Heimilisblaðið - 01.06.1939, Blaðsíða 30

122
HEÍMILISBLAÐIÐ
byrja fyrir alvöru — og svo þögnuðu þau
og fóru að leika. Svo aneri ég þaðan og
settist á legubekkinn hjá Emmu. Við hlið-
ina á Emrnu sat Gamli og var að lesa í
Nýja testamentinu sínu -— líklega um
heimsendi. En alvara, hans yfir lestrinum
var ekki meiri en það, að strax og ég braut
upp á einhverju umræðuefni við Emmu, þá
þurfti hann endilega að leggja orð í belg.
Og óðar en okkur varði, leið tíminn.
Allt í einu bar Andrea, Margrét fingur-
inn upp að vörunum og þaggaði niður í
okkur. Við þögðum ÖU og hlustuðum: níu
— tíu — ellefu — tólf! »Gleðilegt ár«, sagði
Andrea, Margrét; »nú er nýja árið komið!
Gleðilegt ár! Gleðilegt ár! Gleðilegt ár! —
ykkur öllum saman!« Og við svöruðum
gleðiávarpi hennar einum munni: »Gleði-
legt ár!«
Nú vorum viðl búin að heilsa upp á nýja
árið, eins og skyldan bauð okkur, og var
nú kominn tími til að ganga til hvílu. Við
óskuðum því enn að nýju hvert öðru gleði-
legs nýjárs; og svo fór hver til síns her-
bergis.
— Já, það var dásamlegt að vera á
Hnetubúsprestssetri! Allt var svo skemmti-
legt hérna, og allt var hægt að gera — hvað
sem hugurinn girntist — nei — eitt var
þaðl þó, sem ég ekki gat gert — ég gat ekki
sofið. Þassir dagar, sem ég var búinn ao
vera hérna, voru svo viðburðaríkir, að mér
veitti ekki af: nokkrum hluta næturinnar
líka, til þess að hugsa. um þá. Þannig var
því einnig varið þessa, nótt. Um, morguninn
hafði ég farið á fætur með þeim fasta á-
setningi að trúlofasit Andreu Margréti, en
nú fór ég að hátta með þeim fasta ásetn-
ingi, að trúlofast Emmu. Já, svona var það;
það var ekki um að villast. Ég hafði þá
um daginn orðið var svo mikillar fegurðar
og yndisblíðu hjá henni, að ég í einu orði
sagt ■— elskaði hana,. Og' þegar ég fór ao
hugsa um það, sem ég hafði lesið í bókinni
daginn áður, og sem hafði fullvissað mig
um, að ég ætti að trúlofast Andreu Mar-
gréti, þá gat það engu síður átt við Emmu.
Þar liafði staðið: »Sérhvert samband á
milli manns og konu, á, ef það á að full-
nægja tilgangi sínum, að byggjast á til-
hneigingu og skynsemi«. Tilhneiginguna ■ r
ekki um að villast, því að ég elskaðj Emtnu,
og að því er snerti skynsemina, þá var ég
alveg viss um, að Emma myndi verða fyrir-
taks prestkona; um það hafðli ég að fullu
sannfærst á göngu okkar um þorpið. Þeg-
ar um aldurinn var að ræða — það verður
líka að taka. tillit til hans, — þá var eg
átján en Emma. tuttugu. Það var allt í lagi
og það va,r ekkert þvi til hindrunar, að óg
trúlofaðist, Emmu næsta dag. En, sá hæng-
ur var þó á, að ég gat ekki gleymt Andreu
Margréti, því hún var bæði f jörug og glaö-
leg og skemmtileg; og allt þetta átti svo
mætavel við mig. Og í hvert, skipti, sem
mynd Emrnu birtist í hugskoti mínu, þá
kom myndin af Andreu Margréti strax á
hæla henni. Og hvernig átti ég svo að kom-
ast út úr þessu öngþveiti. Áður fyrr, þegar
ég var í einhverjum vandræðum, var ég
vanur að snúa mér til Gamla. Hann hélt
þá venjulega einhverja áiminningarræðuna
yfir m.ér, en ætíð fékk ég þó að lokum ráð-
leggingar, sem mér var óhætt að fara eftir.
En í sambandi við þessi kvennamál mín,
var mér ómögulegt, að leita, ráða hans.
Ekki gat hann sagt mér, hvora. þeirra syst-
urina ég elskaðti meir. Og þá fengi ég að-
eins ræðuna, en engar ráðleggingarnar.
Ekki var til neins, að snúa mér að Korpus
Júris — hann myndi bara hlæja að mér,
og kalla allt, síkt. barnaskap.---- —
En hvað þeir hrjóta lystilega, Gamli og
Korpus Júris — hvor í kapp við annan -
sinn til hvorrar handar við mig! Ö, þið
gæfusömu menn! Þið getið sofið svefni
hinna réttlátu! Þið þekkið hvorki ástar-
kvíða. né ástarvansæld. En ég, þar á móti!
Ég sem hafði hugsað að hérna á Hnetu-
búi yrði lokið allri minni eymd — hérna
byrjaði hún einmitt fyrir alvöru! I Kaup-
mannahöfn, þar, sem ég var ástfanginn í
þeim öllum saman — þar gerði það ekkert
til; en hérna, þar sem ég var astfanginn