Heimilisblaðið - 01.06.1939, Page 26

118
HEIMILISBLAÐIÐ
sumu mundir vorum, við að fara á engj-
ar, og þá segi ég við dóttur bóndans, þá
sem áður hafði mest haldið af Lappa:
»Ertu búin að kveðja svarta vininn
þinn,?x
»Hvers vegna spyr þú að því?« segir hún.
»Vegna þess að nú er N. N. búinn að
taka hann með sér til að lóga honum, sérðu
ekki, hvar þeir fara?« sagði ég.
Hún tók til fótanna og kaljaði sífelit á
Lappa þar til hann heyrði. til hennar og
kom til baka. Að Lappa varð lengra líis
auðið, mun, eflaust vera að þakka okkur
báðum. Annars eru örlög dýranna, ekki
síður en manna ásköpuð þeim frá hærri
stöðum. Rétt eftir að þetta varð, sem að
framan greinir, kom til Möðrudals bónd-
inn frá Víðidal og sagðist vera nýbúinn a’i
missa fjárhundinn sinn, bað hann um ao
mega fá Lappa með sér og var það auö-
sótt mál. En nú hefst annar þáttur í lífi
Lappa, nefnilega þegar hann varð fræg-
ur fjárhundur og vann húsbónda sínum
mikið gagn með vitsmunum sínum. Ég er
því miður ekki nógu kunnugur æfisögu
Lappa til að geta skrifað framhald henn-
ar, mun ég því láta nægja að bæta hér
við þeirri einu sögu um hann, sem kom
fram við mig sjálfan.
Ég var barnakennari í Víðidal veturinn
1915, frá áramótum. Tíð var góð í janúar
og snjólétt á Fjöllunum. Um Ix»rrakomuna
skifti um og gerði umhleypingsveðráttu
fyrri helming þorrans, en svo skifti um
og þá kom góður kafli. Af því sleðafæri
var mjög gott, þá ákvað Jón bóndi að fara
til Vopnafjarðar og ná í kornvörur til
heimilisþarfa, varð hann svo sammældui
við menn frá Möðrudal og lögðu þeir allir
á stað í kaupstaðarferð snemma í febrúar.
Þessi kaupstaðarferð varð mjög söguleg, en
það er önnur saga, sem ekki verður skrá-
sett hér.
Áður en Jón bóndi fór, bað hann mig að
hafa eftárlit með sauðfjárgeymslu þar
heima, á meðan hann væri burtu, af því
það var bara 13 ára drengur sem átti að
gæta fjárins úti Við, meðan hann væri
burtu.
Allt var tíðindalaust fyrstu 3 dagana
eftir burtför þeirra, en á fjórða degi var('
skyndilega breyting á veðri, og fór að
þykkna í lofti eftir hádegi með dálítílli
hríðarmuggu. Féð var rekið til beitar þenn-
an dag eins og áður, og af því ég var ókunn-
ugur öUum staðháttum þarna var einhver
geigur í mér með smölunina, svo ég bað
drenginn að fara strax kl. 2 til að smala
því saman, hann gerði lítið úr nauðsyn þess
og á sama tíma og vant var. Ég var sem
á glóðum út af fénu og þegar farið var
að skyggja þá rölti ég af stað vestur á öld-
una, sem liggur skammt frá bænum, bar
beið ég þar til ég heyrði hun,dgá og smátt
og smátt færðist það nær, unz þeir komu
til mín. Ég spurði piltinn hvort hann á)ití
féð vera allt. Já var svaríð. Við héldum
nú heim og taldi ég í húsi. Kom þá í ljós,
að það vantaði 32 kindur.
Nú var komið náttmyrkur og veður fór
versnandi, það var byrjað að hvessa af
norðri og talsverð hríð, ég var í miklum
vafa, hvað gera skyldi. Allt í einu var eins
og hvíslað að mér, að ég skyldi reyna að
senda Lappa í eftirleit að því sem vant-
aði. Ég fór að svipast, um eftir honum og
fann hann inn í göngum.
Nú kallaði ég á Lappa út. með mér, fór
með hann vestur yfir ána og sagði svo við
hann, að nú ætti hann að fara og finna
það, sem vantaði af fénu, og síðan benti
ég honum, hvert hann ætti að fara. Það
var eins og blessuð skepnan skildi mig.
Hann hljóp strax af stað og var á svip-
stundu horfinn sjónum mínum út í nátt-
myrkrið og hríðina. Svo leið löng stund,
líklega rúmur hálftími. Ég þrammaði fram
og aftur og beið átekta, en var smátt og
smátt að leggjast niður og hlusta.
Allt í einu heyrði ég' hundgá langc í
burtu, og smám saman færðist hljóðið nær
og nær; fór ég þá í áttina á móti. Loks-
ins sá ég fjárhóp koma í móti mér, en á
eftir honum kom Lappi og gekk hann sitt