Heimilisblaðið - 01.06.1939, Blaðsíða 15

HEIMILISBLAÐÍÐ
í æðum mínum og má, ef til vill, þangað
rekja bæði æfintýraþrá mína og ýmislegt
fleira. Eg er nú farinn að gerast. gamlað-
ur og að iíkindum bráðum kominn á skeiðs-
enda, því að á síolasta fæðingardegi mín-
um var ég hálf-sjötugur. Spegillinn minn
lýsir þannig yfirbragði mínu:
Hár vexti og grannur, — veg ekki nema
140 pund, — því að í eyðimörkinni rann
af mér öll óþörf fita, svo að hlutskipti mitt
er svipað hlutskipti Falstoffs, en það er
aði bera. á hina ófrjóu jörð, en að vísu, í heit-
ara .loftslagi — augun eru mórauð, lang-
leitur er ég, skeggið hvítt tjúguskegg og
fer það vel við mitt hvíta hár.
Svo að ég segi eins og er, þá má ég bæta
því við að yfirbragðl mitt, eins og spegill-
inn sýnir það — og spegill getur ekki log-
ið —- minnir mjög á gamla geit. Og í allri
hreinskilni sagt, þá var ég oft nefndur
"»hvíta. geitin« þar sem ég var á ferðinni
meðal annara þjóða.
Petta læt ég nú nægja aðl segja um hið
venjulega. útlit mitt. En að því er mennt-
un mína snertir, þá er ég læknir af gamla
skólanum. Ég var lítið meira en í meoal-
lagi til manns, og læknir í meðallagi fyrst
framan af. En þeir atburðir gerast. í lífi
hvers manns, hversu afsakanlegir sem þeir
kunna að vera, að þeir myndu samt ekki
sóma sér vel á prenti. Víst. er þaðl, að í
eðli mínu var nokkuð, .sem gerði mig að
þræli um tíma. Og þar eð ekkei’t. sérstakt
batt. mig við heimili mitt: og þar sem mig
langaði, að sjá mig um í heiminum, þá var
ég á ferðalagi mörg ár eftir það. Og hvar
sem ég kom, vann ég fyrir mér, og reynd-
ist mér það lítill vandi, svo vel var ég þó
allt af að mér í læknislistinni.
Fertugasta afmælisdeginum mínum
eyddi ég í Kairo, því að ég var þá umferð-
arlæknir þar í borg. Ég minnist á þetta
af því, aðl ég hitti þá í fyrsta sinni prófess-
or Higgs, sem þá þegar var frægur orðinn
af þekkingu sinni í fornfræði og tungumál-
um. Ég man eftir því, að sagt var í gamm
að hann gæti verið fæddur með fimmtán
10?
tungum og væri nú kominn vel á veg með
að læra þrjátíu og tvær. Auk þess gat hann
þýtt héróglýfur jafnleikandi og nokkur
biskup getur lesið »Times«. Jæja, ég lækn-
aði hann af slæmu taugaveikiskasti. En þar
sem hann var búinn að eyða hverjum eyri.
sem hann átti til að kaupa sjaldgæfa muni
og gamla, þá tók ég ekkert fyrir lækning-
una. Mér er skylt, að segja, að þessari litiu
velvild gleymdi hann aldrei, því að hvaða
brestir sem a,nnars kunna að vera á ráði
hans — ég fyrir mitt: leyti {x»rði t, d. ekki
að láta hann vera einan með nokkurn hlut.
sem var eldri en þúsund ára, — þá er Píólo-
mæus Iiiggs góður og trúfastur vinur.
I Kairo kvæntist ég egipzkri konu; hún
var af tignum ættum; samkvæmt erfisögn-
um var hún komin af Ptolemea-konungs-
ættinni gömlu á Egiptalandi. Og þaðl get-
ur verið og er næsta sennilegt, meira að
segja. Þar að auki var hún að því leyti
vel upp alin. En auðvitað var hún austur-
lenzk kona. Og eins og ég hefi oft sagt,
þá er það áhætta í meira lagi Norðlurálfu-
manni að kvongast: a.usturlenzkri konu. Pvi
hefi ég oft reynt, að gera grein fyrir, eink-
um þó, ef hann heldur áfram að dvelja, í
Austurlöndum, þar sem hann er afskorinn
frá sínum eigin kynstofni. En þótt ég', sak-
ir kvonfangs míns, væri neyddur að hverfa
burt úr Kairo, og takast ferð á hendur til
Assuan, sem þá var lítill og ókenndur bær,
þá lifoúm við þar sarnan farsælu lífi, þang-
að til drepsótt kom og tók hana frá mér.
Og með henni hvarf öll mín lífsgleði.
En ég hleyp nú yfir það allt saman hér.
Þeir viðburðir eru allt of hörmulegir og
heilagir til aði skrifa um. Við áttuim sam-
an e'nn son, en til að barmafylla harma-
bikarinn minn, þá var honum rænt frá mér
tólf ára gömlum; Mahdíar höfðu ha,nn á
brott. með sér.
Og nú erum við komnir að hinni eigin-
legu sögu. Enginn annar en ég getur ann-
ars skrifað hana, Oliver vill það ekki og
Higgins getur það ekki; þegar ekki þarf
á tungumálavísindum og fornfræði að