Heimilisblaðið - 01.08.1939, Qupperneq 17

hetmilisblaðið
149
leið, að hann væri svei mér ekki svo
heimskur, að hann væri að fárast svo mikið
um Jretta; skaut síðan skjalinu yfir borðið
til Orme.
»Bíddu ögn við«, sag’ði höfuðsmaðurinn,
»ég hefi, g'leymt. nokkru. Ég vildi gjarna,
að hinn gamli, þjónn minn, Kvik undirfor-
ingi, gerðist félagi vor. Hann er sem sé
fyrirtaksmaður að grípa til, ef í harðbakka
slær, með ei,tthvað, einkum ef til spreng-
ingar kæmi, einsog mér hefir skilist. Ha.nn
hefir töluvert fengist við það í hópi mann-
virkjameistaranna og eins þar fyrir utan
líka. Ef enginn hefir neitt á móti því, þá
vil ég fá hann í fyrirtækið og spyrja, hvorr
hann vilji vera með. Eg hygg hann sé hérna
einhversstaðar nálægur«.
Ég kinkaði kolli, við því, til samþykkis,
því að eftir sögunni að dæma um srnurl-
inginn og lögregluþjónana, þá gæti Kvik
orðið okkur þarfur til þjónustu. Af því aö
ég sat næstur dyrunum, opnaði ég hurð-
ina.. En í sömu svifunum kútveltist hinn
digri skrokkur Kviks inn yfir gólfið til
okkar, alveg bókstaflega. Það var auðséð,
að hann hafði hallað sér upp að hurðinni
og var engu líkari en trédáta, sem olti.ð
hefir.
»Halló!« hrópaði Orme, er þjónninn hans
reis á fætur án minnstu svipbreytingar,
viðbúinn að heyra, hvað hann vildi segja.
»Má ég spyrja, hvern þremilipn eruð þér
að gera þarna,?«
»Dyravarðar er þörf, höfuðsmaður. Lög-
reglunni gæti fljótlega snúist hugur og
komið aftur. Hverjar skipanir hafið þér
að gefa, höfuðsmaður?«
»Já, ég á að ferðast til Norður-Mið-
Afríku. Hve nær getið þér verið til í þá
för með mér?«
»Brindísi-póstvagninn fer annað kvöld,
herra höfuðsmaður, ef þér viljið fara yfir
Egiptaland. En ef þér takið heldur leið-
ina til Tunis, kl. 7,15 síðdegis- Ferðin hefst
frá Charing-Crossi á laugardaginn. En þao
er þetta. að ef — eins og mér skilst —
sprengiefni og vopn skal útvega, þá tek-
ur það tíma að ganga svo frá öllu slíku,
að vér getum leikið á tollverðina«.
»E:ns og yður skilst?« spurði Orme. »Ger-
ið mér sem skjótast grein fyrir, hvernig
yður skilst það?«
»Hurðunum í þessu húsi er dálítið gjarnt
til að standa vitund upp á gátt, höfuðs-
maður. »Og hann þarna« — hann benti
á prófessoripn — »hefir rödd jafn gnöllr-
andi, ei,ns og í hundi. Já — ég bið fyrir-
gefningar, ég ætlaði engan að móðga meö
þessu. Há rödd er ágætis kostur, það er
að skilja, ef hurðir falla vel að stöfum«.
Og Iró að trésmettið á honum Kvik væri
breytipgalaust, þá sá glampa bregða fyrir
í fúlu gráu augunum hans undir hans loðnu
augnabrúnum.
Við fórum allir að hlæja, Higgs líka.
»Þér viljið þá eftir þessu gerast föru-
nautur okkar?« spurði Orme. »En. ég vona
að þér skijjið, að þetta er ekki með öllu
áhættulauat, og vel gæti svo farið, að þér
ættuð aldrei afturkvæmt?«
»0, við höfum nú fyrr tekið þátt í smá-
vægilegum svaðilförum, höfuðsmaður, og
höfum samt átt afturkvæmt. Menn fæðast,
þegar þeir verða að fæðast og deyja, þeg-
ar þeir hljóta að deyja. Og það, sem þeir
gera þess á milli, gerir hvorki frá né til
að nokkru marki.
»Afbragð, afbragð!« hrópaði ég. »Við
höfum nálega sömu lífskoðun, Kvik og ég«.
»Það eru víst ekki all-fáir, sem hafa
haft þá lífsskoðun, s'ðan Salomó hinn gamli
gaf drottningunni af Saba þenna þarna«
— og Kvik benti á hringipn, sem lá á borð-
inu. »En afsakið hr. höfuðsmaður, hvernig
standa sakir með atvinnuna mér til handa?
Með því að ég er ókvæntur, þá er enginn,
sem erfir mig, en eins og þér vitið, þá á
ég systur, sem eiga erfingja og lífeyrir
hermanns dettur úr sögunni, þegar hann
deyr. Þér megið ekki halda, að ég sé
heimtufrekur, höfuðsmaður, en eins og þeir
munu skijja hinir, þá er tryggast að hafa
sva,rt á hvítu um allt slíkt. Svo sleppum