Heimilisblaðið - 01.06.1939, Side 21

HEIMILISBLAÐIÐ
113
»Mér tókst að ræða við hana um allt
þetta undir því yfirskyni, að ég væri lækn-
ir hennar, annars myndu hinir heimsku-
legu hirðsiðir varla hafa leyft mér aðgöngu
að svo háttstandandi konu. Hún sagði mér,
að goð Fungaranna, sé næsta líkt stórum
óvætti (Sfinx), eða einhverju slíku. Sjálf-
ur hefi ég aldrei séðl það«.
»Hvað er þetta!« hrópaði Higgs, og hopp-
aði upp: »Er Sfinx í Norður-Mið-Afríku!
Nú jæja, hvers vegna ekki? Það er sagt,
að! einhver a.f hinum fyrstu Faraó-um hafi
líka rekið verzlun við þau héruð jarðar
vorrar og meira að segja þeir hafi verið
ættaðíir þaðan. Ég hygg, að það sé Ma!:-
reezí, sem segir þá helgisögu. Að líkindum
hefir Sfinxinn verið hafurhöfðuði.
Ég hélt áfram sögunni:
»Hún sagði mér líka, að sú erfðasaga
gengi eða réttara sagt. sú skoðun, sem væri
orðin að trúarsetningu, að ef þessi Sfinx
eða goð, sem okkar í milli sagt er ljón og
því ekki með hafurhaus, — og kallaður
er Harmac--------«.
»Harmac!« tók Higgs fram í aftur; »þaG
er einmitt nafn á Sfinx. Harmachis, — það
er guð morgunroðans«.
Þá tók ég upp aftur: »Ef þessi guð eyði-
legðist, þá hlyti Fung-þjóðin, að rýma land
og fara suður yfir elfina. miklu, því að sagt
er, að það séu forfeður hennar, sem hafi
smíðað þann guð. En ég man nú ekki í
svipinn, hvað áin heitir, e.n ég hygg hana
vera. kvísl úr ánni Níl.
Ég hefi bent. he.nni á, að undir þessum
kringumstæðum myndi heppilegast, eí
þjóðlin hennar lógaði hjáguði þessum. Maq-
ueda hló og sagði, að! það væri lítt mögu-
legt, þar sem guðinn væri á stærð við með-
alfjaíh Hún bætti því við um leið, að Abati-
þjóðHn væri löngu búin að missa allan hug
og allan dug og framtak. Þeir væru ánægð-
ir, þegar þeir fengu að sitja í sínu frjóa,
fjallgirta landi og fylla sig þar á sögurn
um. horfna frægð og frama, og berjast um
tignartitla og vegtyllur. Að slíkum kjörum
vildu þeir sjtja til dómadags.
Ég spurði hana, hvort hún væri líka
ánægð meðl lífið. Þá svaraði hún því, að
það vissi hún vissulega ekki, kvaðst aðeins
ekki geta skilið, hversu hún, sem ekki væri
an,nað en kona og þar að auki hin síðasta
að endalausri konungaröð eða langfeðga-
tali gæti nokkuð gert til að! hef ja þjóð sína
til vegs og valda.
»Losaðtu mig við Fugarana«, sagði hún
svo æsitu skapi, »og þá skal ég launa þér
ríkulegar en þig hefir nokkru sinni órað
fyrir. Gamia hellaborg'in mín þarna yfir
frá er full af gulli og gersemum, sem graf-
in voru með gömlu kon'ungunum, sem þar
áttu heima, löngu, áður en við komum til
Mur. Þessir fjársjóðir eru oss einskisvirði,
þar sem við eigum eigi verzlunarviðskifli
við neina. En ég hefi heyrt, að þjóðárnar
úti í heiminum séu sólgnar í gull«.
»Ég þarf ekki gulls við«, svaraði ég, »það
eitt. er vilji minn að fá son minn leystan,
sem er nú fangi hjá þessari þjóci«.
»Jæja,«, svaraði hún, »þá verður þú að
hjálpa oss til að ónýta goðið þeirra. Eru
engin ráð til þess?«
»Jú, ég þekki efni«, sem gæti sundrao
því á svipstundu«, og fór aðl lýsa fyrir
henni tundrinu og öðrum sprengiefnum eða
eiginleikum þeirra.
»Far þú heim til lands þíns«, hrópaði hún
með ákefðl og komdu svo aftur með þetta
efni og nokkra menn, sem kunna með þaö
að fara; móti því heiti ég þér öllum Öýrind-
um og fjársjóðum í Mur. Með þessu eina
móti getur þú fengiðl aðstoð mína til að
frelsa son þinn«.
»Jæja, hver varð svo niðurstaðan með
þetta?« spurði Orme.
Hún varð sú, að mér var fengið talsvert
af gulli og hópur úlfalda, sem var bókstaf-
lega látnir síga niður eftir leynistig í fjöll-
unum. Var það gert til að forðasit Fung-
arana, sem þeim stóð mikill geigur af. Með
þess,u föruneyti komst ég heill á húfi yfir
eyðimörkina til Assouan; en ferðin varaði
margar vikur. I Assouan slógu þeir land-
tjöldum og þar skildi ég við þá fyrir eitt-