Heimilisblaðið - 01.03.1939, Blaðsíða 15

HEIMILISBLAÐIÐ
55
»Þarna er Níels kominn með sleðann>?,
sagði Andrea Margrét; »nú verð'um við að
flýta okkur af stað«. Og að augnabliki
liðnu, kom hún aftur, og var þá ferðbúin.
»Á Níels að vera ekill?« spurði ég, um
leið og ég fór upp í sleðann.
»Nei, Friðrik ætlar sjálfur að vera það«,
svaraði Andrea Margrét.
»Ætlið þér þá að setjast hjá mér í aft-
ursætið?«
»Nei, ég má til að sitja hjá honum Frið-
rik, til að segja honum til vegar«.
»En eigum við ekki að aka beint eftir
þjóðveginumi?«‘
»JÚ, en ég þarf að vera við höndiná, ef
eitthvert óhappið skyldi vilja til«.
Og svo settist Andrea Margrét. í fram-
sætið hjá Korpus Júris; en ég varð aö
sætta mig við að sitja aleinn í aftursæt-
inu. — Það var þá gaman — eða hitt þó
heldur. Ég held að mér hefði verið eins
gott að sitja heima og hjálpa Gamla við
sveitarreikningana.
Presturinn opnaði gluggann sinn, og kall-
aði út’ til okkar:
»Hvað er þetta Friðrik? Þér, sem áttuö
að vera heima, og hjálpa mér við sveitar-
reikningana! Og nú ætlið þér að strjúka
burtu!«
»Eg athuga reikningana, þegar ég kern
aftur«.
»JÚ, það er nú líkast til: Á morgun. á
morgun — að eins ekki í dag« — kunniö
þér ekki þessa vísu? —■ — Ætlið þér að
vera ökusveinn?«
»Já«, svaraði Korpus Júris, og gerði há-
an smell með svipunni.
»Jæja, leggist þið þá bara í skafiinn
hérna fyrir utan. Ég skal senda Níels af
stað eftir hálfan tíma; hann er vís til að
tosa ykkur upp úr skaflinum og heim
aftur«.
»Eg skal koma öll.u heim aftur, heilu cg
höldnu«, sagði Korpus Júris, og smellti rneð
svipunni. Hestarnir þutu af stað og við
með út úr garðinum. En ferðin byrjaði
með þeirri skyndingu, að nærri lá, að spá
prestsins rættist samstundis, því að sleð-
inn straukst við stóran stein, sem stóð hjá
garðshliðinu. Þetta tækifæri notaði ég
strax, til að reyna að koma breytingu á.
f erðal,a gið.
»Ég skal heldur vera ekill, Friðrik«,
sagði ég; »ég held, ég hafi miklu meira
vit á því«.
»Nei — ég held nú ekki — nei«, svar-
aði hann; »þetta var nú aðeins byrjunin
og ekkert annað; það gengur allt saman vel
úr þessu«.
Og nú ókum við hratt eftir þjcð'veginum:
en það var gott, að hestarnir rötuðu, því
að synd væri að segja, að Korpus Jú.ris
veitti stefnunni mikla athygli — hann var
í allt of miklum hrókaræðum við Andreu
Margréti, til þess. Ég reyndi nokkrum
sinnum að leggja orð í belg, með því að
spyrja um ýmislegt, sem fyrir augun bar;
en Andrea Margrét hafði varla tíma til að
svara mér eins atkvæðisorðum, fyrir Korp-
us Júris, sem alltaí var símasandi.
»Jæja, bíddu við, bróðir góður!« hugs-
aði ég með mér; »þetta skal vera í sein-
asta skipti, sem við leikum þenna leik.
Næst þegar við ökum saman, skal það'
verða ég, sem sit við hliðina á Andreu
Margréti, og þá skal ég lofa þér að hýrast
einsömlum í aftursætinu; þú hefir gott af
því, að syngja vísuna um hann Pétur vesa-
ling«.
Veðrið var dimmt og' drungalegt. Aust-
anstormurinn næddi kaldur og ömurleg'-
ur, og þegar menn eru í slæmu skapi, úti
í svoleiðis veðri, þá er ekki undarlegt, þótt
mönnum verði kalt. Ég fór að horfa á h.est-
ana. Annar var »sá rauði«, sem stórbónd-
inn hafði talað svo mikið um, kvöldið áður.
Nú hafði ég gott næði til að hugsa um þaö,
sem bóndinn hafði sagt. mér um hann. Og
þó gat ég ekki séð neitt merkilegt á »þeim
rauða«. Þess meiri athygli veitti ég hinum
hestinum. Hann hét »Gamli«. Mér virtist
hann bera nafn með réttu, og haga sér allt
að einu, eins og ég gat ímyndað mér, að