Heimilisblaðið - 01.01.1939, Qupperneq 17

heimilisblaðið
15
kallast strákapör. Mér datt í hug, að gang-
ast djarílega við glæpnum; þegar t. d.
presturinn færi að spyrja um hanann, að
segja blátt áfram: »Ég sálgaði honum«, en
ég hætti strax við það aftur. Mér fannst,
mér vera það ómögulegt, einkum ef syst-
urnar væru viðstaddar. Ég fann fljótlega
á mér, að ég myndi ekki verða hyggnari
við að tvístiga þarna. Ég fleygði hananum
til hliðar og fór niður; vonaði ég að ein-
hver vegur myndi opnast fyrir mér með
tímanum.
Þegar ég kom niður í dagstofuna, var
hún tóm, þar var engin sál. Tevélin stóð á
borðinu, og logaði glatt undir kattinum.
Ég sá, að allir voru búnir að drekka teið
sitt, og voru nú líkl,ega komnir út til að
létta sér upp góða veðrinu. Ég helti því
te í bollann minn, settist, í legubekkinn og
fór að drekka. I sama bili var hurðin opn-
uð og Andrea Margrét kom inn, — rjóð í
kinnum og stöfuðu geislar úr augum henn-
ar — hún var fjörleg og unaðsleg eins og
sjálfur sólskinsmorguninn.
»Góðan daginn«, sagði hún; »ákaflega
hafið þér sofið lengi í dag«.
»Öjá«, svaraði ég í styttingi, og hrærði
í bollanura mínum.
»Við Friðrik erum búin að ganga langt
— langt, og það var yndislegt«, hélt hún
áfram.
Þessi frcgn var engan veginn þess eðlis,
að ég batnaði í geðinu við hana; svaraði
ég því mjcg þurrlega: »Svo-o!«
»»Ójá«, og »svo« — eru þetta nokkur
svör?« spurði Andrea Margrét. »Það hgg-
ur illa a yður. Hverskonar mótlæti hafið
þér orðið fyrir?«
Hún sagði þetta í svo blíðum róm, að
ég herti upp hugann, og sagði henni allt,
sem farið hafði.
»Já, það var lakara •—- þetta var mjög
Ieit,t«, sagð: Andrea Margrét, og hristi höf-
uðið. »Ég vildi, að þetta hefði aldrei vilj-
að til«.
»Haldið þér að faðir yðar verði reiður?«
»Nei,'reiður verður hann. ekki; en hann
kemst í slæmt skap, þegar hann heyrir
þetta, og það er svo leiðinlegt, fyrir okk-
ur hin«.
»Máske það væri bezt, að seg'ja honum
frá því undir eins?«
»'Nei, um fram alla muni! Gerið það
ekki«, sagði hún; »því að þá kemst hann
strax í slæmt skap. Nei, við skulum heldur
bíða við; við komumst einhvernveginn út
úr þessum vandræðum«. Og hún lagði fing-
urinn á hökuna og fór að hugsa sig um.
»Nú dettur mér nokkuð í hug«, sagði hún
eftir stutta þögn. »Nágranni okkar á svip-
aðan hana; hann er reyndar dálítið minni
en okkar var; við getum feng'ið hann lán-
aðan«.
»Jú, en til hvers væri það? Það yröi
skammgóður vermir«.
»Jú, það er mikil bót að því. Pabbi er
dálítið nau'sýnn, og tekur líklega ekki eftir
skiftunum; og svo bíðum við með að segja
hon,um alla söguna, þangað t,il þið eruö
farnir«.
»En þá verður hann leiður í skapi samt!«
»0 — það gerir nú ekkert til; þá verða
engir hérna nema við mamma og Emma,
og svo ætla ég að vrða svo góð við hann«.
Að svo mæltu fór hún burtu, til að fá
lánaðan hanann, og kom að lítilli stundu
liðinni meö hann og létum við hann strax
til hænsnanna. Kunni hann vel við sig þar,
reigði hausinn, baðaði vængjunum og gai-
aði alveg-, eins og sá gamli.
Nú kom presturinn, kona hans, Korpus
Júris og Gamlj, og Emma litlu síðar. Ég
gladdist l.ítið við það, að sjá allan þenna
hóp, því að ég var á glóðum um, að leynd-
armál mitt kynni nú að komast upp, og
ég þyrfti að meðganga glæpinn í allra á-
heyrn; og ef svo færi, var ég viss um, að
fá snuprur hjá Gamla og hlátur hjá Korp-
us Júris.
»Góðan daginn, svefnpurka!« sagði prest-
urinn, og fleygði héjaðri húfunni beint
framan I mig. »Þér kunnið ágætlega morg-
unsvefnslistina; þér getið orðið prófessor
í þeirri listinni, þegar hver vilk. *