Heimilisblaðið - 01.01.1939, Side 19

17
HEIMILISBLAÐIÐ
mig' um í næði. Þess var heldur ekki van-
þörf, því að »mínar voru sorg'irnar þungar
sem blý«. Hugsanir mínar líktust ólgandi
sjó; hver aldan rak aðra, hver aldan var
annari stærri og síðasta aldan þó lang-
stærst. Ég hugsaði og hugsaði; en því meir
sem ég hugsaði, þes,s ruglaðri urðu hugs-
anirnar, og loksins rnátti svo heita, að ég
vissi hvorki í þenna heim né annan.
Sólin hafði til þess skinið skært og hiýtt;
en nú var hún komin á bak við skýja-
bólstra, og um leið varð allt umhverfiö
sveipað dimmum blæ. »Máske sólin hafi
líka eitthvað að hugsa um«, hugsaði ég;
»og sé þess vegna svona þokudrunguð, eins
og hugsanir mínar«, En það var engu lík-
ara en sóiin hefði heyrt tif mín, og ætl-
aði nú að hrinda af sér ámælisorðinu, því
að nú fór hún allt, í einu að skína aftur og
geislarnir hennar bjartir og bjessaðir, fóru
að leika sér á kirkjuveggjunum. Og 1 sama
bili fanst mér svo sem hugsanir mínar
brytist út úr sínum eigin þokuhjúp. Ég
mundi nú alft í einu eftir þessari setningu
úr heimspekilærdómi mínum: »Sérhvert
samband á milli manns og konu þarf að
vera grundvallað, bæði á elsku og skynsemi,
ef það á að fullnægja sínum réttu skilyrð-
um«. Þarna var sönnun, sem ég hafði svo
l,engi leitað að árangúrslaust. Þarna sann-
aðist það deginum ljósara, að ég átti að
trúlofast Andreu Margréti. Um fyrra at-
riðið var það að segja, að ég elskaði Andreu
Margréti ákaflega mikið. Um síðara atrið-
ið var enginn vafi heldur: Andrea Margrét
myndi verða ágæt prestskona, og sönnun-
in fyrir.því var sú, að hún var fram úr
skarandi húsmóðir — um það hafði ég
fengið fulia vissu í fyrsta sinn. er ég tal-
aði við hana. Otkoman varð jjá sú, að bæci
ást og skvnsemi voru til staðar. Ég átti
því að trúlofast Andreu Margréti. Og úr
því ég átti að trúlofast, Andreu Margréti,
þá átti ég að gera það undir eins. Það var
eins og þungri byrði væri létt af mér; mér
fanst ég vera léttur, eins og leikandi íugl,
Hér lyftu, hærra, hærra.
ó, Guö! J)ú cinn ert athvarf þeirra smiiðu,
einkaskjól þeim einmana og hrjáðu.
Frá Jesú krossi ljós þú lætur skína,
og leitar þeirra er villumyrkrin pína.
ó, Guð, mmn Guð! mér lyftu þærra, hærra
1 himin þinn, þá glepur færra, færra.
Auk mér trú og andans sanna þekking,
allt þá hverfur heimsins. tál og blekking.
G. 1».
og á leiðinni heim fór ég að syngja upp-
áhaldissönginn minn:
zSiglum hægt út á svið,
siglum hægt út á svið«.
Þegar ég kom inn í dagstofuna, voru
þeir í ákafri kappræðu, Ganúi og Korpus
Júris; Emma og Andrea Margrét voru þög-
ulir áheyrendur. Þeir voru að rífast um
dönsku stúdentana, og voru báðir talsvert
æstir. Ég talaði lítið fram í þetta, en þó
komst ég ekki hjá að leggja orð í belg, og
þá, var ekki að sökum að spyrja: Korpus
Júris snerist algerlega á móti mér. Ég hélt
taum stúdentanna í líf og blóð, einkum
ungu stúdentanna. Lagði þá, Andrea Mar-
grét líka orð í belg, og sagðist gleðjast yfir
I)ví, að mér líkaði stúdentalífið svona vel,
en spurði svo, hvort það væri sannfæring
mín, að stúdentaferillinn væri svo fagur og
fullkominn, eins, og ég léti.
»Já«, sagði ég; »ég er sannfærður um
það; í stúdentunum er æskufjör og æsku-
þrek, og frá þeim á þetta fjör og þetta
þrek að breiðast út á meðal aUrar þjóðar-
innar. Stúdentarnir geta gert allt, sem þeir
vilja«. Ég sagði seinustu setninguna með
mikilli áherzlu, því að mér datt í hug ásetn-
ingur minn, frá því úti í kirkjugarðinum.
Með þessum orðum, er ég talaði. síðast,
endaði kappræðan og snerist nú talið að
ýmsu og ýmsu öðru.