Heimilisblaðið - 01.08.1939, Page 14

146
HEIMILISBLAÐIÐ
ið sem við stúdentar átum í okkar eigin húsakynnum á Mensa academica nú fyrir
rúmum fimtán, sextán árum a. m. k. Og ekki aðeins vegna þess, heldur líka vegna
hins að eg sé í hendi minni að á þessu sviði eiga Islendingar að geta aflað sér
góðs og fremur fljóttekins markaðar um Ameríkn þvera og endilanga, eða að m.
k. í stórborgunum, Því framleiðsla Svía og Norðmanna á þessum sviðum er þekt
hér og vel metin, virðist því engin ástæða til þess að samskonar íslensk vara selj-
ist ekki, ef hún annars er samkeppnisfær. Mér er meir en lítil forvitni á að smakka
þessa spánnýju íslands síld, eg fer því til upplýsingar-stúlkunnar og fæ að vita
hver hefur umboðssölu á henni. Og nú þegar eg skrifa þetta hef eg fengið slatta
af síldinní og get borið um að mér þótti hún góður matur. Óska eg hinu unga
fyrirtæki allra heilla og happa. En ef eg mætti biðja þá einhvers fyrir sjálfan mig,
þá væri það flakaður reyktur rauðmagi í olíu. F.g veit ekki hvort nokkrir fram-
leiða þá vöru, en þunnu laxflökurnar sem Japanir selja mikið af hér í Ameríku
minna mig dálítið á rauðmagann.
Upplýsingar um fiskinn fann eg á síðustu síðu smáritsins lceland, sem af-
greiðslustúlkurnar í Islendingaskálanum gefa hverjum sem hafa vill. Er það snot-
urt kver með fallegum myndum af Geysi, Þorfinni karlsefni, Reykjavík, Mývatni,
Laugarvatni o. fl. Eru þar í stuttar og laggóðar*) upplýsingar um land og þjóð, og
auk þess auglýsingar frá ýmsum merkum fyrirtækjum og verslunum á íslandi. Er
lítill vafi á því að kver þetta fái meiri útbreiðslu en flest önnur rit, sem um Is-
land hafa verið skráð; því aðsóknin að skálanum mun skifta hundruðum þúsunda
ef ekki miljónum áður en lýkur. Eru allir fúsir að fá sér kverið, þótt fæstir vilji
leggja meir í kostnað, nema helst frímerkjasafnarar, sem altaf kaupa meira og minna
af frímerkjum.
Það er mjög ánægjulegt að renna huganum í anda til íslensku sýningarinn-
ar og íslensku hátíðahaldanna 17. júní. Maður gleðst ekki aðeins yfir því hve mynd-
arlega hefur tekist að auglýsa landið og þjóðina, hve margt fallegt er að sjá á sýn-
ingarskálanum. Miklu fremur gleðst maður yfir þeirri atorku og þeirri djörfu
framsóknar-þrá, sem liggur bak við sýninguna og sem er einkenni Islendinga
nútímans.
Mér er að vísu vel kunnugt um það, að ekki er alt sem sýnist á sýningu
þessari; eg skal rétt aðeins minna á hinn innantóma skrokk þjóðleikhússins, sem
hér sést aðeins að utan. Mér dylst ekki, að rnargt fer meir en aflaga í voru góða
landi, íslandi. Og þegar mér hefur orðið liugsað til skuldabyrði landsins og til-
rauna landsmanna til að draga sig upp úr því feni, hefur mér oftar en einu
sinni hvarflað í hug Munchausen gamli, sem dró sjálfan sig ásamt hesti og her-
klæðum upp úr dýi á sínu eigin hári! En síst ferst mér, sem stend utan leiksins
að lá þeim sem stríða í ströngu. Og á hinn bóginn er það ótvíræður sögulegur
sannleikur, að ytri aðstæður, heimspólitík og óhagstæð utanríkisverslun hefur skap-
að mikið af örðugleikum vorum, þótt margt því miður, sé sjálfskaparvíti.
En — þrátt fyrir alt brask og braml eru íslendingar framsóknarmenn. Sjálf-
stæðistrúin hefur beint þeim hátt, svo hátt að til mannrauna horfir. Þessar mann-
*) Því miður hefur þjóðernisástin á tveim stöðum hlaupið með heiðraða höfunda í gönur, sem þeir
mega illa leyfa sér, ef þeir vilja sitja að Leifi heppna *em íslendingi. Fyrst telja þeir Eirík rauða íslenskan,
en hann var fasddnr í Noregi. Þar næst telja þeir að hvorki Hamlet né Nieblungenlied hefðu orðið til án
íslendinga, en þetta »proud »tatcment« er rangt, þó góðir menn »é fyrir bornir.