Heimilisblaðið - 01.08.1939, Side 25

HEIMILISBLAÐIÐ
157
Jóladagar á Hnetubúspre§tsselri
Eftir rVikolaj 18 ára (Prói*. Hcnrik Sharling)
Þegar við komum heim, fórum við inn
í lestrarstofu prestsins með fátækra-
reikni,ngana og- sátum þar, það sem eftir
var fyrripartsins og nokkurn hluta seinni
partsins líka. I fyrstu leiddist mór þetta
starf, en eftir því sem ég vann lengur,
sætti óg mig betur við jiað; það dreifði
hugsunum mínum frá þessu ei,na.; og áður
en ég v'ssi af, var komið myrkur.
Ég' fór-yfir í dagstofuna. Þar sátu þx.r
Emma og Andrea Margrét og voru að
bínda borðalykkjur, sem nota átti við dans-
inn um kvöldið. Ég ætlaði að setjast hjá
þeim, en þá stóðu þær báðar upp.
»Hvers vegna farið þið í burtu, þegar
ég kem inn?« spurði ég.
»Nú — .ætlist þér til að við dönsum í
þessum fötum?« spurði Andrea Margrét
aftur á móti.
»Nei, en það er vísit nægur tírni til stefnu
— klukkan er tæplega orðin hálffjögur«.
»0g gestirnir eiga að koma. klukkan
fimm, svo þér sjáið, að okkur er ekki til
setu boðið«.
»Hvað er þetta? Klukkan fimm; og svo
megum við dansa til klukkan fimm í fyrra-
málið — dansa í tólf klukkutíma. — það er
dæmalaustk
»Nei, því er nú ekki alveg þannig varið.
Klukkan á mínútunni tólf hættir dansi,nn
og hver heldur heim til sín«.
»Klukkan tólf! Nú hefi ég aldrei heyrt
annað eins! Þá erum við nú vanir að byrja
dansinn í Kaupmannahöfn; en þá á hann
eins hvað stríðið áhrærir, heldur, að því
loknu, einnig við þjóðernislega endurreisn
og á stjórnmálasviðipu. Slíkar eru afleið-
ingar og þýðing hinna miklu fólksflutninga
í Kína nú — ekki aðeins fyrir þá þjóð
sjálfa, heldur og fyrir allan heiminn.
»Lögberg«.
að hætta, hérna. Þetta kalla ég nú að snúa
hlutunum við«.
»Og ég skal segja yður, að ég varð að
berjast eins og ljón, til þess aö fá a.ð halda
svona lengi. áfram. Pabbi vildi endilega, að
við hættum klukkan tíu«.
»Það er ómögulegt«.
»Jú, það er eins og óg' sagði yöur. Ilann
sagðist ekki vilja. heyra nefnt nokkurt næt-
urgöltur; og ef við ætluðumst til að fá að
dansa, þá yrðum við að sætta okkur við,
að hætta á hæfilegum tíma. Loksins lót
hann þó undan, þegar ég sagði honum, að
það væri, þá bezt að hætta við allt saman.
því að ef dansinn mætti ekki standa leng-
ur en til klukkan tíu, þá yrðum við til
spotts og hláturs fyrir öllum, sem um það
fengi að heyra«.
Þegar ég var búinn að fá vitneskju um.
að géstirnir kæmu klukkan fimm, ákvao
ég, að fara að tygja mig til. Það myndi
taka ærinn tíma, því að nú ætlaði ég að
vanda mig. Snöggvast datt mér í hug, að
fara að raka mig, en hætti þó við það aft-
ur, því að ég hafði aldrei gert þáð áður,
og ég va.r hræddur um, að ég kynni ad
skera mig, en ég myndi litið fríkka við
það. Eri. aftur lagði ég nú mesta áherzlu
á hárið. Það er af og frá, að gömlu Spart-
verjarnir hafi vandað eins rnikið sína hár-
greiðslu á undan orustunni við Þermopyle,
eins og ég vandaði nú mína hárgreiðslu.
Ég ætlaði líka að hefja orustu — og ég
vonaði, með betri árangri en Spartverjarn-
ir. Næst á eftir hárinu, kom hvíta háls-
bindið. Og ég lagði mikla áherzlu á, að það
færi prýðilega. Því miður hafði ég ekki
haft með mér nema. þrjú bindi, og ég var
búinn að nota þau öli. I mestum vanda var
ég með kjólinn minn. Hann hafði allur
krympast. í koffortinu mínu. Ég skvetti a
hann vatni og teygði hann og togaði á all-
ar lundir. en þó náði ég ekki nærri þvi