Heimilisblaðið - 01.01.1939, Blaðsíða 16

14
HEIMILISBLAÐIÐ
Svo lokaði ég- glugganum og fór upp í
rúmið aftur. Skömmu seinna heyrði ég,
að Korpus Júris og Gamli önduðu báðir
þungt og ról,ega, og gat. mér þess til, að
þeir myndi báðir vera sofnaðir aftur. »Op;
ráðum slikra manna ætlar þú að fylgja«,
sagði ég við sjálfan mig. Menn, sem um
ekkert hafa annað að hugsa, en að ofkæla
sjálfa sig cg verða veikir. Hvaða vit ætii
þeir hafi á trúl,ofunum? En þetta leiðir af
því, að gera sjálfa sig að piparsveinum;
þeir hugsa ekki um annað en berkla og
brjóstveiki og taugaveiki og kolbrand —
slíkir erkikjánar!« — Og ég varð svo gram-
ur við þá, að ég átti ekki hálfa spönn eftir,
til að verða veikur — bara til að sýkja þá.
Þá datt mér aljt í einu í hug haninn
sæli. Það var þó ofurlítil huggun fyrir mig,
að Korpus Júris myndi reiðast við hana-
galið, og það gat vel skeð, að Gamli yrði
gramur líka.
Þessi bugsun hafði svo sefandi áhrif á
mig, að ég sofnaði. Eftir nokkurra stunda
svefn vaknaði ég aftur og fór þá strax að
hugsa um það, sem ég hafði sofnað út. frá,
nefnijega hanann. Eg var hissa á því, að
hann skyldi ekki hafa látið heyra til sín
enn þá. Þao hlaut að vera komið undir dag.
Ég tók úrið mitt og fór að þreifa á vís-
urunum; klukkan var víst að verða sex.
Aðra eins svefnpurku hafði ég aldrei þekkt.
í hanamynd. Máske líka, að hann hafi far-
ið að gala, á meðan ég var sofandi. Nei,
það var ómögulegt. Eða skyldi hanr. hafa
rölt á braut, svona þegjandi og hljóðalaust?
Nei, það gat hann ekki heldur, því að úti-
dyrunum var lokað. Ég mátti til, að staul-
ast á fætur, til að vita hvernig á þessu
stæði. Eg læddist svo hægt, sem ég gat, inn
til Korpus Júris og þreifaði upp á skáp-
inn, — jú -—■ þar var haninn með kyrr-
um kjörum. Eg ýtti dálítið við honum, til
að vekja liann; en þá fór Korpus Júris
að rumskast, svo ég hélt, að hann myndi
máske vakna og sjá mig. Ég læddist því til
baka, í skyndingi og lagðist út. af.
Nú beið ég- og beið — beið eftir því að
haninn færi að gala; en hann virtist ekki
vera mjög fíkinn I að gera mér til geðs,
því að ég heyrði ekkert til hans. Mér datt
helzt í hug, að hann væri að sofa úr sér
jólavímuna. Á meðan ég lá og var að hugsa
um hvað val,da myiidi þessari þögn hanans
— hvort það væri jólavíman, eða eitthvað
annað — sofnaði ég, og sofnaði fast.
Þegar ég vaknaði að nýju, var orðið bjart
af degi og gullfögur sólir. skein inn um
gluggann minn. Ég stökk upp og neri stýr-
urnar úr augunum á mér. Fyrsta hugsun
mín var haninn — haninn. Mér varð litið
inn í herbergið til Korpus Júris. — hann
var kominn á fætur og farinn. Ég l,eit inn
til Gamla — sama tóbakið! Þetta var stór-
merkilegt; ég mátti til að fá skýringu á
þessu undir eins. Ég þaut inn í herbergið
— haninn sat þar enn í mestu makindum.
»öhra;sis þorparinn þinn«, sagði ég og
þreif hanann niður af skápnum — »hvern-
ig dirfist þú að----«. Allt í einu varð ég
skelkaður — haus og vængir l,öfðu mátt-
laust niður — hann var dauður. Eg hristi
hann og skók og steypti honum á ýmsa
enda, en — hann var dauður.
Nú mundi ég allt í einu eftir því, að ég
hafði þurft að þrýsta á hann kvöldið áð-
ur, til að koma honum fyrir uppí á skápn-
um — og líklega hefir þetta handtak riðið
honum að fullu. Ég fleygði honum á gólfið.
og það verð ég að segja, að hugsanir þær
er nú sóttu að mér, voru alls ekki skemmti-
legar. Mér féll illa, að ég skyldi verða til
þess að drepa hanagreyið; en þó var sú
ein hugsun í því máli, er huggaði mig að
nokkru leyti: ég þóttist. viss um, að haninn
myndi aldrei hafa orðið sjálfdauour, hvort
sem var. En annað var lakara, og það var
það, að þetta var uppáhaldshaninn prests-
ins. Hvaö skyldi hann segja? Og hvernig
átti ég að tilkynna honum lát þessa merkis-
hana. Og það hljóta nú allir að sjá og skilja,
að það er ákaflega éþægilegt fyrir ástfang-
inn biðil, að þurfa að biðja væntanlegan
tengdaföóur sinn fyrirgefningar á cðru eins
verki og þessu, sem nreð fyllsta rétti gat