Heimilisblaðið - 01.06.1939, Qupperneq 14

106
HEIMILISBLAÐIÐ
Hringur drottningarinnar af Saba
Skáldsaga eftir H. Rider Haggard
1. kapítuli.
HRINGURINN.
Ég' hygg, a3 flestir hafi lesið það sérrit,
þar sem góðvinur minn prófessor Ptolo-
meus Higgs, lýsir hinu svonefnda Murs-
hálendi í Mið-Afríku norðanverðri, hinn
fornu neðianjarðárborg, ásamt fjöllunum,
sem umkringja hana og hinum einkenni-
lega stofni Abessiníu-Gyðinganna, eða rétt-
ara sagt hinna. blönduðu niðja þeirra, sem
bjug'gu þar. En það er helzt, útlit fyrir. að
prófessor Higgs hafi fengiö heilan her
keppinauta og' óvina, annaolhvort af þvi,
að þeir öfunda hann af frægðarverkum
hans eða, af því, að hann er svo hvassorður.
Og þessir andstæðingar hafa risið öndverð-
ir í gegn honum í ritum sínum. Það er ekki
lengra síðan en í morgun, að einhver
þeirra sendi blöðunum bréf, sem lýtur að
einhverjum ferðalang, sem hélt fyrirlest-
ur í Brezka félag'inu fyrir nokkrum árum.
Um hvað var sá fyrirlestur? Hann var um
það, hvort prófessor Iliggs hafi í raun og
veru riðið yfir eyðimörkina, á úlfalda., eins
og’ hann sjálfur segir frá, eða hvort, það
hafi ekki miklu frernur veriði óvenjulega
stór landskjaldbaka.
Prófessorinn stórreiddist árásinni í þess-
um pistli. Því að eins og ég hefi þegar drep-
ið á, þá er hann allt annað en hogvær.
Ilann er þegar farinn að heiman úr húsi
sínu í Lundúnum og' tók með sér svipu úr
flóðhests-skinni, þá sem Egiptar kalla
kórbasj og' ætlar með henni aö lumbra á
þessum vargi, sem meiddi mannorð hans.
Þegar ég' heyrði þetta, þá gerði ég mig svo
djarfan að síma til sökudólgsins, að hann
skyldi hafa sig á burt sem fljótast. Og þó
að sá herra láti mikið yfir sér á prenti,
þá er hann mesta væskilmenni í sjón og par
að auki heigull að eðlisfari. Og af þvi hve
skyndilega hann sleit við mig símtalinu, bá
keinur mér í hug, að hann hafi látið sér
bendingu mína að kenningu verða. Að
minnsta kosti hefi ég gert þá varúðarráð-
stöfun aukreitis, að bera þetta mál ur.dir
lögmann vinar míns.
Lesarinn skilur það vonandi, að ég' skrifa
ekki þessa, bók til að trana sjálfum mér
eða öðrum fram. Ekki geri ég það heldur
til að græða, fé, enda er mér engin þörf á
því, sem stendur. Ég geri það ekki af nokk-
urri annari ástæðu en þeirri, að ég vil að
sannleikurinn komi í ljós. Það hafa svo
margar kviksögur gengið um það, hvar vér
höfum verið, og um það, hvað oss hefir að
höndum borið, að það varð bráðnauðsyn-
legt, að segja hið sanna,
Öðara en ég hafði lagt frá mér hinn ó-
geðslega ])laðadálk, allan sjúkþræddan
með| hæðilegum orðum og dylgjuim, eins og
ég drap á áðan, þá varð mér það ljóst, að
ég' varð eitthvað að gera. Eg sendi óðara
símskeyti til höfuðsmanns, Oliver Orme.
Þessi maður er nefnilega hetjan í sögu
minni, ef annars er þar um nokkra sögu-
hetju að ræða; hann er nú sem stendur
á mjög geðífelldri för kringum jörðina. Ég
bað hann leyfis að mega, skrifa. Og' fyrir
tíu mínútum kom svolátandi svar frá hon-
um austan úr Tokio:
»Ger sem þér sýnist og' þér finnst nauð-
syn til bera. En hafðu skipti á öllum nöfn-
um o. s. frv. Ætla nefnilega að koma til
baka yfir Ameríku, og hefi beyg af frétta-
snötunum. Japan er kvikt. land og kátt«.
Þar á eftir fóru nokkur einkamál, sem ég
þarf ekki að taka með. Oliver er alitaf
rausnarlegur, þeg'ar hann símar.
Lesarans vegna held ég að ég verði að
gefa stutta lýsingu af sjálfum mér, áður en
ég' byrja á sjálfri frásögninni.
Ég heiti Richard Adams og' er sonur
garðyrkjubónda í Cumberland, kvæntur
konu frá Wales. Það er því keltneskt blóð