Heimilisblaðið - 01.06.1939, Blaðsíða 19

HEIMILISBLAÐIÐ
111
vissi,, að hann var jafntrúr sem hann var
óheflaður. En af innri ávísun fann ég, að
ég mátti gera undantekningu með Orme
höfuðsmann. Mér féll maðurinn mætavel i
geð. Paði var eitthvað í brúnu augunum
hans, sem eins og laðaði hann að mér. Mér
fannst það líka svo kynlegt, að hann skyldi
einmitt vera viðjstaddur við þetta tækifæri.
Eg hefi nefnilega allt af haft fyrir satt
að hendingar og tilviljanir hafi sína þýð-
ingu í lífi manna. Ég trúi því, að jafnvel
hinar algengustu aðstæður séu ákveðnar
fyrir fram, ecia þær séu afleiðingar af því,
sem miskunnarlaus lög hafa til vegar kcm-
ið, lög sem þekkjast að lokum á þeim krafti,
sem stjórnar hverju fótmáli voru, jafnvel
þó þetta sé ekki enn þá almennt viourkennt.
»Já, ég vil það«, svaraði ég. »AndJitið
á yður og vinátta við prófessorinn er mér
næg trygging. Ég ætla aðeins að biðja yo-
ur að leggja drengskap yðar við þaði, að
þér endurtakið ekki eitt orð af því sem
ég segi án mín leyfis«.
»Auðvitað|«, svaraði hann,
»Svona, látum nú þetta nægja«, sagði
Higgs, »ég vona þú viJjir ekki þröngva okk-
ur til að kyssa hina helgu bók, eða. hvað'?
Hver var það svo, sem seldi þér hringinn?
Hvar hefir þú haldið! þig sáðustu tólf árin?
Og hvaðan kemur þú nú?«
»Ég hefi nú meðal annars verið fangi hjá
kalífunum. Það var nú starfi minn í fimm
ár, sem bakið á mér myndi bezt sýna, ef
bert væri. Ég gæti helzt ímyndað mér, ao!
ég væri sá eini, sem leyft liefði verið aö
búa meðal þeirra svo, að hann kyssti eigi
hina helgu bók þeirra, kóraninn. Og þrð
var af því, að ég var læknir og var þeim
einkar þarfur. Hin árin hefi ég veriö á
ferðalagi í eyðimörkunum í Norður-Afríku,
til aðl leita að Hróðreki syni mínum. Þú
manst eftir þeim pilti, eða ættir að gera
það, að minnsta kosti þar sem þú varst
guðtfaðir hans, og svo af því, að það var
venja mín að senda þér ljósmyndir af hon-
um, meðan hann var lítill«.
»Auðvitað, auðvitað«, sagði prófessorinn
í aJJt öðrum rómi. »Ég rakst einmitt ein-
hvern daginn á jólabréf frá honum. En
minn kæri Adams, hvað hefir komið fyrir?
Ég hefi aldrei heyrt. neitt í þessa átt«.
»Hann hafði án míns. leyfis gengið langt
U])]) með Níl til að skjóta krókódíia. Ilann
var þá eitthvað tólf ára gamall, og skömmu
eftir dauða móður hans. Einhverjir flakk-
arar af Madhí-kynstofninum höfðu þá tek-
ið hann með valdi og selt hann í ánauo.
Og síðan hefi ég alla tíðl verið að leita að
lionum. Veslings drengurinn gekk kaupym
og sölum frá einum ættstofni til annars,
af því að honum var sú gáfan gefin að geta
sungið öðrum betur — það gat ég þó graf-
ið uppi. Arabar kaUa hann »egipzka söngv-
arann«, svo er rödd hans mikil og dásam-
lega fögur, og það er svo að skilja, eins og
hann hefði lært að spila á hljó'ðfærin
þeirra«.
»Og hvar er hann nú?« spurði Higgs
fullur forvitni.
»Hann er eoa var eftirlætisþræll hjá vilt-
um. hálf-svertingjum í Norður-Mið-Afríku,
þeim er F'úngar nefnast; þeir búa þar innst
inni í álfunni. Eftir það er kalífarnir týndu
völdum, þá fór ég með honum þangað; í
það fóru all-mörg ár. Einhverjir Bedúínar
eða börn eyðimerkurinnar, sendu þangað
menn í verzlunarerindum. Þá dulbjó ég
mig og varð þeim samferðla til þessara
Fungara.
Eina nóttina slóum v:ð landtjöldum í dal-
verpi einu; þar áttu þeir sér helgistað; stóð
þar goð þeirra upp við háan múr að inn-
anverðu. Ég reið upp að múrnum; heyröi
ég sungið með yndislegri tenorrödd á ensku
gegnum opið1 hliðið. Og það, sem sungið
var — það var sálmur, sem ég hafði kennt
syni mínum, og er þetta upphaf að:
»Bíddu mín, því bráðum hallar degi«.
Ég kannaðist aftur við röddina. Eg steig
af baki í snatri, læddist inn um hliðið og
kom óðara á opið svæði. Þar sat ungur
maður á nokkurskonar hábekk og hafði
sjnn lampann til hvorrar hliðar viðl sig og
fjölda áheyrenda fram undan sér. Ég sá