Heimilisblaðið - 01.06.1939, Side 39

HEIMILISBLAÐIÐ
131
Söngur fangans.
Hvar ertu, gleði, gæfus.ólin bjarta,
geturðu ekki svaiað inínu. hjarta,
verndað mig fyrir vonleysi og kviða,
á vængjum breiðum svo ég megi líða
hátt yfir höfin. Hjálpa þú mér, gleði,
svo hryggðin aldrei dvelji á minu geði.
Hví lítur þú ekki allt af jafnt á alla,
hvi ert þú svo hörð að láta suma falla,
hvi kemur þú ei í kot sem fagrar hallir.
Þér, kæra gleði, fagna vilja allir.
Hvi vilt þú ei, gleði, gleðja, fangann snauða
— og gefa honum líf — en ekki dauða.
Volduga, gleði, láttu ljós þitt skína,
iýst.u nú upp hugardrauma mína;
loks — ef þú kemur farðu ekki frá mér.
Frelsandi gleði, vertu allt af hjá mér,
komdu hér inn í klefa íangans. — hreysio,
komdu — og rektu frá þér skilningsleysið.
♦
Bandingjar einnig vilja vera glaðir,
vak þú i hjörtum þeirra um alda-raðir,
vef þú þá fast að friðarrikum barmi.
Frelsandi gleði, vernda þá frá harmi,
er saklaus.ir voru dæmdir til að deyja.
og dauðanum móti sálarstríðið heyja.
Á. J.
um, að koma nokkru sínni framar á þenna
stað til að bíðla sín, eins og flón, frammi
fyrir dyrum veitingahússins. Ilingað myndi
hann fara á hverju einu og eilífasta. kveldi.
Hér væri sælt að vera og eitthvað ánægju-
legra en að horfa framan í skrumskælt
og útorgað smettið á henni.
Konan talaði blíðlega og sannfærandi,
en maðurinn skeytti því engu. Hann hló
hátt og ruddalega, og þegar hann loks
fékkst til að fylgja henni, heyrði skrifar-
inn hvernig liann æpti og öskraði; »Knæp-
an hans Charries er eini staöurinn, sem
ég elska í veröldinni. Pú ert orðin ljót og
leiðinleg, ég hefi andstyggð á þér. En þar
get ég notið lífsins og gleðinnar af hjart-
ans fyllsta fögnuði«.
Aftur heyrði skrifarinn hina mjúku,
hljómfögru og biðjandi rödd ungu, fögru
konunnar. »En ég hefi einu sinni ekkert
Drykkjumannskonan.
Hulda á Felli sat ein yfir fjórum litlum
börnum sínum sofandi, í litla svefnher-
berginu þeirra hjónanna. Augu hennar
voru rauð og þrútin af gráti og næturvök-
um. Þetta var nú þriðja. nóttin, sem hún -
vakti ein, beið og vonaði, kveið, og afsak-
aði manninn sinn, er var í Fjarðarkaup-
stað. Hún. hafði frétt með manni nokkrum
daginn áður, að manns hennar mundi
varla von þann daginn, því tæpast hefði
hann verið sjálfbjarga. Það voru henni
bitrar fréttir. Hann hafði verið lengi að
líða, dagurinn í gær. Börnin vöppuðu út
og inn^ að gá að pabba sínum; og síðast
var hún nú að enda við að svæfa þau, grát-
andi af leiðindum og þreytt af vonbrigð-
um, því pabbi va.r svo góður, þegar hann
var með sjálfum sér. Nú átti hún fyrir
höndum, að vaka eina nóttina enn, þreytt
af erfiði dagsins, og máske árangurslaust.
Ilún stundi sárt og þungt og lagði hendur
í skaut sér. Hugurinn hvarflaði til löngu
liðinna daga Ö, hversu ólíkt! »Pabbi«,
hvíslaði hún lágt og sorglega. »Mamma,«,
sagði hún enn lægra; en svo viðkvæman
streng hitti þetta orð í sál hennar, að hún
hneig grátandi niður fyrir framan rúmið.
að borða handa. mér, og sérstaklega barn-
inu, ef þú eyðir öllum þínum peningum
þarna, elsku vinur minn«.
Fyllirúturinn svaraði gleiðgosalega og
hló: »Mér stendur á sama. Sveltu bara með
króann. Eg skal bera alla mína peninga,
sem ég vinn mér inn„ allt, í stuttu máli,
sem ég á og eignast, inn í gildaskálann. Þar
er líf í tuskunu.m«.
»Þá var það«, mælti ungi skrifarinn enn-
fremur, »að ég fékk andstyggð á þessum
peningum, sem voru. hjartablóð þessarar
ungu konu og hennar harmkvælasystra. Og
þá sló ég því föstu, að ég skyldi ekki snerta
einn einasta eyri af þessum illa fengna
auði frænda míns — og við það stend ég«.
Amtsbókasafnið á Akureyri
1 II
08 013 646