Heimilisblaðið - 01.06.1939, Page 32

124
HEIMILISBLAÐIÐ
að við hann, eins og mig lysti. En það var
nú eiginl.ega ekki hann, sem mig langaði
mest til að tala við. Ég hugsaði mér hó,
að reyna til að veiða upp úr honum, hvor
þeirra systranna væri eftirsóknarveröari,
án þess, að hann grunaði, hvaa- fiskur lægi
undir steini. Korpus Júris. sat í stóra hæg-
indastólnum og var að lesa. Þó var það til
allrar hamingju ekki dagblaðið, því að þá
hefði ég' aldrei þorað aðl trufla hann.
»Heyröu Friðrik«, sagði ég, og settist vi.ð
ldiðina á honum; »segðu mér eitt: á hvora
systurina lízt þér betur, Andreu Margréti
eð!a Emmu?«
»Hvað meinarðu?« spurði Korpus Júris;
og' hann horfði eitthvað svo kyndug'lega á
mig, eins. og samvizka hans væri ekki í
sem beztu lagi.
»Ég meina, hvora. þeirra líkar þér het-
ur við?«
»Eg skil þig ekki«, sagði hann, um leio
og hann stóð upp og fór að ganga um gólf.
— En það veit. aldrei á gott, þegar Korpus
Júris fer að ganga um gólf.
Ég lét þó ekki hugfallast, en hélt ótrauð-
ur áfram: »Mér finnst. þetta þó ekki vera
svo mjög vandasöm spurning. Ég ætlaði
bara að biðja þig að segja mér, hverja
þeirra þú tekur fram yfir hina«.
»Þetta er ljóta bulliðk<, sagði Korpus Júr-
is. »Þótt mér geðjist vel að annari Ireirra,
þá getur mér líka geðjast að hinni; og' af
því að ég held að Andrea Margrét — o —
o — þetta cr tómt bull«, og í sarna bili var
Korpus Júris horfinn út um dyrnar.
En ég sat eftir og var a.ð hugsa um, hvorl
heldur það hefði verið mín orðj, eða hans,
sem hann kallaði bull,. En ég hafði ein-
hvern óljósan grun um, aðl Korpus Júris
hefði dottið í hug, hvers. vegna ég væri
að spyrja hann, og hafi ætlað að gefa mér,
svona undir rós, bendingu um, að honum
gætist. ekki að áformum mínum.
Skömmu seinna kom Gamli inn; og ég
ákvað að leggja sömu spurningu fyrir
hann. Ég bjóst ekki við að Gamli yrði eins
glöggskyggn eins og Korpus Júris, og ao
min.nsta kosti væri hann rósamari en Korp-
us Júris.
»Heyrðu, Kristófer; hvora systurina þyk-
ir þér nú eiginlega vænna. um?«
»Mér þykir vænna um Emmu«, svaraði
Gamli. — Sjáum til; þarna fékk ég þó
hreint og glöggt svar.
»En hvers vegna. þykir þér vænna iim
Emmu?« spurðS ég aftur; því að eiginlega
var það nú þetta, sem ég vildi fá að vita.
»Nú, það er ekki hægt að gera. grein
fyrir því. Það er tilfinningamál og þess
vegna alveg einstaklingslegt; og það er ekki
hægt að færa rök fyrir því einstaklings-
lega. Væri það hægt, þá væri það ekki leng-
ur einstaklingslegt, heldur hlyti það aö
verða almennt«.
Æ — þarna var Gamli kominn út í heim-
spekina sína, og væri hæpið, að ég næði
honun: þaða,n aftur. Þó ákvað ég' að gera
eina tilraun enn þá og sagði:
»Jæja, jafnvel þótt spurning mín snerti
aðeins einstaklingsstrengi, þá ættir þú þó
að geta sagt. mér ástæðuna fyrir tilfinn-
ingum þínum. Og hana langar mig til aO
fá að vita«.
»Nú jæja«, sagði Gamli, með sömu ró-
seminni. »Til þess að orðlengja það ekki
um skör fram, þá er ég samstilltur Emrnu,
ef ég mætti svo að orði kveða.. Sérhver mað-
ur hefir einhverja hugsjón, sem hann reyn-
ir til að koma í framkvæmd; en hann finn-
ur, að hann er of veikur t.il þess. En í hvert
skifti, sem eitthvað af þessari hugsjón kem-
ur á móti honum í mynd annar® manns —
karls eða konu, verður hann samstilltur
þessari persónu og því meir, sem hann finn-
ur af hugsjón sinni í þessari persónu því
meiri verður samstillingin. Til þess að sam-
stillingin geti orðið fullkomin, þarf aðdrátt-
araflið að vera gagnkvæmt; og þetta, gagn-
kvæma aðdráttarafl nefnum, við ást,«.
Nú — þarna kom það: Ég elska þá, sem
ég er bezt samstilltur viðl Já, mig grun-
aði það lengi, að Gamli gæti leyst úr vand-
anum; og svo hafði ég farið svo klókinda-
lega að, að Gamla grunaði ekkert. Og þess