Heimilisblaðið - 01.06.1939, Blaðsíða 20

112
HEIMILISBLAÐIÐ
framan í hann. Og' þrátt fyrir túrbaninn
og austurlandabúninginn, já, og þrátt fyr-
ir öll hin löngu ár, sem liðin voru, þá sá
ég að það var andlit sonar míns. Þá kom
yfir mig einhver tryllingsandi, svo að ég
hrópaði hástöfum: »Hróðírekur, Hróðrek-
ur!« Hann spratt upp og leit á mig tryll-
ingslega. Áheyrendurnir spruttu líka upp
og einn þeirra kom auga á mig, þar sem
ég var að laumast í myrkrinu.
Þeir réðust; þá að mér gólandi af reiði,
því að ég hafðS með þessu vanhelgað helgi-
dóm þeirra. Eg lagði á flótta út um hlið'ð,
til að bjarga lífi mínu, annar eins heigull
og ég var. Já, þegar ég var búinn að leita
sonar míns ÖU þessi ár, þá flýð'i ég held-
ur en að bíða dauðans. Og þótt þeir særðu
mig með spjótkasti og grjótkasti, þá kom
ég mér út og á bak hesti mínum. Og þeg-
ar ég var kominn fram hjá landtjöldum
vorum, þá reið ég á harðlastökki yfir hvað
sem fyrir var til að bjarga, mínu vesala
lífi undan þessum villingum. Svona er
sjálfsbjargarhvötin sterk í oss. Þegar ég
var kominn all-langt, þá leit ég við og sá
þá við birtuna af tjaldaljósunum, að Fung-
ar höfðlu ráðist á þá Araba, sem með mér
voru. Ég hygg, að þeir hafi haldið, að Ar-
abarnir hafi tekið sinn þátt í vanhelgun
helgistaðarins. Seinna var mér sagt, að
þeir hefðú drepið þá alla. hvern einn og
einasta. En ég slapp — ég, sem hafði orðið
valdur að örlögum þeirra, með vanhyggju
minni.
Ég' reið áfram og áfram, um bratta stigu.
Eg man, að ég heyrðS ljónin öskra í kring-
um mig í myrkrinu. Ég man, að eitít þeirra
rauk í hestinn minn, og að veslings klár-
inn rak upp óp mikið. Svo veit. ég ekki
neitt um þetta meira, fyrr en ég viku
seinna eða meira, að ég' held — þá fann
ég hvar ég lá á svölunum á snotru húsi;
veittu þar nokkrar konur mér þjónustu,
líkastar Abessiníu-konum að yfirliti«.
»Nær þykir mér ligg'ja, að þær hafi ver-
ið af einhverjum hinna týndu ættkvísla
Israels«, sagði Higgs háðslega um leið og’
hann þeytti út reyk úr merskúms-pípunni
sinni.
»Já, eitthvað í þá áttina, seinna skal ég
skýra þér nánar frá því. Höfuclstaðreynd-
in er í þessu efni, að það fólk, sem fann
mig' utan borgarhliða sinna, kallar sig'
Abatia; borgin þeirra nefnist Miur og þeir
staðhæfa, að þeir séu afkomendur abes-
inskra Gyðinga. Þeir voru gerðjr landræk-
ir og fóru hingað fyrir fjórum til fimm
öldum. I stuttu máli: Þeir virðast vera
áþekkir Gyðingum og halda trú Gyðinga
og þó mjög sé hún orðlin blandin og afbök-
uð; siðaðir eru þeir og duglegir á s,inn hátt.
en orðnjr algerlega, úrkynjaðir, sökum þess
að( þeir hafa kvænst heiðnum konum. Her
þeirra er alls un. 9000 manna, en fyrir
þremur, fjórum kynslóðum höfðu þeir
20 000 hermanna, svo að nú lifa þeir í &töð
ugum ótta fyrir, að Fungarnir, nágrannar
þeirra, útrými þeim með öllu. Fungarar
bera sem sé erfðahatur til þeirra, af því
að þeir eiga vígið dásamlega, sem einu
sinni tilheyrði forfeðkum þeirra«.
»Gíbraltar og Spánn enn og aftur«, sagði
Orme. »En það stendur öfug't á með það.
Abatiarnir í þessu MiðlAfriku Gíbraltar
eru að því komnir að deyja út, en Fung-
arnir, sem svara til Spánverjanna, eru i
fullum krafti og uppgangi«.
»Gott og vel, Hvað bar svo fleira til tíð-
inda?« spurði prófessorinn.
»Ekki neitt sérlegt. Ég reyndi að fá
þessa Abatia til að stofna til sendifarar
til að frelsa son minn. En þeir hlóu bara
að mér. Smám saman fann ég, að það var
bara ein persóna. meðal þeirra, sem nokk-
uð vai í spunnið, og það vildi svo til að
sú persóna var drottning þeirra. Hún hct
Walda Nagasta að nafnbót eða niðji kon-
unganna, og Takla Warda, rósknappur rós-
anna. Þessi nöfn hljómuðu yndislega. Hún
var forkunnar fríð og fjörug og' ung og
Maqueda er hið eiginlega nafn hennar —«.
»Eitt af nöfnum drottningarinnar af
Saba, sem fyrst fara sögur af«, tautaoi
Higgs; »hitt nafnið hennar var Belkis«.