Heimilisblaðið - 01.03.1939, Blaðsíða 23

HEIMILISBLAÐIÐ
63
karlar og konur, sem mest og bezt elskuðu
og iðkuðu alla heiöarlega nytsemdarstarf-
semi, hvort heldur var fyrir sjálfa sig eða
aðra, sem þeir voru færir um; og þá ekki
sízt þeir og þær, sem mest og bezt hafa
»neytt síns brauðs í sveita síns andlitis«.
eða unnu með líkama sínum.
Það er því svo fjarri því, sem mest má
verða, að vinnan, hvort heldur er líkandeg
eða andleg, sé syndastraff og böþ að hún er
þvert á móti hreint náðar- og heillameðal,
ef hún er í Guði gjörð, með góðum hug
og í uppbyggifegum tilgangi. Þess vegna
hafði hann vissulega rétt fyrir sér, öldung-
urinn, sem blessaði. vinnuna, þegar verio
var að tala, ýmist með eða móti »þessari
látlausu vinnu«, á heimili hans, og ýmsir
töldu hana til hins ilja. Þá svaraði hann
fyrir sitt leyti, að eins með þessum tveim-
ur orðum: »Blessuð vinnan!«
Þessi maður á.tti heima hér í prestakalii,
og var þá fast við áttrætt, hinn ernasti, og
sívinnandi eitthvað til þarfa heimili smu.
Hann hafði lengst æfinnar verið annara
þjónn, og orðlagður fyrir vinnuást og
vinnugleði, samfara frábærri trúmennsku,
góðri greind og ráðdeild. Hafði hann jafn-
an gengið sjálfur á undan öðrum með iðn-
innar og trúmennskunnar dæmi, til heilla
og heiðurs heimilum sínum, fyrir kaup,
sem nú myndi þykja hlæilega eða smánar-
lega lítið; en sem nægði honpm þó, með
ráðvíslegri meðferð og blessun Drottins, til
þess, að gera hann smám saman velefnað-
an og aflögufæran til almenningsheilla.
Vinnunni sinni þakkaði hann það, að hann
gat allt af verið glaðvær við góða heil.su
Ijkams og sálar; og honum leið allt aí vel
við eitthvert nytjastarf við sitt hæfi allt
til siðustu stundar, er hann var kallaður
héðan í gegningarfötunum sínum.
Þessi öldungur hefir því, af langri eigin
raun, þekkt og skilið vel, bæði nauðsyn og
blessun allrar heiðarlegrar og uppbyggi-
legrar starísemi; og þessi reynsla hefir það
verið, sem kom honum til að el,ska hana
og blessa.
Þessi nú fáheyrðu blessunarorð hins
gamla manns hafa orðið mér ógleymanleg
nú í yfir 20 ár., og komið mér til, að brjóta
heilann um, hvort þau myndu geta staöist
fyrir æðra dómi. Og niðurstaðan hefir orð-
ið sú, sem þegar er að nokkru lýst: að skap-
arinn sjálfur og Frelsarinn elskar og bless-
ar alla góða starfsemi guðrækilega og
mannelskuríka iðjusemi og trúmennsku, og
siðan, að dæini og boði Drottins, aljar vel
kristnar. skynsamar manneskjur á. öllum
tímum og alstaðar, enda hefir þetta sann-
ast, og mun. jafnan sannast, af sýnilegum
dæmum.
Já, öll náttúran sýnilega, og sjálfsagt
ekki síður hin ósýnilega, iðar af lífi og sí-
felldu starfi Guðs, og lifir af blessun hans.
Hví skyldu þá ekki mennirnir líka eiga að
vera með, og elska, blessa og iðka starfiö
góða? Það er líka víst, að1 fjöldi manna,
karla og kvenna, skilur og samsinnir allt
þetta, og tekur undir með gamla iðjumann-
inum um blessun vinnuseminnar, ekki sizt
þeir og þær eldri og elztu, sem mest og
bezt hafa unnið um dagana, og uppskorið
margvíslegustu blessun iðju sinnar fyrir
sig og sína og marga aðra.
En er þetta þá ekki í mótsögn við þá
kenningu Krists, að menn skuli ekki safna
jarðneskum fjársjóðum, né vera áhyggju-
fullir út af líkamsþörfum sínum? Nei;
þvert á móti. Því að með þeirri kenningu
er hann allra sízt að draga úr færisvein-
um. sínum, að elska og ástunda ærlega lífs••
nauðsynja og viðhaldsvinnu með dyggð og
trú, eða ráðvíslega fyrirhyggju fyrir þörf-
um lífsins hér, hefdur að vara oss við þeirri
hættulegu heimsku, að miða öll vor störf.
tilgang þeirra og orð eingöngu við, holdið
og heiminn«, eða safna aurum og maurum
jarðneskra muna í og af kaldri og blindri
eigingirni, að eins vegna mauranna sjálfra,
eða til þess eins að geta sjálfir og einir
»dag hvern lifað í dýrðlegum fagnaði« mat-
ar og drykkjar eða Iiessa heims nautna,
mektar eða metorða, án alls tillits til ann-
ara manna, ok áframhaldslífs eftir þetta