Heimilisblaðið - 01.01.1939, Page 21

HEIMILISBLAÐIÐ
19
BÆKUIR.
Guorún Lárusdóttir: Sólargclsliua
lians og fleiri smásögur handa börn-
um og unglingum. Safnað hefur Lárus.
Sigurbjörnsson. Steindórsprent. 1938.
Fyrir og um jólin barst mér svo mikið
af bókum og' blöðum, að ég var í hálfgerð-
u,m vandræðum með að velja mér úr því
jólalestur. En einhverntíma, ekki alls fyr-
ir löngu, stakk ritstjóri Heimilisbl., Jón
Helgason, í vasa minn fallegri bók, sem ég
hafði ekki komist til að lesa fyrri, og þessi
bók varð nú fyrir mér á aðfangadagskvöld,
þegar ég var að hátta, — og annað las ég
ekki um jólin, en hana, Eg var ánægður
yfir þessari hendingu, eftir á, því að þetta
reyndist holl og hugðnæm dægradvöl, -—-
einmitt á jólunum.
Framan á þessari bók er mynd af fag-
urri konu og höfðinglegri í íslenzkum bún-
ingi. Það er mynd af Guðrúnu heitinni Lár-
usdóttur, höfundi bókarinnar. Hún var
þjóðfræg kona, meðan hún var lífs, — en
nú má víst segja, að hvert mannsbarn á
landinu 'úti deili á. þessari miklu, góðu og
fögru konu, sem fórst með svo sviplegum
og hryggilegum hætti í Tungufljóti, síðast-
liðið sumar. — Ekki skal frekar um þann
atburð talað hér. Vér vitum að Guðrún
lifir — og íslenzka þjóðin minnist hennar
lengi með virðingu, þakklæti — og klökkva.
Æfistarf Guðrúnar Lárusdóttur var
margþætt og hún var mikilvirk, en allir
voru þræðirnir tvinnaðir í einn þráð í sál
hennar, fagran og sterkan — trúna á Lá-
varð lífsins, og í hjartanu, sterku og heitu,
áttu öll störfin upptök sín.
Einn þátturinn og sá þeirra, sem mér
liggur við að halda, að henni hafi einhvern-
tíma leikið hugur á að leggja mesta rækt-
ina við, voru ritstörfin. Hún. skrifaði mikið.
Og mönnum er raunar alveg óskiljanlegt,
hvernig henni vanst tími til ritstarfanna.
Því að snemma átti hún. stórum barnahóp
að sinna og jafnan var hún hlaðin störfum
utan heimiiis líka — og altaf voru það góö
störf, sem hún fékst við. Það er þá líka
auðvitað, að margt er óskráð, sem henni
var í huga. Og máske voru það einmitt
gimsteinar, sem hún. vildi bezt fága. En
þegar hún komst, ekki til þess, að skrifa
það, sem henni var í huga, þá mun hún oft
hafa tekið það ráð, að segja börnunum sín-
um slíkar óskráðar sögur. Indælt hlýtur
það að hafa verið, að eiga slíka móður.
Og þau hafa fundið þetta, börnin hennar.
Það er auðráðið af formálanum, sem Lárus
sonur Guórúnar skrifar fyrir bókinni.
Ekki á þetta að vera ritdómur. Mig
langar aðeins til þess að vekja athygli á
bókinni. Smásögurnar þessar eru hugð-
næmar, og hollur lestur, börnum og ungl-
ingum — og fullorðnum jafnvel líka, og
víða eru þær skemtilegar. Þarna er ekki
verið að hrúga upp glæpum og misindis-
verkum, til þess að undirstrika það góða
og göfuga og fagra, sem sögurnar eru að
endurspegla, og gera þær »spennandi«.
Þess þarf ekki. Og þá aðferð ætti að bann-
færa meö öllu. En. frú Guðrún kunni vel að
skrifa fyrir börn. I öllum sögunum hefir
hún einhvern boðskap að flytja, — stund-
um viroist liún jafnvel hafa lagt meiri
rækt við hugvekjuna en stílinn. En altaf
er boðskapurinn fagur og góður. Leitast
við að vekja til umhugsunar um það, sem
göfugt er.
Lesið þessa bók. Eg veit, að þið verðið
mér sammála, að loknum lestrinum.
Akranesi á nýjársdag 1939.
Tliedór Árnason.
Björn á Reyðarfelli.
heitir nýjasta ljóðabók Jóns Magnússon-
ar skálds.
Blaðið »Lögberg« í Vesturheimi getur
um þessa nýútkomnu bók Jóns. Mig lang-
ar til að taka úr þeim ritdómi fyrstu máls-
greinina, því mér virðist hún svo sönn og
vel sögð; hún hljóðar svo:
»Hin nýja ljóðsaga Jóns Magnússonar, »Björn á
Reyðarfelli«, skipar höfundinum á bekk með
þeim fáu útvöldu; um það verður naumast deilt;
Amtsbókasafnið £ Akurevri
II 1 I
08 013 642