Heimilisblaðið - 01.06.1939, Síða 31

HEIMILISBLAÐIÐ
123
af aðeins tveimur — já, nú vissi ég hvao
ógæfuást var. Venjulega hugsa menn, að
ógæfuást sé inni falin í því, að elska ein-
hverja ‘eina, og njóta, ekki gagnástar —
en sussu, sussu — það er ekkert, því að
al.lt af er hægt að vona, að einhver ófyrir-
sjáanleg atvik verði til þess, að henni snú-
ist hugur. Nei — ógæfuást er það að elska
tvær, því að þótt svo gæfusamlega tækist
til, að önnur þeirra elskaði mig, þá væri
hin, sem ég elska, líka, gengin mér úr greip-
um. —
»Tik-tik, tik-tik, t.ik-tik«, sagði úrið mitt,
sem hékk á veggnum yfir rúminu mínu.
Það var alveg eins og það segði: »Flýtt-u,
flýtt-u, flýttu þér!« Já. Ég varð að flýta,
mér. Hver gat vitað hve marga og hættu-
lega meðbiðla ég ætti. Ekki þekkti ég vini
og kunningja fjölskyldunnar. Gat ekki ver-
ið heill hópur af frændum og vinum, sem
læddist í kring á biðilsbuxum; og' gat ekki
vel verið, aðl einhverjir þeirra hrifsuðu þær
báðar frá mér, ef ég ekki flýtlti mér að
ákveða, hvað gera skyldi. Þeir kæmi sjálf-
sagt allir á dansleikinn á morgun, cg þá
gæti ég séð þá og athugað, hverjir þeirra
væri mér hættulegastir. En á dansleikn,-
um! Gat ekki margt skeð þangað til? Nei,
ég varð að flýta mér, eins og mögulegt var:
Innan 24 tíma varð ég að vera trúlofaður
— og þó — ógæfusami Nikolaj; setjum nú
svo, að þú trúlofist a,nnari jreirra, en —
elskir svo hina!
★
Klukkan var víst um tvö, þegar ég loks-
ins sofnaði; en svo svaf ég líka frarn á
bjartan dag. Ég stökk fram úr rúminu,
eins og ég var vanur að gera á hverjum
morgni til þess að gá til veðurs. — Það var
hið æskilegasta: Stórar frostrósir prýddu
gluggarúðurnar, en úti skein blessuð nýj-
árssólin hrein og skær; og himininn vav
svo heiður og blár, aði nýjar vonir og ýr
þróttur gagntók sál mína. Hugsanir næcur-
innar voru horfnar með myrkri hennar. Ég
va,r alveg ákveðinn í því, hvað ég ætti. að
gera. Ég ætlaoi aö láta forlögin ráoa,. Þaö
eru þau, sem skapa ágæta hershöfðingja;
það eru þau, sem fratmleiða ágæta lista-
menn og það eru þau, sem hjálpa ógæfu-
sama biðlinum. Þetta, voru hugsanir mínar.
Nú þurfti ég ekki lengur að vaðá í villu
og svíma; ég ætlaði alveg að láta tilvijjun-
ina ráðá — það va.r líka það vandaminnsta.
Og hvort ég ætti að trúlofast, Emmu eða
Andreu Margréti, var allt undir því komið
hvorri þeirra ég næðd fyrr á eintal.
I forstofunni mætti ég prestinum.
»GIeðiIegt ár, Nikolaj — og kærustu, áð-
ur en árinu lýkur«.
»Gleðilegt ár«, svaraði ég; »já — og ég
vona, áður en dagurinn er á enda«, bætti
ég við| í huganum, og meinti kærustuna.
»Ætlið þér í kirkju í dag? Eða. máske
þér séuð upp úr því vaxinn, að fara, í kirkju
á helgidögum?«
»Nei, það er ég ekki«.
»Nú — það er ekki gott að vita, hvaða
siðir eru orðnir í Kaupmannahöfn. Ann-
ars byrjar messan klukkan níu, ef þér gæt-
uð, vegna annara anna, komið þá«.
Að svo mæltu hélt prestur inn í lestrar-
stofu sína; en ég hélt inn, í dagstofuna. Þar
hitti ég Korpus, Júris; var hann í bezta
gæti a,ði spjalla við systurnar. Þegar ég
kom inn, stóð Andrea Margrét upp og ætl-
aði út.
»Er það mín vegna að þér farið?« sagði
ég. Mér fannst það slæmur fyrirboðj, að
Andrea Margrét skyldi fara um leið og ég
kom inn.
»Nei, það er alls ekki. En ég á svo ann-
ríkt í dag, við að koma öllu í lag fyrir
kvöldið, að það er ekki víst, að þér fáið að
sjá mig, fyrr en, í kvöld«, —- og um leið
var hún horfin fram.
»Þá verður það Emma«, hugsaði ég. »Það
er vilji forlaganna«.
En það leit heldur ekki svo út, að, Jjað
væri vilji forlaganna, að það yrði Emina,
því að hún stóðl upp og fór til að búa sig
til kirkjugöngunnar. Ég varð því einn eft-
ir hjá Korpus Júris. Ég ga,t vitaskuld tal-