Heimilisblaðið - 01.06.1939, Síða 18

110
HEIMILISBLAÐIÐ
um búnir að láta í pípurnar okkar líka,
»segðb okkur nú, hvað þér kom til aö
strjúka hingað aftur úr dánarheimum. I
stuttu máli: söguna, þína, maður, sögura
þína«.
Ég tók af mér hringinn minn, þenna, sem
hann var þá þegar búinn að veita eftirtekt.
Hann var úr ljósu gulli og á stærð við
hring, sem konur bera, á vísifingri. Ofan
á honum var skrautleg plata Ineð safír-
steinum og á plötuna voru grafnir gamal-
dags bókstafir. Kynlegir mjög. Eg benti
á þá og spurði, hvort Higgs gæti ráðið rún-
ir þær.
»A'uðvitað«, sagði hann og tók stækkun-
argler. »Getur þú það ekki? Nei, það er
satt, eftir á að hyggja, þú getur engar
rúnir ráðiðl, sem eru eldri en fimmtíu ára.
Halló! Þetta er forn-hebreska. Ö, nú hefi
ég ráðið það til fulls«. Og nú las hann:
»Gjöf frá Salómó konungi, — nei, hinum
mikla — í ísrael, þeim, sem Jahve elsk-
ar, til Maqueda, frá Saba, drottningu, sem
af konungum er komin, barn speki og feg-
urðar«.
»Þetta er nú letrað á hringinn, Adams,
— stórmerkilegur hringur, — drottningin
af Saba, ■— Bath -— Melakim — af kon-
ungum komin, pöruð saman við vorn gamla,
vin, Salómó. Ágætt! Ágætt,!«
Og’ hann brá tungunni á hringinn og beit
í hann með tönnUnum. »Hm! hvaðan
fékkstu þetta lævíslega svikatál?«
»Ö«, svaraði ég hlæjandi, »þar sem menn
eru vanir að fá slíka gripi, auðvitað. Eg
keypti hringinn af essreka einum í Kairo
fyrir eitthvaði 30 krónur«.
»Er það satt?« svaraði hann tortryggn-
islega. »Eg gæti annars trúað að steinn-
inn í hringnum væri dýrri en svo. Þó að
hann geti auðvitað verið gler eitt. En let-
urgeroin er fyrsta flokks, Ada,ms«, sagði
hann enn fremur með alvörugefni. »Ég
held, þú sért að reyna að gabba okkur.
En ég skal nú segja, þér — en ég hélt
nú annars, að þú vissir það áður — að þú
leikur ekki á Ptolemæus Higgs. Hringm-
inn er ósvífið vélræði. En hver hefir rit-
að hebresku orðin í hringinn? Það er þó
að minnsta kosti gáfaður náungi.
»Ekki veit ég þaðk<, svaraði ég. Ég vissi
það ekki fyrr en nú, að það væri hebreska.
Svo ég' s,egi eins og er, þá hUgði ég að það
væri forn-egipzka. Allt sem ég veit, er það,
aði ég hefi fengið hringinn að láni hjá hefð-
arkonu, er Walda. Nagasta hét; og ætla
menn, að hún sé komin frá Salómó og
drottningunni af Saba«.
Higgs tók hringinn aftur og virti hann
nákvæmlega fyrir sér, renndi honum svo
í ógáti niður í vestisvasa. sinn.
»Ég vil ógjarna vera ósvífinn; þess vegna
vil ég ekki andmæla þér«, svaraði hann;
»en ef einhver annar hefði viljað segja
mér þá sögu, þá mun.di ég sagt hafa, að
hann væri blátt áfram lygari. En auðvit-
að! er því varið, eins og hver skóladreng-
ur veit, þá þýðir Walda, Nagasta niðji Eti-
ópíukonunga, eða hið sama sem Bath Mela-
kim, sem þýoir: niðja, Júdakonunga«.
Þá fór Orme höfuðsmaðUr að skellihlæja
og sag'ði: »Það er auðskilið, Higgs, hví bú
ert ekki vinsæll af fornmenjafræðingun-
um. Aðferðiin, s,em þú beitir til að sann-
færa minnir á villimann með steinöxi í
hendi«.
»Ef þú hefur upp raust þína, Oliver, til
þess eins að sýna fávizku þína, þá er bezt
að þú látir það ógjört. Þeir sem höfðu stein-
axir að vopni, voru komnir langt fram úr
öllum villirnönnum. En ég legg til að þú
gefir doktor Adams færi á að segja sögu
sína,; kom þú svo með aðfinnslur þinai' á
eftir«.
»En máske Orme höfuðsmaður kæri sig
ekki um, að hlýða á hana«, sagði ég. En þá
svaraði hann óðara,:
»JÚ, vissulega, ég er ólmur í aðl heyra
ha,na, það er að segja,, ef þér trúið mér
jafnvel fyrir henni og Higgs«.
Eg hikaði éitt augnablik við það, því að
svo að ég segi eins, og er, þá hafoti ég’ af
ýmsum ástæðum ekki hugsað mér að segja
söguna öðrum en prófessornum, því að ég