Heimilisblaðið - 01.03.1939, Blaðsíða 26

66
HEIMILISBLAÐIÐ
að veita þessari ungu stúlku atliygli, og'
komst að þeirri niðurstcðu að hún va ri með
feg'urstu stúlkum er hann hefði séð. Svip-
urinn bæði alvarlegur og blíðlegur í senn.
Stefán var órólegur, svo Inga varð iðu-
lega að kalla á Sæunni. Það veitti honum
svo mikla fróun að balcla í hond henni,
Við og við yrti hann á hana slitrótt og meo
hvíldum. Voru það allt þakklætisorð fyrir
liðna tímann, og fyrirbænir fyrir henni á
ókomna tímanum. Sæunn grét ekki, en svo
mikið tók hún út, að peisupörin sprungu
í sunclur. Læknirinn þerraði svitann af
enni sér, en Inga þerraði andlit sjúklings-
ins og leitaði honum allrar hægðar, er hún
kunni, allt af jáfn róleg, blíð og ákveðin.
»Farðu nú og legðu þig, grða«, sagði Inga
og leiddi Sæunni að rúminu fram við dyrn-
ar. Sæunn lét hana afklæða sig og mælti
ekki orð frá vörum, en Ingu leið illa vio
að sjá, hvað hún þjáðist. Læknirinn kom
til Sæunnar, studdi hendi sinni á öxl henni
og sagði. blíðlega:
»Heyr:ð nú, góða mín! Borð’ð þér nú eitt-
hvað og reynið svo að hvílast. Orðtak okk-
ar læknanna er þetta: »Meðan lífið er, er
líka von«, og við skulum vera hughraustc.
Sæunn greip um báðar hendur læknis-
ins og starði á hann.
»Er nokkur von?«
»Meðan lífið er, er von. Vonið og biðjið«.
Læknirinn gekk til sjúklingsins. Þau
Inga og læknirinn vöktu bæði um nóttina.
Undir morguninn festi Stefán blund. Þau
sátu bæði við rúmstokkinn. Sæunn hafði
oltið út af af þreytu. Lækni,rinn laut niö-
ur að Stefáni. Þegar hann rétti sig upp
mætti hann augnatilliti Ingu, sem horfði
á hann spurnaraugum. Síðan sátu þau
hreyfingarlaus. Þau vissu bæði, að þessi
svefn, varðaði líf eða clauða. Höfuð Ingu
hálf hneig ofan að brjósti hennar. Hún
var að gefast upp. Þetta var þriðja nóttin,
er hún vakti. En hvað var það, ef Guð
blessaði starf hennar og treindi líf sjúkl-
ingsins! Lækniririn horfði á, hana með að-
dáun, og í huga sér bar hann, hana sam-
an við aðra stúlku, sem hann hafði- kynnst
og halclið sig elska fyrir mörgum árurn,
þá er hann var unglingur, og Inga græddi
á samanburðinum.
Stefán vaknaði. Hann horfði á þau á
víxl. ,»Mér ljður vel«, sagði hann, »en ég
er svo ákaflega sveittur«.
»Það er ágætt«, sagði læknirinn fjörleg?.
Sæunn var vöknuð. Hún heyrði á sam-
talið.
»Er honum borgið?« hvíslaði hún.
»Það vona ég, með góðri a,ðhjúkrun«,
sagði læknirinn, »og hana fær hann«, bætti
hann við og' leit til Ingu.
Sæunn bældi sig í rúmfötunum og grét
með ekka svo hún skalf öll og titraði. Þann-
ig getur gleðin opnað táralindirnar engu
síður en sorgin.
★
Tvö ár þ’ðu. Stefán var jafnan heils-u-
veill, en Sæunn hraust. Inga gegndi starfi
sínu með trú og dyggð sem áður. Marga
furðaði á því, að hún skyldi ekki giftast,
og vissu þó allir, að það var ekki af því að
ekki byðist henni margir góðir biðlar, en
hún hafnaði þeim öljum. Var það sökum
hinnar chamingjusömu ástar? — Nei, bxði
var það af því, að hún elskaði engari þeirra
sem beicldu hennar, og eins af því, að í sál
hennar var dimmur skuggi. Hún hug'ði sig
ekki framar geta treyst neinum manni,
sem vildi vera stoð hennar á lífsleiðinni.
»Af hverju ætti ég þá að gifta mig?« spurði
hún Sæunni hálf-gremjulega.
Sæunn klappaði henni móðurlega á kinn-
ina, og hló við.
»Þú þekkir ekki sjálfan þig, Inga mín,
eða ekki eitos vel og ég þekki þig. Bráð-
um tekur þig, — al-tekur þig hin sterka ast
fúUorðinsáranna, og bezt gæti ég trúað að
hún kæmi í líki eins mannsi, sem ég' þekki.
Hann er hár og höfðinglegur með ormfrán
augu og fimur í hreyfingum.
Sæunn ætlaði að halda áfram en Inga
tók fyrir munn henni. Hún var orðin kaf-
rjóð í framan.
Þau Inga. og læknirinn fundust oft, því