Heimilisblaðið - 01.06.1939, Qupperneq 17

HEIMILISBLAÐIÐ
109
hefði allan seinni hluta dagsins, verið rð
taka smyrðling úr umbúolum og skoða, hve
hann væri mikið skacldaður. Þegar hann
hóf upp augun, rak hann þau í mig, sem
stóðí þarna úti í hálf-rökkrinu.
»Hver þremillinn ert, þú?« hrópaði hann
hátt og hvelt, eins og hans var venja, þeg-
ar hann reiddist eða eitthvað kom flatt á
hann. »Og hvað ert. þú að erinda í stof-
unni minni?«
»Vertu rólegur«, sagði vinur hans, »rátte-
kona þín sagði, að vinur þinn einn væn'
kominn til að heilsa upp á þig«.
»Nú, jæja, hún sagði það. En mér er
ómögulegt aðl muna eftir neinum vini, með
andlit, og skegg, eins og geit, En komdu
bara nær, vinur minn«.
Eg gekk þá svo langt fram, að ég kom
inn í ljcsihringinn kringum raflampann og
þar stóð ég.
»En hver er þetta, Hver getur það ver-
ið?« tautaði Higgs. »Það er — já, það er
— það er hann gamli Adams! Ef ekki væri
s.vo, að hann s.é dauður fyrir tíu árum aci
minnsta kosti. Kalífarnir festu hendur 1
hári honurn, sögðu menn. Þú gamli svipur
míns löngu týnda. vinar, gerðu nú svo vel
að segja mér, hvað þú heitir, annars eyot-
um við tímanum til ónýtis með því að
sökkva oss niður í þenna leyndardóm«.
»Öþarfi, kæri vinur, því aðt þú ert bú-
inn að nefna nafn mitt. Eg myndi nú ann-
ars hafa þekkt þig hvar sem helzt og svo
ertu heldur ekki orðinn hvítur fyrir hær-
um«.
»Nei víst er um það. Til þess er allt of
mikill litur í hári mínu, það er bein afleiðjng
af minni heitu, léttu og fjörugu skaphöfn
(sangvinsk temperament). Gott og vel,
Adams, því að eftir þessu ertu Adams,
ég er hugfanginn af aðl sjá þig, einkum
af því, að þú svaraðir aldrei spurningu
nokkurri í síðasta bréfi mínu um það,
hvaðan þú fékkst þessa tordýfla, frá dög-
um fyrstu konungsættarinnar á Egipta-
landi. Það hefir nefnilega. veriðt dregið i
efa af sumum öfundsjúkum mönnum, að
þeir væru ósviknir. Adams, góði gamli vin
ur, hjartanlega velkominn heim!« Síðan
greip hann hendur mínar og knúði fast,
svo ao hann ætlacfi bókstaflega að snúa
þær úr liðum, og sagði síðan, er ha,nn kom
auga, á hring, sem ég bar á baugfingri min-
um: »En hvað er nú þetta,? Það er gripur,
sem er ákaflega sjaldgætur! Það! liggur
annars ekkert á, segðu mér bara söguna,
þegar við erum búnir að snæða. Ég ætla
nú að kynna þig vini mínum, Orme höf-
uðsmanni. Hann er að byrja arabiskunám
hjá mér og er ógn skammt á veg kominn í
fornegipzkum fræðum«.
»Herra Orme, áttir þú að segja«, aagði
hinn ungi maður, og hneigði sig fyrir mér.
»Nú, já, herra eða höfuðfemaður, hvort
sem þú vil.t, Hann á við, að ha.nn sé ekki
í hernum, þó að hann hafi tekið þátt í öllu
Búastríðinu og hafi særst tvisvar og einu
sinni þvert í gegnum lungun. Þarna kemur
súpan. Frú Reid, legðu á borðiö ha.nda ein-
um til. Ég er glorhungraður. Ekkert eyk-
ur mér matarlyst. sem það að taka upp
smyrðlinga (múmíur). Það er líka tærandi
og slítandi í andl.egum skilningi, auk hins
líkamlega erfiðis. Borcia þú, maður, boró-
aðu. Við skulum tala. samap, á eftir«.
Svo snæddum við Higgs af hjartans
lyst, því hann. var allt. af hinn mesti át-
vagl, ef til vill af því að hann var bind-
indismaður. Orme höfuðsmaðtur át í góðu
meðallagi og ég át, eins og þeim sæmir
sem hefir á sumum timum lifað á tómum
döðlum, og einkum á grænmeti. Grænmeti
og ávextir eru mín aðalfæðla, það er að
segja, ef nokkur leið er að ná í það, því
að ef í harðbakka slær, lifi ég á hverju
sem er.
Þegar við vorum búnir aði eta, þá voru
okkur borin full glös af portvíni, en Higgs
drakk glas af vatni og reykti sína löngu
merskúmspípu, eins og hann var va.nur.
Svo snaraði hann til okkar tóbaksdósum,
sem hann hafði einu ainni haft að skríni
utan um hjarta úr gömlum Egipta.
»Nú, Adams«, sagði hann þegar við vor-