Heimilisblaðið - 01.08.1939, Page 18
150
HEIMILISBLAÐIÐ
við hjá öllum deilum í'lokin« — og hann
benti á samninginn.
»Alveg á sama máli. Hvers krefjist þér
svo, Kvik?« spurði Orme.
»Einskis nema launa minna, ef ose
áskotnast ekkert, höfuðsmaður. En ef vér
skyldum fá eitthvað í aðra, hönd, væri þá
5% of mikið?«
»Hann ætti að hafa 10%«, tók ég fram
í. »Kvik setur líf sitt í hættu jafnt sem
við hinir«.
»Ég segi margfaldar þakkir fyri,r«, svar-
aði hann, »en það væri allt of mikið að
því er mér virðist; ekki stakk ég upp á
nema 5%«.
Svo var það ritað, að Kvik undirforingi
ætti að fá 5% af arðinum, ef annars yrði
um nokkurn arð að ræða,, að því tilskildu
auðvitað, að hann kæmi ágætlega fram og
hlýði skipunum vorum. Síðan ritaði Kvik
nafn sitt undir samninginn og fékk eitt
gla,s af brennivíni og vatni til að drekka
í »minni. kaupa, sinna«.
»Og nú, herrar mínir«, sagði hann og
neitaði stólnum, sem Higgs bauð honum,
— hann vildi auðsjáanlega heldur standa
í sínum venjulegu trédátasporum og halla
sér upp að dyrunum, — »þá vil ég eins
og auðinjúkur fimm-prósenta-hluthafi, í
þessu vogunarspili biðja leyfis að mega
segja fáein orð«.
Auðvitað fékk hann leyfið. Bað hann þá,
að hann fengi að vita, hve þungt það bjarg
væri, sem flytja ætti.
Ég kvaðst ekki vita það, því að ég hefði
aldrei séð guð Funganna; en það hefði ein-
hvernveginn komist inn hjá mér, að hann
væri fei.knastór, líklega álíka, stór og St.
Pálskirkjan í Lundúnum.
»Ef hann er eftir því jafn traustur, þarf
nú nokkuð til«, varð Kvik að orði. »Með
tundri mætti, ef til vill, færa hann úr stað;
en það mundi verða allt of fyrirhafnar-
samt að flytja hann yfij' eyðimörkina á
úlföldum. En hvað segir höfuðsmaðurinn
um sprengjur þær, sem Búarnir notuðu,
þegar þeir sendu stóreflis hleðslur af her-
mönnum í loft upp, fyrir austan sól og vest-
an mána, og eitruðu hina, sem eftir urðu?«
»Já«, sagði höfuðsmaður, »víst man ég
eftir þeim. En nú er búið að finna enn
sterkara efni, hið svo nefnda »Azo-mides«,
ef ég man rétt, hina, ógurlegu nýju, köfn-
unarefnissamsetningu. Vér skulum spyrj-
ast fyrir um það á morgun«.
»Jæja, herra höfuðsmaðui'«, svaraði
hann, »en það, sem mestu varðar — hver
borgar? Við fáum ekki heila hauga af vít-
i^eldi fyrir ekki neitt, Ég hygg, að kostn-
aðurinn við sprengiefnin og við skulurn
segja 50 kúlubyssur og skotfæri og þar á
ofan allt annað, sem við þuj'fum til út-
búnaðar, að úlföldum meðtöldum, fari ekki
undir 25.000 krónum«.
»Ég hygg, að ég geti lagt þá upphæð
fram i gulli«, svaraði ég, »af því gaf hin
áðurnefnda hefðarkona í Abati mér svo
mikið, sem ég gat þrautalaust borið á mér«.
»Og gæti hann það ekki«, flýtti Orme
sér að segja, þá gæti, ég líka, þótt ég sé
enginn auðmaöur lengur, lagt til 5000
krónur eða þa,r um bil, ef í krappan kæmi.
En verum nú ekki að plága oss með fjár-
mála-grillum — það er hvort sem er mikil-
vægast, að vér séum einhuga um að tak-
ast þenna leiðangur á hendur og gera oss
far um, að hann komi að haldi, hvernig
svo sem úr kynni að rætast«.
Því játuðu allir einum rómi.
»Hefir nú nokkur nokkuð fleira. að at-
huga við þetta?«
»Já«, svaraði ég, »ég gleymdi að geta
þess, að þegar við komum tij Múr, þá má
enginn biðla til Walda Nagasta, Hún er
einskonar heilög vera, er aðeins getur gifst
inn í sína ætt. Og' ef vér fyndum upp á
einhverju slíku, ættum vér víst að missa
höfuð vor«.
»Heyrðu nú, 01iver!« sagði prófessorinn.
»Ég hygg, að vi,ðvörun læknisins sé eink-
anlega töluð til þín, þar sem við hinir er-
um yfir það hafnir og a.nnað því um líkt«.
»Nei, er það svo í raun og veru«, svar-
aði höfuðsmaður og roðnaði að vanda. »Svo