Heimilisblaðið - 01.08.1939, Síða 19
HEIMILISBLAÐIÐ
151
ég segi eins og er, þá finn, ég með sjálf-
um mér, að ég er líka töluvert hafinn yfir
þess háttar. Svo að því er mig snertir, þurf-
um við heldur ekki að hugleiða yndisleik
þessarar svörtu hefðarkonu,«.
»Verið þér nú ekki of rogginn, Orme.
Góði, verið þér ekki, of rogginn«, sagði Kvik
í hálfum hljóðum og dapurlega. »Konan
er einmitt hið eina, sem enginn getur nokk-
urn tíma verið óhultur um sig fyrir. I dag
er hún eitur hjarta voru, en hunang á
morgun. Guð einn og loftslagið veit, hvern-
ig á því stendur. Nei, verið þér ekki of
hreykinn. Það getur átt fyrir oss að liggja
að sjá þig knékrjúpa þessari konu, ein-
mitt herni, og sjá hann gleraugnaglámipn
dragast á eftir sömu leiðina, og hver veit
nema Sarnúel Kvik hangi þar aftan í, hann,
sem hatar alla kvenþjóðina. Freistið ham-
ipgjunnar, ef þér svo viljið, Orme; en freist-
ið ekki konunnar, svo að hún snúi sér ekki
við og freisti yðar, sem þá yrði gert í fyrsta
skipti«.
»Hættið nú öllum þessurn þvættingi og
sækið vagn«, skipaði Orme kuldalega. En
Higgs tók að hlæja á sinn óheflaða hátt,
og ég, sem mundi, hvernig »rósknappur
rósanna« var yfirlitum, er hún sló slæð-
unni til hliðar og rifjaði upp fyrir mér
milda, alvarlega, róminn hennar, sökkti
mér niður í hugsanir mínar. Hvað skyldi
þessi ungi maður hugsa, ef það ætti fyrir
honum að liggja, að virða fyrir sér hió
yndislega. laðandi augnatillit hennar?
Mér vii’tist Kvik undirforingi alls ekki
svo heimskur sem húsbóndi hans hugði
hann vera. Orme var einmitt rétti maður-
inn t.i.1 að taka þátt, í leiðangri mínum. En
samt hcfði ég getað óskað mér, að hann
hefði verið nokkuð eldri, maður, eða stúlk-
an, sem hann trúlofaðist, hefði ekki ónýtt
trúlofun sína einmitt núna. Þegar um
flókna og hættusama hluti er að ræða, þá
er það reynsla mín, að heppilegast sé að
útiloka öll ásitarævintýr, ekki sízt í Aust-
urlöndum. Framh.
V o 1 i*. « ct» a t::
3í tuwcirar &iútkn
Svo er þá lokið að sinni
samveru okkar.
Margs gœti verið að minnast
og margt til að þakka.
Létt er mér eigi um Ijóðin, —
ég lœt það því bíða.
Máske með vaknandi vori
verði þau fteiri.
Veiztu hve vorið ég þrái,
vina mín kœra?
Veiztu hve eldheitt ég elska
yngjandi kraftinn, —
suðrœna, sólhýra blœinn,
sönginn og niðinn, —
allt sem ber einkenni lífsins,
allt, sem fœr þroskast?
Veit ég, að frostnepjur nœða
um nýsprottinn gróður.
Því er mitt helgasta hlutverk
að hlúa því unga.
Vígja mig vori til hjálpar,
til varnar gegn kulda, —
Ijá mig sem lifandi efni
í limgirðing vorsins. —
Síðasti sólargeislinn kveður
svipmikla tindinn.
Mál er að láta því lokið
Ijóðkveðju sinni.
Heitustu hamingjuóskir
af hjarta ég flyt þér.
Verndi þig vœttirnar góðu!
Vertu svo blessuð!