Heimilisblaðið - 01.06.1939, Síða 36

128
HEIMILÍSBLAÖIÖ
Hugleiðingar um feðralandið
sem ég hefi aldrei séð.
Ef ég má til Islands ná,
er mín spá eg krjúpi,
er fjöllin blán yddir á
af unnar' blám djúpi.
Feðramóðir, því er það,
til þín minn óður færist;
þinn er gróö'ur blómabað,
sem bali og rjó&ur klœðist.
Ef feðragjöldin finnast nóg
fœst hjá höldum gaman,
þar sem fjöldi frænda bjó
fyrir öldmn saman.
stundirnar með smjörfjórðiung, eða ein-
hverju slíku spili, á rneðan þér styttið yð-
u,r stundirnar með því að leika á orgelið.
Svo ge.tur söfnuðurinn beðið á meðan vici
styttum okkur stundirnar.
»Pað var sannarlega ekki mér að kenna,
að hljóðfærið þagnaði svona snögglega í
dag«.
»Já, það segið þér víst alveg satt; því að
ef þér hefðuð mátt ráða, þá ímynda ég
mér aði við sætum í kirkjunni enn þá og
værum að hlusta, á hljómleika yðar. Hver.su
oft er ég ekki búinn að segja, yður, að all-
ar þessar trillur yðar og krúsindollur tjá
ekki lengur«.
»Ég ætlaðí þó ekkert annað með þessu,
en að gera mitt til, að ræðan yðar yrði
sem áhrifamest og skrautlegusit«.
»Já, sá ásetningur yðar var nú í sjálfu
sér mjög fallegur, en þér verðið líka að
muna eftir því, að það er ég, en ekki hljóð-
færið, sem á að prédika. En við skulum
nú sleppa því; ég vona, að ég þurfi ekki
að áminna yður um þetta. oftar. En ég
ætla að ræna yður þessum spilagosum, og
fara með þá heim, til þess, að þeir geti
lokiðl við fátækraréikninginm Ég veit þá
líka hvar þeir eru á meðan«. Frh.
Aldrei þrotnar yndi þar,
en eykst með lotningunni;
flest tii hiotnast fegurðar
fjalladrottningunm.
Þig að blessa er ósk mín öll
og eiga sess við hjallann;
ég veit að þessi feðrafjöll
mig fjörga og hressa allan.
Yfir dal og hœð og hyl
heyrist valinn ónmr,
unaðshjal um aftanbil,
sem uppheimssala hljómur.
Þá vetrartíðin fœrist fjcer,
fyrrist kvíða mengi,
sóley frið og fjóla grær
fljótt um hlíð og engi.
Rís úr bóli röðull skær,
ríki Njólu dvínar;
á rós og fjólu roða slær
reyr og sóley hlýnar.
Enginrn týnir yndi liér,
allt, sem krýnir völlinn;
fógur sýn og svásleg er,
þá sólin skin á fjöllin.
Áin þýtur áfram tær,
œrnar bita á hjaUa,
froðu spýtir foss og hlcer
fram um hvíta stalla.
Vonahrunin þungan þjá,
það er grunur orðinn,
að þig mum aldrei sjá,
ísa og funa storðin.
Heim að ná var þyngsta þrá,
þinn fyrir smáa soninn;
fjöttin háu fýsti að sjá,
nú finnst, mér dáin vonin.
»Lögberg«. F, P. Sigurðsson.