Heimilisblaðið - 01.03.1939, Blaðsíða 9
HEIMI LISBLAÐIÐ
49
Jóladagar á Hnetubúsprestssetri
Eftir I\ikolaj 18 ára (Próf. Henrik Sharling)
»Hvað er það — þessir vökustaurar?«
»Bíðið þér nú við. Nú skal ég sýna yður
það«. Og hún hljóp að eldiviðarkassanum.
og kom aftur með tvo ofur litla trétitti.
Svo braut hún annan tittinn um þvert, án
þess þó að hann færi alveg sundur, og svo
klemdi hún tittinn utan um annað augna-
lokið, ,svo þau gátu ekki failið sarnan.
»Svona á að fara að því, og svo er órnögu-
legt að sofna, á meðan spítan toUir«.
»Petta er þjcðráð', sagði ég; »það er
bezt, að ég setji á mig vökustaura«.
En tækifærið gekk mér úr greipum, því
að í- þessu biii kom prestkonan til okkar;
hafði hún séð, hvað við höfðum fyrir stafni,
og fór nú að skúta okkur fyrir þetta
uppátæki. Sagði hún, eins. og var reyndar
alveg s.att, að það næði ekki nokkurri átt,
að fara að setja á sig vökustaura, þegar
menn ættu að skemta gestum. Nú voru góð
ráð dýr. Ungfrúin hélt áfram að leika lag-
ið. Og mér datt í hug, að líkja því við her-
inn hans Xerxesar, ,sem var sjö sólarhringa
að komast yfir sundið á milli Evrópu og
Asíu. Hvert sem ég leit, þá var svefn-
drungabragur a öllu og öllum. Ég leit á
prestinn — það var eins og hann hefði ekki
sofnað svefni í þrjá sólarhringa. Ég leit á
Korpus Júris — hann stóð eins og merki-
kerti og beit á neðri vörina á sér; það heíir
líklega átt að koma í stað vökustauranna.
Ég leit- á Gamla — hann sat eins og sofandi
næturvörður og dottaði laghraðann með
höfðinu. Ég leit á lampann — hann var
víst að verða þur, eða að minrsta kosti virt-
ist mér ljósið vera að sofna. Nú var aðeins
ein von eftir og hún var bundin við kvöld-
matinn. Það var ekki alveg ómögulegt, að
hann kynni að hleypa í okkur einhverjum
lífsanda. En sú von brást aigeriega. Matur-
inn var borinn á borð, og við byrjuðum
snæðing — en það sáust engin merki til
veðrabrigða. — Þegar andi leiðindanna
hefir einu sinni náð tangarhaldi á mönn-
um, þá er varla mögulegt að: reka hann á
dyr.aftur. Það er eins og hver sýki ann-
an, og það eru engin læknislyf tiþ sem eigi
við þessum sjúkdómi. Og meir að segja:
feðgarnir voru alveg hættir að tala um
hestana sína — þeir sátu steinþegjandi og
átu mat sinn með leiðindum. »Þaö er eins
og við værum í erfisdrykkju«, hugsaði.ég.
Og' í raun og veru var það nokkurskonai’
erfisdrykkja. Við höfðum grafið kátínu og
glaðværð, fjör og á.nægju. Og hver átti svo
sök á þessu? Ekki var það Kjeldborgfjöl-
skyldan, því hún hafði gert mest af öllum
til þess að halda fjörinu og ánægjunni á
lofti. Feðgarnir höfðu talað um hestana
sína, þangað til enginn vildi hlusta á þá
lengur, og ungfrúin hafði leikið á hljóð-
færið, á; meðan nokkur vildi hlusta á leik
hennar — og jafnvel lengur. Skyldi sökin
hafa verið hjá prestinum og fjölskyldu
hans? Neþ það var ómögulegt. Frá þeim
streymdi venjulega líf og fjör. Nei, þar var
sökin ekki. Eða var sökin máske hjá sjálf'-
um mér? Án saka var ég' vissulega ekki.
Ég hafði þotið í felur — það hafði þó Korp-
us Júris ekki gert, fyrr en seínt og síð-
ar meir. Já — þarna kom það: Ég hafði
sýkt aðra með vonclu fordæmi mínu — og
svo höfðu feðgarnir orðið argir, þegar á-
heyrendurnir smá hurfu, hver á. fætur öðr-
um. Og ég, sem átti að halda uppi heiðri
hinna fjörugu stúdenta — en þarna sat
ég eins og náttugla, etandi, gæsasteik og
kartöflur, eins og æfagamall fauskur. Eða
— var ég að lognast út af, fyrir fullt og
allt? Var engin neisti eftir í mér af leik-
a di fjöri, eða fyndniseldi?
Ég leitaði og' leitaði, hugsaði og' hugsaoi;
en þá. -— ja slíkt og því líkt — en hvort
það voru heldur hugsanirnar, sem b 'Jgnuðu