Heimilisblaðið - 01.08.1939, Qupperneq 16
148
HElMlLISBLAÐIÐ
þann, sem lá á borðinu, sveipaður voðinni,
og þreif hann augsýnilega enn til þess að
hafa hann að árásarvopni, en, lögreglu-
mennirnir gripu hins vegar kylfur sínar.
»Nei, hættið þér nú«, sagði Orme og
kastaði sér inn á mi.lli áflogamannanna.
»Ég spyr — eruð þið band-vitlausir allir
saman? Vitið þið ekki, að þessi, kvenper-
sóna er dáin fyri.r hér um bil fjórum þús-
undum ára?«
»Almáttugur!« sagði lögregluþjónninn,
sem hélt á höfði smurlingsins, við félaga
sjt>n; »það hlýtur að vera einn af smurl-
ingunum, sem þeir eru að hlaða upp í
brezka fornmenjasafninu. Það er næsta.
fornlegt að sjá og allt kryddað — er það
ekki?« Síðan þefaði hann af höfðinu og
setti það svo frá sér á borðið.
Nú hófst skilagreini,n. Og er þessir öfl-
ugu verðir alls skipulags höfðu verið blíðk-
aðir með nokkrum glösum af portvíni, og
þar að auki fengið skrá yfir nöfn allra
þeirra, sem hlut áttu að máli og smurlings-
ins þar á meðal, fóru þeir leiðar sinnar
og þóttust. fullar bætur hafa fengið fyrir
árásina.
»Hlýðið nú á mitt ráð«, heyrðist þá u,nd-
irforinginn segja með þungri þykkju fyrir
dyrum úti. »Imyndið ykkur ekki sí og æ,
að hver einn sé það sem hann sýnigt vera.
T. d. hérna: Maður þarf ekki endilega aö
vera fullur, þó að hann detti endijangur á
götuna, hann getur verið magnþrota eða
hálfdauður af hungri eða, hafa fengið nið-
urfallssýki. Og skrokkur er ekki allt af
skrokkur, þótt hann sé dauður, kaldur og
stirður. Er þetta ekki satt, piltar mínir,
hann getur líka verið smurlingur, eins og
þið hafið nú séð, og það er allt annað. Ef
ég kjæddi mig í bláu fötin ykkar, yrði ég
þá nokkur lögreglumaður fyrir því. Ham-
ingjan hjálpi mér — þá væri ég illa kominn!
hersins vegna, því í þjónustu hans er ég
— já, í varaliðfnu að minnsta kosti. Það
sem yður er brýn þörf á, piltar, það er að
rannsaka mannllegt eðli og gera yðar at-
huganir, þá getur ef til vill svo farið, að
yður takist að gera. greinarmun á fersku
líki og smurlingi og ýmsum öðrum hlutum.
Leggið yður þessi orð mín á hjarta og þá
munuð þér enda með því að þér verði,ð lög-
reglustjórar í stað þess að ganga fram í
þessum ham allan liðlangan daginn, þang-
að til þið hrökkvið upp af einhvern góð-
an veðurdag. Góða nótt!«
Eftir það er friður komst á og höfuðlausi
smurlingurinn var borinn inn í svefnher-
bergi, prófessorsins, þá lýsti Orme því yfir,
að hann gæti ekki mælt. kaupsýslumálum,
þar sem lík væri inni, hve gama.lt sem það
svo væri; héldum við áfram rökræðum
vorum. Fyrst hripaði ég niður stuttan
samning, þar sem tilgangi, leiðangursins
var lýst og ákvað, að sérhverjum ávinning,
sem af honum gæti leitt skyldi sKipt að
jöfnu meðal vor. Ef svo færi, að einn okk-
ar dæi eða fleiri, skyldu þei.r, sem eftir
lifðu taka hlut ha,ns. Ég mótmælti þe.nsu
fyrir mitt leyti, því að ég kærði mig hvorki
um fé né forngrípi. En hi,nir héldu því
fram, að ég mundi eins og flestir. aðrir,
þurfa af einhverju að lifa, þegar frani í
sækti. Eða ef ég þyrfti ekki neins vjð, þá
myndi sonur minn áreiðanlega þurfa þess.
ef oss tækist að bjarga honum, svo að ég
lét að lokum undan.
Því næst vildi Orme af skynsemi sinni
fastákveða skyldur vorar hvers um sig.
Það var þá fastráðið, að ég skyldi vera
fararstjóri. Higgs átti að vera fornfræö-
ingur, túlkur og allsherjar-ráðgjafi, Orme
átti að vera mannvirkjameistari og æðst-
ráðandi í öllum hernaðarmálum, þó með því
skilyrði, að ef ágreipingur yrði, þá skyldi
sá beygja sig þegnsamlegast fyrir meiri
hlutanum, sem greindi á við meiri hlutann.
Þegar búið var að afri.ta fagurlega þetta
einkennilega skja.1, þá ritaði ég nafn mitt
undir það og afhenti það síðan prófessorn-
um. Hann hugsaði sig um lítið eitt; en sér
til upphvatningar tók hann enn hring
drottningarinnar af Saba. og rannsakaði
hann grandgæfilega, og ritaði síðan nafn
sitt undir skjalið, eins og ég, og sagði um