Heimilisblaðið - 01.06.1939, Blaðsíða 35

heimilisblaðið
127
langar til, getum við strax kennt yður byrj-
unarreglurnar«.
Það er ekki gott að segja hver varð fegn-
astur — skólakennarinn yfir því, að fá
nú loks að læra lomber, eða við bræðurnir
yfir því, að fá eitthvað að starfa. Og svo
byrjaði kennslan. Hafi skólakennarinn
haft eins mikla hæfileika til að læra allt
annað, eins og lomber, þá er óhætt að segja
það, að forsjónin hefir ætlað honum allt of
lágan sass í lífinu. Innan hálfs klukkutíma
var hann orðinn svo fær, að hann gat sjálf-
ur sagt á spilin sín hjálparlaust; og eins
og oftast er fyrir byrjendum, þá vann hanr.
því nær ætíð en við Korpus Júris sátum
í óheppninni. Þetta varð ti.l þess, að hann
varð montinn af sjálfum sér; en, við Korp-
us Júris urðum því ákafari.
»Nú fleygði Korpus Júris báðum svörtu
ásunum á borðiðl
»Hvað á nú þetta að þýða?« spurði skóla-
kennarinn.
»Já«, sagðd ég; »við eigum eftir að kenna
þér þetta: þetta heitir grand toarné, eða
ásavelta. Sjáið þér nú til: Þegar einhver
hefir báða svörtu ásana, þá getur hann
lagt þá á borðið, og spilaði svo grand
tourné; þetta er eins og venjuleg velta, að
öðru leyti en því að vinningurinn er meiri,
og þá auoVitað tapið líka. En ef þér sæuð
yður með nokkuru móti fært að spila sóló,
þá ættuð þér að gera það^ því að grand
toumé er afar hættulegt spil«.
Skólakennarinn, var allur farinn að iða
á stólnum.
»Já, því að þegar þér veltið stokknum,
þá getur vel skeð, að upp komi sá litur,
sem þér eigið ekkert. í áður, og þá eigið
þér á hættu að verða, bit«.
»Yðar velæru.verðugi« — byrjaði skóla-
kennarinn. En ég lét ekki trufla mig í fyr-
irlestrinum og hélt áfram: »Ef þér hafio
rnanHm og kónginn sjötta í einhverjum lit,
þá ættuð þér að spila sóló, því að þér eigið
ætíð víst, að fá þrjá slagi, með þessum
þremur hæstu trompum, og þá getið þér
búist við, að fá tvo slagi á þau trompin,
sem eftir eru, nema ef svo ólíklega skyldi
vilja til, að öll hin trompin væri á sömu
hönd hjá mótspilurunum; en þá gæti líka
farið illa, fyrir yður«.
Skólakennarinn gat nú ekki lengur dul-
ið órósemi sína. Hann sat þarna, feiminn
og vandræðalegur, fálmaði við spilin og
glápti allt af á eitthvað á bak við mig.
Ég sneri mér viðj, og þar stóð presíurinn,
með krosslagöa handleggi og horfði á mig.
»Láti.ð mig ekki trufla yður«, sagði hann.
»Og þér eruð að halda fyrirlestur, sem sér-
hver alþingismaður gæti öfundað yður af«.
»Við vorum bara að kenna skólakennar-
anum lomber«, sagði ég.
»Jú, ég sé 'þaS; og þér veljið nýjársdag-
i.nn til þess, og það meira að segja fyrri
partinn. Þér gátuð alls ekki gripið hent-
ugri tíma. Og það voruð þér, sem áttuð að
ganga á undan söfnuðinum með góðu eft-
irdæmi. Og svo hafið þér náðl í lögfræoing-
inn með yður. -— Jú, það eru dálaglegir
postular, sem ég hefi sent út, til þess að
boða kristni! En það! megið þér eiga, að
þér hefjið siðbót yðar á byrjuninni. Fyrst
tekst yður á sjálfu prestssetrinu, að fá
dætur mínar til þess, að dansa og dansa
—- alla, nóttina út í gegn; síðan labbið þér
til míns siðláta skólakennara og komið hon-
um til að fara að spila lomber u,m hábjart-
an daginn. Líklega hafið þér nú í hyggju,
að húsvitja í sókninni, og hætta. ekki fyrr
við, en men,n fara að spila frá morgni til
kvölds og dansa- frá kvöldi til morguns.
Já, það er ekki ofsögum af því sagt — þér
eruð voðamaoúr, Nikolaj. Á þessum fjór-
um eða fimm dögum, sem þér eruð búinn
að vera hér, hafið þér valdið mér meiri
áhyggjum en alls heimsins mormónar gætu
gert á heilu ári«.
»En, þér verðið að gá að því, yðtar vel-
æruverðugheit, að þetta er bara saklaus
,stundastyttir«, sagði þá skólakennarinn.
»Saklaus stundastyttir!« sagði prestur-
inn; »jú, þér hafið rétt að mæla: Á sunnu-
daginn kemur, ætla ég að hafa, spil með
mér upp í prédikunarstólinn, og stytta mér