Heimilisblaðið - 01.03.1939, Blaðsíða 28

68
HEIMILISBLAÐIÐ
áfram, er hann vissi, að hún áður hefði
verið trúlofuð.
Morguninn eftir kom hún föl og' hnugg-
in til morgunverðar. Eftir matinn gengu
þau inn í stofu læknisins. Þar sagði hún
honum alla æfisögu sína, eins og hún hafði
sagt Sæunni hana. Og er hún þagnaði, dvó
hann hana að sér og sag'ði:
»Er þetta allt?«
»Er það ekki nóg?« svaraði hún.
»Elsku, saklausa stúlkan mín!« sagð;
læknirinn og kyssti á hendur hennar; en
hann þagði um sína æfi. Hann gat ekki
átt á hættu að missa hana fyrir eina löngu
liðna æsku-yfirsjón.
Allir urðu glaðir, þá er trúlofun Ingu og
læknisins var gerð heyrum kunn. Skömmu
síðar giftust þau. Sæunn sat veizluna. Var
hún þá skautbúin og fannst mönnum mik-
ið um það, hve hún var sviphrein og gerð-
arleg kona. Sat hún við hlið brúðurinni.
Allir hinir mörgu, er sátu brúðkaupið,
óskuðu nýgiftu hjónunum allrar blessunar
af heilum hwg.
Sæunn stóð 'Upp. Var hún þá sönn i-
mynd alls þess, er prýða má íslenzka, göf-
uga konu. Hún tók nú þannig til máls:
»Ég er ekki vön að tala á mannaxnótum.
Æfi min hefir hefir liðið sem lygn straum-
ur frammi til fjalla. Ég hefi haft nægan
tíma til að athuga hina yndislegu náttúru-
fegurð, sem við öll eigum kost á að sjá og
skoða, ef við viljum, en minni tíma til að
afla mér auðsuppsprettu af menntum nú-
tímans. En nú hefði ég viljað tala. Hjárta
mitt er fullt af þakklæti, aðdáun og ást til
læknisins og hinnar inndælu konu hans.
Eg hefi séð starfsemi þeirra. Ég hefi séð
ást þeirra, alúð og göfuga framkomu við
háa og lága. Ég flyt þeim því þakkir allra
hinna mörgu, bæði þeirra, sem eru hér, og
eins hinna, sem fjarverandi eru, en hugsa
blítt til þeirra í dag!«
Sæunn settist niður. Presturinn stóð upp
og sagði:
»Lengi lifi brúðhjónin!«
Og mannfjöldinn hrópaði þrefalt .húrra''
Kynlegir páskasiðir í ýmsum
löndum.
Páskarnir hafa frá öndverðu verið ein
af stórhátíðum ársins. Gyðingas’ifnuðurinn
í Jerúsalem hélt þá upprisuhátíð þegar í
stað, en svo lítið frábrugðna hátíðahald:
rétttrúaðra Gyðinga sem hægt var. Síðar
voru margir gyðinglegir siðir teknir upp :
kristnu kirkjunni og haldast enn í dag.
sakir hjátrúar eða gamallar hefðar.
Víða í Evrópu er miðdegisverður páska-
dagsins lambakjöt með jurtasósu. Sam-
kvæmt gömlum páfafyrirmælum á lambio
að vera ársgamall kálfur lýtalaus. Og kjöt-
ið eiga þeir að eta að kvöldi, steikt yfir
eldi með óbrotnu brauði og beiskum jurt-
um. Páskabrauðið, bakað á föstudaginn
langa hugðu Englendingar í gámla daga
þrungið kyngikrafti; voru molarnir geymd-
ir vandiega og notaðir allt áriö, sem bót
við allskonar sjúkdómum. Páskadagskvöld-
ið átu Gyðingar harðsoðin egg, sem þeir
dýfðu í saltvatn. Þaðan eru páskaeggin
komin.
Þegar kristindómurinn var innleiddur í
Norður-Evrópu, varð hann að eiga í höggi
við heiðnina. Kristnu prestarnir voru nógu
hyggnir t;l að láta fólkið halda hinum
gömlu erfðasiðum. Þess vegna tengdu þeir
margt hið gamla hinu nýja helgisiðalög-
máli. Teutona-þjcoirnar í Norður-Evrópu
héldu vorhátíð frjósemdagyðjunni Ostara
til heiðurs. Þaðan er komið enska heitið a
páskunum (easter) og þýzka nafnið á
páskahátíðinni (Ostern), leitt af nafni
gyðjunnar.
Ostara-hátíðin var haldin á vorin og
vér prýðum kirkjur vorar með pálmum og
blómum á páskadaginn. Grikkir höfðu þann
sið að gefa hver öðrum lituð páskaegg tú
að tákna vor og frjósemi og endurlifnun
fyrir brúðhjónunum og Sæunni, vinkonu
Ingu ljósmóður.
Endir.