Heimilisblaðið - 01.03.1939, Blaðsíða 27

HEIMILISBLAÐIÐ
67
þau höfðu svo margt saman að sælcia. Oft
sátu þau tímum saman við sömu sóttar-
sæng-. Oft lokuðu þau aug'um einhvers lío-
andi meðbróður í hinnsta sinni. Oft'háðu
þau harða baráttu við erfiða sjúkdóma og'
báru sigur úr býtum; en allt af voru þau
svo fjarlæg' hvort öðru. Læknirirn. bjó með
móður sinni, en Inga hélt allt af til á
prestssetrinu og' var hún nú skoðuð sem
ein af fjölskyldunni og frúin sagði oft:
»Ekki veit. ég hvernig við höfum komist
af meðan við vorum án þín«.
Inga var alls ekki ánægð. Hún tal.di auð-
vitað sér og öðrum trú uni að svo væri, en
oft kom það fyrir, er hún sat ein í herbergi
■sínu að höfug tár runnu um kinnar henni.
Pá fann hún sárt til þess, að hún var ein-
stæðingur. Hvers vegna mátti hún ekki
njóta hamingju lífsins eins og' aðrir? Hana
grunaði lítið, að til var maður, sem hugs-
aði um hana nótt og dag, og var veikiu
af þrá eftir henni.
Svo var það einn dag um haustið, að
Inga hafði verið að hjálpa frúnni í þvotti
og hljóp fáklædd út, að hún var oröin íár-
veik morguninn eftir. Læknirinn var und-
ir eins sóttur, og er hann haföi skoðað
hana, kvað hann hana alvarlega veika.
Kvaðst hann helzt vilja taka hana heim
til sín, strax og hún yrði ferðafær, því hún
þyrfti daglega á læknishjálp að halda. Eft-
ir mánaðartíma var hún fiutt til læknisins,
sem einskis lét ófreistað, er bætt gæti
heilsu hennar, en Ingu leiddist og tafði það
mjög fyrir bata hennar. Hún varð alltaf
svo viljalaus við hliðina á l,ækninum.
Inga var búin að vera þrjá mánuði hjá
lækninum og farin að ná heilsu sinni. Móð-
ir hans lét sér mjög annt um hana, því
henni féll vel í geð hin alvarlega og bl’ða
framkoma hennar, en læknirinn var sem
frávita af ást til hennar. Ekkert aftraði
honum frá að láta henni tilfinningar sín-
ar í Ijósi, nema hin kal.da ró, er hún sýndi
honum. Loks afréð hann að tala við móð-
ur sína. Kvöld eitt lagði hann höfuð sitt að
brjósti hennar og sagði henni frá ásf
sinni. Móðir hans brosti. »Eins og ég sc
ekki löngu búin að sjá þetta, sonur minn«,
sagði hún, »þú verður að tjá henni ást
þína sjálfur. En sú hetja! að láta eitt
augnatillit aftra sér, þegg.r hamingja æf-
innar er í veði!«
Inga sat í dagstofunni í rökkrinu Jitlr.
s'ðar. Hún var að vona eftir að móöir
læknisins kæmi með prjóna sína. Iiún
hlakkaði til hvers eftirmiðdags, því þa
sagði gamJa konan henni sögur, eöa taiaði
um l.idna tnna. Inga stóð upp og gekk úi
að glugganum. Hver stjarna á fætur ann-
ari var að koma í ljr's á himinhvelfingunni,
og iðandi norðurljósin skutu logageislum
á ísinn og snjóbreiðuna.
Læknirinn kom inn. Hann gekk hratt til
Ingu, staðnæmdist við hl.ið henni og sagði:
»Þér gætuð gert mig svo sælan, Ingai
Ég elska yður«.
Inga skalf. Gat him gert nokkurn mann
sælan? Húri ætlaði að hreyfa mótmælum,
en læknirinn vafði hana örmum og kyssti
hana á enni og augu, en, hún lá magnþrota
í faðmi hansi. AHt í einu sleit hún sig af
honum. Hún fyrirvarð sig íyrir að hafa
leyft honurn að faðma sig að sér.
»Ö, þetta getur ekki orðið«, sagði hún,
»ég má ekki bindast yður'. Það er skuggi
á sál minni«.
Læknirinn brosti, strauk um hár henni,
leiddi hana að legubekknum og lét hana
setjast.
»Hreina sál! Göfuga hjarta!« sagði har.n,
»en ekki meiri geðshræringu í dag. Þú þol-
ir það ekki. Reyndu að vera róleg cg sofa
rétt, svo tölum við saman á morguri, en
nú á cg þig, ástin mín, og ég sleppi þér ekki
framar«. •
*
Inga svaf lítið um nóttina. Hana furðaði
mest á því, að nú var hún alls ekkert van-
sæl, heldur hið gagnstæða. Hún fann enn
kossa hans brenna á enni sér og vöngum,
en hún hct sér því, að segja tonum æfisögu
sína. Hún vildi ekki, að neinn skuggi yrði
á samlífi þeirra, — ef hann vildi þá halda