Heimilisblaðið - 01.06.1939, Side 25
HEIMI LISBLAÐIÐ
117
Lappi.
Sumarið 1913 var ég- kaupam. í Möðru-
dal á Fjöllum, ásamt. fleiri ungum mcnn-
um, sem þá voru þar (aðallega voru það
skólapiltar).
Meðal annara verka, sem við áttum að
inna af höndum, var það, að smala kvía-
ám til mjalta á morgnana, þegar líða tók
á sumarið. Þegar gott var veður, þá var
þetta skemmtilegasta verkið, sem ég geröi.
og enn er mér í min.ni, hvað ég naut þess,
að smala Möðrudalsám þetta sumar, sem
var sérstaklega gott sumar á Austurlandi.
Fyrstu kynni mín af Lappa voru sem
hér greinir. Þetta sumar var hann á smu
fyrsta aldursári, og' að útliti var hann stór
og leggjalangur, tinnu-svartur og' gljáandi
á skrokkinn, með hvítar tær, og af því var
nafn hans dregið. Ég heyrði pilta láta mjög
illa af honum til smalamennsku, þótti hann
óhlýðinn og einráður; féll því öllum illa vio
hann, nema einni dóttur bóndans, sem hafði
á honum hið mesta dálaúi, og' var það
kunnugra manna sögn, að það væri ekki
allt saman mælt og' vegið, sem hún gaf
Lappa af mat, enda fylgdi hann henni fast
eftir, hvert sem hún fór.
Svo var það einn morgun, seint í júlí, ?.ö
ég var vakinn kl. tæpl. 5, til að smala án-
um. Ég hraðaði mér út. og kallaði á Bröndu
gömlu, en hún kom ekki. Þá sé ég Lappa
í bæjardyrunum og kalla hann ti.l mín, hefi
víst hugsaö sem svo, að »það væri betra
að veifa röngu tré en öngu«. Veður var dá-
samlegt þennan morgun, logn og sóískin,
sólin var nýkomin upp og helti geislum sín-
um yfir fell og fjöll, hóla og tinda. Loftio
var þrungið af hressandi gróðrarilm, sem
angaði á móti mér, þegar ég hljóp upp
Desjarnar í stefnu á Sauðafell. En víðátt-
an er mikil í Möðrudal og ekki hlaupið að
því að smala þar, ef maður er gangandi;
ég vissi að hestar voru okkur velkomnir,
ef til þeirra náðist, en nú sá ég engan hest-
inn og leizt ekki á, blikuna. Jú, ég var ekki
heillum horfinn, ofan, við Ei.nstakamel sí'
ég rauðan hest, en þeir voru tveir til i
Möðrudal og var annar bezti reiðhestur-
inn, en hinn var versti áburðarjálkurinn.
Nú var ég töluvert eftirvæntingarfullur að
sjá hvor þeirra það væri, en því miður var
þetta gamli Svipur. Ég' batt snærinu upp
í hann og settist svo á bak með gæruskinn
undir mér. Smalamennskan gekk erfiðlega
þennan morgun og mun það mikið haía
gert. óheppni mín bæði með hundinn og
hestinn. Lappi reyndist mér illa er ég' var
að senda hann frá mér og hann var alit.
af viss með að tvístra þeim kindum sem
hann sá, svo að ég varð að fara mikið lengri
leið efti.r þeim en ella.
Svipur var svo stírður að ég gekk oftast.
af honum og' hljóp heldur krókinn, þannig
leið tíminn til kl. 9, þá átti ég að vera kom-
inn með ærnar í kvíarnar, e,n, þá var ég
enn með þær fyrir utan Þvermela og vant-
aði 6 af þeim. Ég sá 6 kindur eftir fyrir
ofan Víðirhól og hugsa sem svo, að þetta
séu líklega rollurnar, sem vanta. Sný ég
því við til að sækja þær, en áður en ég
er kominn hálfa leið, sé ég að Lappi er kom-
inn í kindurnar og rekur þær lengra burt;
ég kalla en ekkert dugir, svo sneri ég vio
og flýtti mér á eftir ánum heim á kvia-
grund, og rak ærnar inn sem hraðast, en
þegar ég er búinn að binda aftur kvíarnar
og ætla að fara heim, þá sé ég hvar 6 kind-
ur koma af hendingskasti utan röndina og
ber þær fljótt yfir, svo ég bíð við, eru þá
þetta ærnar, sem vöntuðu og Lappi er á
eftir þeim.
Eftir þessa smalaför okkar Lappa reyndi
ég að taka málstað hans, þegar verið var
að niðra honum, en það dugði lítt, því hon-
um var þegar áskapaður dauðadómur og
nokkru eftir þetta bar svo við, að gest bar
að garði í Möðrudal, sem áður hafði veriö
þar vinnumaður. Var hann nótt um kyrrt
og daginn eftir, er hann beðinn að fara
með Lappa með sér og stytta honum ald-
ur, tók hann því vel, kallaði á Lappa og
hann fór með honum á stað. En rétt um