gamli hafði sagt það. En var þá Gamli
alveg cskeikull í áliti sínu og dómum? Ég
þekkti marga, sem höfðu trúlofast á mín-
um aldri, og þóorðið gæfusamir eiginmenn.
Skyldi annars vera hægt, að ákveða nokk-
urt sérstakt tímabil á mannsæfinni, svo
sem trúlefunartímabil? Fjögur eða fimm
ár — það er langt, og um margt hefir skift,
á skemmri tíma. Gat ekki skeð, að einhver
yrði búinn að biðja Andreu Margi’étar á
þeim tíma og fá já. Jú, þessi biðill gat
auðveldlega komið innan misseris, eða inn-
an árs; og svo myndi ég harma það alla
mína æfi, að hafa ekki gripið tækifærið.
Mér varð það ljóst af öllu, að nú var tímí
til að tala; Andrea Margrét. hafði sjálf sagt,
að ég mætti vara mig á. því, að ekki færi
fyrir mér, eins og honum Péti'i vesaling.
Og þegar ég fór svo að hugsa um það, aö
við höfðum aldrei sést áður, og að við á
þessum stutta tíma vorum orðin svona góð-
ir vinir, alveg eins og bróðir og systir, þá
var ómögulegt annað en að hún hefði verið
að gefa mér í skyn, að ég skyldi fleygja
allri feimr.i fyrir borð — annars myndi ég
verða utanveltubesefi, eins og hann Pétur.
— Máske væri það samt hyggilegast, að
ég bið'i dálítinn t.íma ennþá, og' rannsakaði
sjálfan mig betur, svo að ég gæti þá dreg-
ið mig i hlé, ef á þyrfti að halda, en —
nei — nei — þegar ástin blossar í brjósti
manns, hugsar hann aldrei um að draga
sig í hlé — hann lítur aldrei aftur, heldur
geysist áfram, þangað 1il hann sigrar eða
fellur.
Mér var ómögulegt að lig'g'ja kyr; ég'
stökk fram úr rúminu og opnaði gluggann.
Mér varo litið upp í alstirndan himininn;
og aftur varð ég efasamur. Gamli hafði
sagt, að meiri heimska væri ekki til í heim-
inum en sú, að trúlofast áður en prófi væri
lokið. Ég hafði ætíð fylgt ráðum hans; og
hvers vegna ætti ég einmitt, núna, að fara
að breyta á móti þeim? — I sama bili sá
ég stórt og fagurt stjörnuhrap: »Nei —
nei —• nei«, sagði ég upphátt, »þú þarft
ekkert. að óttast; þarna fékstu teikn frá
himni; allar cskir þínar munu uppfyllast;
haltu ótrauður áfram og treystu gæfu
þinni«.
Ég hefi hlotið að tala hútt, því að Korp-
us Júris kallaðl tii mín: »Hvað gengur á,
Nikolaj? Ertu að tala upp úr svefninum?«
Og þegar hann reis upp í rúminu og sá
mig við opinn gluggann, fór hann að ávíta
mig fyrir ógætnina. Þá fór nú Gamlj líka
að rumskast. •
»Hvað ertu að gera, Nikolaj?« sagði
hann; og þegar hann sá mig við opinn
gluggann, hrópaði hann: »Ertu orðinn vit-
laus? Að standa þarna hálfnakinn við op-
inn gluggann -— um jólaleytið! Farðu und-
ir eins í rúmið aftur. Þú getur fengið
lungnabólgu og brjóstveiki og berklasót.t«.
— »Og taugaveiki og' kolbrand«, bætti
Korpus Jií.ris við; »og svo geturðu sýkt. alla
á heimilinu, Farðu undir eins í rúmið
aftur«,