Heimilisblaðið - 01.06.1939, Blaðsíða 28

120
HEIMILISBLAÐÍÐ
Jóladagar á Hnetubúsprestssetri
Eflir I\ikolaj 18 ára (Próf. Ilenrik Sharling)
Nú tók að dimma, og- við kvöddum.
Bóndinn, húsfreyja og Bódil litla fylg.du
okkur öll út að hliði. Stóri hundurinn kom
þjófandi; en Andréi sló til hans, nokkrum
sinnum, svo seppi labbaðli speyptur á
burt. Síðan kvöddumst við með handa-
bandi — og’ ég skal ábyrgjast, að það var
svikalaust á báða bóga.
»Þetta er ágætismaður«, sagðí óg við
Emmu, »hann er eftir mínu skapi«.
»Haldið þér, að þér getið nú munað, hvað
hann heitir?«
»Já — það held ég?«
»Já — svona fer þaðfc Þegar menn ern
búnir að þekkja fólkið, þá murra, menn líka
hvað það heitir. Þegar þér komið aftur í
sumar, þá skal ég sjá urn, að þér lærið, nö;
nafngreina allt fólkið hérna — eins og ég«.
Reyndar var nú kominn tíimi til heim-
ferðar; en Emma vildi endilega fara upp
á hæðina, sem var á bak við þorpið; þaa-
an var ágætt útsýni yfir öll húsin; það
var dálítill skafl við hæðarræturnar, en
en við komumst klakklaust yfir hann.
Rétt, þegar viðl vorum nýkomin upp á
hæðina, var byrjað að hringja til sólset-
urs. Sólin var að vísu sezt, fyrir hálfum
klukkutíma, en hringjarinn hefir vafa-
laust verið að fá sér síðdegisbitann sinn,
um. Að sýningunni lokinni lýstu því yfir
hertogafrú Beuccleueh, móðir hertogafrú-
arinnar af Gloucester, að hún ætti hina
sönnu Pellegrina; hún hefði gengið í ættir
í fjölskyldu hertogafrúarinnar og vævi
upphaflega komin frá Kleopötru drottn-
ingu. Hvor þessara tveggja perlna sé hin
raunverulega Pellegrina, er óvíst að vita.
En allar líkur eru til að báðar séu jafn
skírar og að það séu, skrök ein, að perla
geti orðið leyst upp í víni.
og hugsað sem svo, að sólin gæti beðiö of-
urlitla. stund, á rneðan hann væri að ljúka
máltíðinni.
Þarna stóðum við á hæðinni, hlustuðum
á hringingúna og horfðlum niður yfir þorp-
ið. Við gátum að vísu ekki séð greinilega,
hvert hús og hvern bæ, vegna þess, að
loft var skýjað og tungls gætti lítið; en viö
sáum þó dökkar húsaþyrpingarnar innan
um snjóinn. Þafna var þorpið í friði og ró;
klukknahljómurinn ómaði mildur og hug-
ljúfur og tilkynti þorpsbúum blessun Guðs.
Við' þögðum öll sömun — stóðum og hlust-
uðum á klukknahljóminn, Nú heyrðust
þrjú seinustu höggin — fyrir föður, son og
heilagan anda — þau hljómuðu djarflega
og sterklega — síðasta höggið hljómaöi
lengi í loftinu; og svo varð alger þögn.
»Þett,a var í seinasta sinni á gamla ár-
inu«, sagði E'mma og spennti greipar. »Guði
sé lof fyrir allt, er hann hefir gefið okkurí.
Við þögðum öll ofur litla stund. Þá sagði
Ernma að nýju: »Þegar ég stend upp á hæð-
inni hérna, finnst mér ég vera í sama skapi
og gömlu kóngarnjr hafa hlotið að vera,
þegar þeir sátu uppi í kóngsríkinu og
horfðu það'an yfir lönd sín og ríki. Mitt ríki
er líka þarna niður frá, og allt, semég elska
og allt sem mér þykir vænt um, er þar
samankomkk.
»Og þér óskið einskis frekar?«
»Nei«.
»Og óskið jrér áreiðanlega einskis frék-
ar?«
»Nú — það er auðvitað, að óskir ílang-
anir fylgja okkur mönnunum ævinlega«,
sagði Emma. Og þrátt fyrir rökkrið sá ég,
að roði færðist í kinnar henni. »En þér
hafið vafalaust heyrt, jrað, sem vitringur-
inn sagöi forðum: Vér getum ekki gert að
því, þótt, fuglarnir fljúgi yfir höfðum vor-
um, en hinu getum vér spornað á móti, að