Heimilisblaðið - 01.03.1939, Blaðsíða 21

HEIMILISBLAÐIÐ
61
Blessuð TÍnnan
Ræda eftir síra Ó. V.
Ein allra fyrsta kenning trúarbragóa
vorra, og margra fleiri, er sú. að »Guð
setti manninn í aldingarðinn Eden, til að
yrkja hann og verja«. Þar næst er sagt við
manninn, þegar hann kunni ekki að nota
sér rétt Paradísarvistina: »Með erfiði
skaltu þig af jörðinni næra«, og: »í sveita
þíns andlitis skaltu þíns, brauðs neyta«.
Þannig er þá fyrst lýst tilætlun skapar-
ans með manninn hér á jörð, og þar með
þá einnig, að nokkru leyti, ætlunarverki
mannanna á jörðu vorri: Að þeir eiga að
gera sér hana undirgefna, yrkja hana og
verja með vinnu »í sveita síns andlitis, til
þess, að hún verði þeim aftur öll að þeirri
Paradís, sem þeir höfðu misst; og þá iíka
þeir sjálfir að þeim Paradísarbörnum, sem
þeim í upphafi var ætlað að verða.
Eftir þessu lögmáli hafa svo mennirnii
yfirleitt ætíð og allstaðar orðið að fara,
ýmist nauðugir eða viljugir, til þess að
geta lifað á þessari jörð.
Svo kemur fram, á sínum tíma, sjálfur
æðsti höfundur trúar vorrar, hinnar hæstu
og dýpstu heimsskoðunar og lífsspeki,
Jesús Kristur, með sína kenning og fyrir-
mynd — meðal annars í þessu efni. (Jm
bernsku hans og æsku er oss nær allt ó-
kunnugt, nema hvað um hann þá er sagt:
að »hann þroskaðist að aldri, vexti og
vizku, og að náð hjá Guði og mönnum«.
En frekari vitna þurfum vér nú reyndar
ekki við, um þetta æfiskeið hans. Því að aí
slíkum vitnisburði er það augljóst, að hann
þá þegar hefur lifað og unnið eins og bezt
og' mest má hugsa sér um barn og ungling,
bæði á heimili sínu, fyrir sína nánustu, og
sjálfsagt líka fyrir alla aðra, sem hann þá
náði til.
Það leynir sér ekki heldur, þegar hann
kemur alþroskaður og fullgjör opinberlega
fram, að hann gerþekkir, elskar og viroir
all,a heiðarlega lífsnauðsynja vinnu, alveg
jafnt »til lands og sjávar«, og hefur mestu
mætur og velþóknun á öllum trúum og
dyggum þjónum, og ærlegum, ráðvöndum,
iðjusömum sjálfsbjargar mönnum. Allt
þetta má lesa út úr ýmsum dæmisögum
hans, líkingum og m. fl.
Og þá er líka lífsdæmi hans sjálfs ekki
síður lærdómsríkt í þessu efni. Því að al-
drei og hvergi fannst eða sást hann óvinn-
andi að einka köllunarverki sínu. Hitt var
heldur, að' hann var oft. svo »upptekinn«
og gagntekinn af starfi sínu og starfsá-
huga, að hann »gleymdi mat og drykk«,
hvíld og svefni, allt vegna elsku og líknar-
lundar sinnar, og löngunar til að bæta böl
og bljðka kjör þjáðra og þurfandi mann-
eskja, enda sagði hann. þá líka stundum:
»Minn matur er, að gera vilja hans, sem
sendi mig, og leysa af hendi hans verk«.
»Mér ber að vinna verk Föðurins:, er sendi
mig, meðan dagur er. Nóttin kemur, há
enginn getur unnið«. Og hann. segir enn
meira, hann segir: »Faðir minn vinnur allt
til þessa. og Sonurinn einnig«. En meö því
segir hann, að sjálfur skaparinn, sé alltaf
að vinna, og þess vegna beri einnig sér, og
öðrum Guðs börnum, að starfa. Svo taka
postularnir við lærdómum hans, trú og
starfi, og hafa þá einnig af honum lært,
að elska og heiðra allt heiðarlegt nauö-
synjastarf, enda flestir algengir verka-
og vinnumenn að einhverri jarðneskri
vinnu; og sumir höfðu fyrir konu og
líklega heimili að sjá, eins og Pét-
ur.
Allir heimta þeir líka af sjálfum sér og
öðrum trúa og dygga iðjusemi og vinnu
fyrir lífinu, og telja hana heilaga lífsnauð-
syn og skyldu hverrar vinnufærrar mann-
eskju, og jafnframt hreina blessun og
bléssunarlind. En einn þeirra, líklega sá
afkasta- og áhrifamesti — Páll — er svo
harður af sér, að hann heldur því fram,
að »sá, sem ekki vill vinna, á ekki heldur
mat að fá«. Og á sínar eígin hendur bendir
hann, lyftir þeim upp og segir: »Þessar
hafa unnið, og eiga að vinna fyrir mér«.