Heimilisblaðið - 01.08.1939, Side 13

HEIMILISBLAÐIÐ
145
fenglegt hetjukvæði, jit af sögnum hennar, og þýska skáldið Richard Wagner, sem
notaði kvæðin sem efni í hinn fræga þríleik Der Nibelungen Ring.
Það hefur verið heldur hljótt um Eddu-kvæðin í flokki fræðimanna undan-
farin ár*). En ef spá májnokkru, þá er það spá mín að áhuginn á Eddu-kvæðun-
um eigi sér langa framtíð fyrir höndum. Af öðrum bindunum í safni Ejnars Munks-
gaard, sem' þarna eru, skal aðeins minnst á hina merku safnsbók Halldórs Her-
mannssonar af skrautrituðum (lýstum) stöfum og myndum úr íslenskum handritum;
(Icelandic illuminated manucripts of the middle ages, Corpus Codicum Islandorum
medii Œvi VII.). Er þetta rit aðalheimild að skrautlist hinna gömlu skrifara, og
prýða sýnishorn úr henni veggina upp yfir sýningarkössunum með bókunum,
Margt er fállegra gripa og merkilegra á sýningunni, sem vert væri að minn-
ast að nokkru, en ’ eg verð að ganga fram hjá þeim að mestu vegna þess að eg
skrifa'þetta ekki á sjálfum staðnum með gripina við hendina. Þó get eg ekki stilt
mig^um, að minnast ájfallega hornspæni eftir Ríkarð Jónsson með höfðaletri. Eg
gat ekki fundið neitt að^þeim nema verðið, sem var of hátt í samanburði við verð
á gripum annara þjóða. Af öðrum gripum eftir Ríkarð tók eg eftir fallegu drykkj-
arhorni uppi á lofti, völundarsmíð. Uppi á lofti bar líka mikið á leirkerum Guð-
mundar Einarssonar, sem vera mun hið eina leirskáld, er landinu er sómi að. Auk
leirkeranna hefur hann mótað aðra gripi úr leir, sá eg fallegan fálka af honum
gerðan inni á skrifstofu sýningarvarðanna.
Meðal höggmyndanna, sem settar eru uppi á loft sá eg gamla kunningja:
eftirmyndina af Sæmundi á selnum eftir Ásmund Sveinsson og Ingólfsstyttuna eftir
Einar Jónsson. Auk þess var þar ef eg man rétt nýrri mynd eftir hann: Glíman.
Af hannyrðum er einkum vert að minnast á ljómandi fallega útsaumsmynd
af íslenskri*baðstofu.
Nokkuð var á sýningunni af íslenskum málverkum, en ekki hef eg vit á
að meta þau að verðleikum, enda hafa þau ekki fest í minni mér, og það hygg eg
að mörg merkari verk hafi heima setið, enda sagði Jón Þorleifsson mér, að valið
hefði meir farið eftir því hvað til var, en hinu hve merkar myndirnar voru. Ann-
ars væri skemtilegt, ef (íslendingar kæmu því til leiðar að senda hingað farand-
sýningm á málverkunUsínum og það^ekki eingöngu þeim, sem gerð eru fyrir listina
eina, heldur líka þeim, sem gerð erÁ’af£áöt á efninu: svo menn geti kynst hinni
einkennilegu íslensku náttúru^í túlkun hinna bestu málara.
Þótt freistandi væri að dvelja eitthvað við fallegar hannyrðir og prýðilega
gripi úr gulli og silfri upp á loftinu, þá skal það ekki gert, heldur farið ofan af
lofti og staðnæmst á miðju gólfi sýningarskálans. Þar er borð eitt lítið eða hirsla,
og á hana raðað dósum með íslensku fiskxneti: síld 1 ýmsum gerðum í mis-stórum
dósum, síld íj[o!íu, reykt síld, fiskibollur, sjó-lax í olíu, — en hver þremillinn er
þessi sjó-lax? Hans hef eg aldrei heyrt getið fyr. Á eiuhverri dós sé eg að hann er
litaður rauður, þá man eg, að mér hefur verið sagt, að Islendingar veiði upsa, liti
hann rauðan og selji sem lax í Þýskalandi. Kannske er þetta ráðning gátunnar.
En hvað sem um það er, þá er þetta sá hluti sýningarinnar, þótt lítið fari fyrir
honum, sem mér þykir mjög girnilegur til fróðleiks, því eg lief verið mikill síld-
ar mats maður, síðan Ólafía Hákonardóttir gaf okkur síld og kartöflur, fyrsta kvöld-
*) Jan de Vries raerkur Hollenskur fræðimaður hefur nýlega gefið út mjög merka og fallega þýð-
ingu á Eddu,