Heimilisblaðið - 01.06.1939, Blaðsíða 16

108
HEIMILISBLAÐIÐ
halda, þá getur hann ekkert. Ég má því
til að gera það. Og nái sagan ekki tökum
á athygli manna, þá er mér um að kenna,
en ekki sjálfri sögunni, því að hún er nógu
kynleg í sjálfri sér.
Nú er kotmið fram í miðjan júní; en bað
var síðasta, desember í fyrra, sem ég kom
heim til Lundúna, eftir fjarveru mína hálf-
an mannsaldur. Á því sarna kvöldi drap ég
að dyrum hjá prófessor Higgs í Guildford-
Street. Ráðskonan hans, frú Reid, opnaði
fyrir mér. Hún var rengluleg, svört og
smáleit og minnti mig bæði þá og síöar á
egipzkan smyrling lifandi. Hún sag'ði, að
prófessorinn væri heima, en hefði hefðar-
mann í miðtdegisboði hjá sér og sagði með
ygldu brag'ði, að! ég gæti komið á miðdegis-
verðartíma daginn eftir. Eftir talsveróar
fortölur gat ég loks fengið hana til að segja
húsbónda sínum, að kominn væri gamall
vinur hans frá Egiptalandi og hefði sitt-
hvað með sér, sem honurn myndi verða gleði
aðt sjá.
Fimm mínútum síðar þreifaði ég mig
áfram inn í dagstofu Higgs, stóra, stofu,
sem var jafnbreið húsinu. Þar var all-
dimmt inni, því þar lýsti ekkert upp, nenra
arineldurinn, sem varpaði daufu skini yfir
dúkað miðdegisborð og sfórmerkilegt forn-
menjasafn. Þar á meðal voru egipzkir
smyrðlingar, gulir í framan, s,tóðu þeir út
við vegginn í kistum síínum. Innst inni i
stofunni var {jó kveikt á raflampa; hékk
hann í bogaglugganum yfir boi'ðii fullu af
bókum. Þarna sat Higgs, er ég hafði nú
eigi séð í tuttugu ár; en allt, af höfðum
við þó skrifast stöðugt á, þangað til ég
hvarf út í eyðimörkina.. Við hlið honum var
sá, er vera átti gestur hans við miðdegis,-
borðið.
Ég ætla þá fyrst að lýsa Higgs. Ég get
vottað það', að hann er talinn, jafnvel með-
al óvina sinna, lærðasti fornmenjafræðing-
ur og mestur meistari í dauðum tungumál-
um í Norðurálfu. En það gæti engum til
hugar komiði af útliti hans, sem ekki er
nema hálf-fimmtugur. Hann er lítill vexti
og hraustbyggður, andlitið kringlótt og all-
rautt. Augun eru smá, en litinn er engin
leið að ákveða, en hvöss eru þau eins og
nálar; annars sjást þau sjaldan, því að
hann hefir sem sé stór og blá gleraugu.
Hann var svo illa til fara, aði sagt er, að
lögreglan hafi stöðugt sagt, honum að hypja
sig, er hann var á reiki úit á götunum á
næturtáma. Svona var nú og er minn kær -
asti vinur, prófessor Higgs hið ytra. Ég
vona svo innilega, að ha,nn móðgist ekki,
þótt hann fái að sjá þessa lýsingu á sér á
prenti. Vinur hans sat. viðl sama borð og
studdi annari hönd undir kinn, og hlýddi
viðutan á lærðar útlistanir prófessorsins,
og var honUm gagnólíkur. Hann var hár
vexti, ungur og st.yrkur og rennilegur, en
herðibreiður og eitthvað hálf-þrítugur að
aldri. Hann var skarpleitur, næstum því
hörkulegur, ef svörtu augun hans hefðu
ekki lífgað það upp. Hann var slétthærð-
ur og stutthærður og móleitt var ’nárið
eins og augun. Djúphyggja og dugnaóur
ljómaði af svip hans og brosið hans var
framúrskaran d i viðfelldið.
Svona var og er framvegis Oliver Orme
höfuðsmaður.
En um leið er bezt að geta þess, aðl hann
er ekki höfuðsmaður nokkurra mannvirkja-
meistara, sem voru sjálfboðaliðar, enda
þótt hann væri í raun og veru næsta ötull
hermaðíur. Það sýndi hann í Suður-Afríku-
ófriðnum, en hann var þá einmitt, nýkom-
inn þaðan heim aftur.
Eg ætti, víst að bæta því við líka, að
ráða mátti í, að hann væri ekki vel stæð-
ur með peninga, eða réttara sagt, að pen-
ingarnir væru honum ekki fylgisamir.
Hann leit yfirleitt all-raunalega út. Það
er, ef til vill, af því, að ég laðaðist frá
upphafi að honum — ég, s.em hafði árum
saman verið í svipuðum peningavandræð-
um. —
Þar sem ég nú stóðl og virti þá báða fyr-
ir mér, þá leit Higgs upp úr pappírsvafn-
ingnum, eða hvað það nú var, sem hann
var að lesa í. Seinna var mér sagt, að hann