Heimilisblaðið - 01.06.1939, Qupperneq 38

130
HEíMILISBLAÐIÐ
Jarðyrkjumaður.
Hann k'vedwr í lýsingu kóngsríkið sitt,
því krafan um dagsverk er hörð.
Við þann, sem að grœðslunni gaf sig á vald,
er gjöful hin stórláta jörð;
hann finnur þar .eðlis síns orsakarök
í eidskírn liins daglega strits,
og veit það, að sigurinn síðasti býr
í samstilling handar og vits.
1 heilögu samstarfi moldar og manns
býr máttur hins risandi dags.
1 fögnuði stritsins býr frjóvgunarmagn
til frelsandi kynslóðahags.
Þau geymast til eilifðar átökin hans,
er erjaði grænkandi svörð,
og starfsemdalaunin að lolcum, hann fœr
þó lóng væri brýnan og hörð.
í trúnaði lífsins harm treystir sitt þrek
og telur ei dagsverhin sín,
Jroi starfið er sjálfsþörf og sælan þá mest,
er sól yfir ákurirm skín.
Hann veit að hver iðja af einlægni gerð,
er unnin i þjónmstu hans,
sem málaði kvöldroðamyndir á fjöll
og morgun til sjávar og lands. —
í konungsgarð þreyttur hann kominn er
við kveðjur frá lækkandi sól. [heim
Og öryggissœlan í sálu hans vex
að sjá þetta friðaða ból!
Úr dásemdum lifsins sinn dýrasta þráð
liver dis inn í æfi hans spcmn,---
Nú bíða þau óhult sínis upprisudags
í armlögum moklin og liann.
»Lögberg'«. Einar P. Jónsson.
hefi þjónað Kristi í 80 ár, hann hef-
ir aldrei gert mér annað en gott. Hvers
vegna ætti ég þá að afneita honum?
Polyccurpus.
Hann fyrirleit arfinn.
Fyrir nokkrum árum voru menn önnum
kafnir í að rökræða alveg einstakt fyrir-
brigði. Maður nokkur, sem hafði aflað sér
óhemju a.uðæfa meði vínsölu var dáinn.
Nánustu vinir han-s og kunningjar höfðu
alls enga hugmynd um, hve ríkur harin
var orðinn.
Þegar arfleiðsluskráin var opnuð, kom
það í ljós, að milljónamæringur þessi hafði
arfleitt frænda sinn, ungan réttarritara á
lágum launum, að 25 milljónum króna,
sem hann gat fengið í lófann, nær sem
hann vildi.
Erfinginn mætti hjá málafærslumannin-
um, sem fór með arfleiðsliugerðina, og neit-
aðíi að taka við arfinum.
Allir, sem á heyrðu, urðu, sem þrumu
lostnir af undrun. Málafærslumaðurinn hélt
fund með frændum og vinum, erfingjans,
af því að hann óttaðist., að hann væri ekki
með réttu ráði, og spurði þá, hvort herra
Charries — en svo hét erfinginn — myndi
í raun og veru vera. með öllum mjalla,
Allir báru þeir hinum heiðkirða unga
frfingja hinn bezta vitnisburð og fullyrtu,
að hann væri frábærlega heilbrigður á sál
og líkama. Málafærslumaðurinn krafðist
þess þá, að erfinginn, skyldi gefa. yfirlýs-
ingu um, hvers vegna hann ekki vildi taka
á móti arfinum.
Eftir nokkra umhugsun sagði erfinginn
eftirfarandi sögu:
Hann stóð einu sinni, fyrir nokkrum ár-
um, að kveldi til, fyrir framan dyrnar á
veitingahúsi frændans, sem nú var dáinn.
Skyndilega kom vel búinn maður, sem virt-
ist vera. af heldra fólki, þjótandi út um
dyrnar á veitingahúsinu. Hann rauk rak-
leiðis til fagurrar, fölleitrar og fátæklega
klæddrar, ungrar konu, sem stóð titrandi
og grátandi við dyrnar.
Þessi ölvaði maður sneri sér að eigin-
konu sinni — þetta var hún ■— á hinn
ruddalegasta og ósvífnasta hátt fyrirbauð
henni með fúkyrðum, blóti og formæling-