Heimilisblaðið - 01.06.1939, Side 33

HEIMILISBLAÐIÐ
125
utan fékk ég bara ráðlegginguna, en slapp
við alla hirtingarrasðuna. En nú hélt Gamli
langa ræðu um samstillingu og ógæfusama
ást o. fl. o. fl. Því að Idó erfitt sé að fá
Gamla til að tala, þá er jafn erfitt að fá
hann til að hætta, ef hann á annað borð
byrjar að tala um áhugamál sín.
Ég heyrði ekki nema orð og orð á stangli
úr ræðunni um samstillingu og ógæfusama
ást. Ég var í allt of djúpum hugleiðingum
um mín eigin ástamál — minni eigin ógæfu-
sömu ást — til þes,s, að ég fylgdist vel með
henni. Nú vissi ég alveg fyrir víst að allt
var komið undir samstillingunni á milli
hinna tvegg'ja persóna; og nú var öll efa-
semi mín rokin á burt.. En gleði mín stóð
ekki lengi; því aðl þegar ég fór að hugsa
um, hvorri systurinni ég væri samstilltari,
þá fannst mér ég vera jafn samstilltur
þeim báðum, og — svo var ég alveg kom-
inn í sama farið, sem ég hafði verið í, ár-
ur en Gamli hélt sána ágætu og löngu ræðu,
Þegar ég ætlaði að fara að ganga i
kirkju kom Andrea Margrét og spurði mig,
hvort. ég hefði nokkra sálmabók. Og þegar
ég neitaði því, bauð hún að lána mér sálma-
bók; hún sagðist engan tíma hafa til að
fara í kirkju. Ég þakkaði henni boðið, og
hún fór aðl sækja bókina. Þegar hún kom
aftur, vildi svo til að við vorum einsömul
í dagstofunni, og ég hugsaði' með mér, að
aldrei byðist betra tækifæri ■— að eins tvö
orð, og' ég væri laus við allar mínar efa-
semdir og' öll mín vandræði. En mér loddi
tunga við tönn, og ég kom ekki upp einu
einasta orði; ég stóðl þarna eins og þvara,
og sneri sálmabókinni á milli handanna.
»Ösköp s,tarið þér á sálmabókina«, sagöi
Andrea Margrét; »yður sýnist hún máske
nokkuð snjáðf«.
»Nei«, sagði ég, án þess þó eiginlega að
vita, hvað hún hafði sagt,
»Já, ég skal segja yður, að mesta hrós,
sem sálmabók getur hlotnast, er það, ?ð
vera snjáö af notkun. Ef þar á móti gyli-
ingin á hliðunum er g'ljáandi og' fögur, þá
er það ekki neinn góðs viti«.
»Nú, eða, aldrei«, sagði ég við sjálfan
mig. Ég hleypti í mig öllum þeim kjarki.
sem ég átti til og ætlaði að! grípa hönd
hennar, en — þá kom Gamli inn.
»Hafið þér nokkura sálmabók, Kristó-
fer?« spurði Andrea Margrét.
»Já, ég fékk lánaða, bókina hennar
Emmu.
»En þá hefir Emma enga«.
»Já, það er satt; ég hugsaði nú ekki um
það!«
»Eg- skal fara yfir um til pabba, og fá
lánaða bók hjá honum handa yður; og þá
getur Emma haft sína«.
»Nei, lofið mér að hafa Emmu bók; hún
segist. kunna alla sálmana, s,vo hún þarf
enga bók«.
Nú kom Korpus Júris inn, og' vildi líka
fá sálmabók.
»Má ég ekki fá lánaða yðar bók, eins og
vant er?« spurði hann Andreu Margréti.
»Nei, það er ekki hægt héðan af; ég er
ný búin að lána Nikolaj hana; ég skal fá
lánaða bók hjá pabba han,da yður«.
»Nikolaj getur fengið hana; þá fæ ég
yðar. Nikolaj! fáðu mér bókina!«
»Nei, það geri ég ekki. Mér var lánuð
bókin; og ég hefi lagalegan rétt til að halda
henni«.
»Nei, ég held nú ekki. Ég á rétt á henni,
því að ég er vanur að fá hana að láni.
Fáðu mér bókina«.
»Nei, þú færð hana ekki; þú getur feng-
ið hina«.
»Þið megið skammast ykkar«, sagði And-
rea Margrét. »Tveir fullorðnir bræður
komnir í hár saman, og það út af sálma-
bók. Ég hefi nú aldrei. heyrt annað eins.
Ef þið viljið endilega báðir fá lánaða bók-
ina, mína, þá getið þið báðir haft hana og
báðir horft á hana í einu. Það er einfald-
asta ráðið, til að slíta þrætunni«.
Korpus Júris muldraði eitthvað í þá átt,
að hann væri svo nærsýnn, að hann þyrfti
nauðsynlega. að hafa bók út af íyrir sig.
En þó lét hann á endanum undan, og tók