Heimilisblaðið - 01.08.1939, Blaðsíða 26
158
HEIMILISBLAÐIÐ
öllum brotunum úr honum; og aldrei gat
óg' fengið hann til að Ijóma í allri sinni
dýrð eins og áður.
Nú fór ég að vita, hvað Korpus Júris
liði; hann var einmitt að fara í kjólinn:
púpan. var að verða að fiðrildi. Það er n. I.
ekki 'hægt að hugsa sér meiri breytingu á
manni en Korpus Júris, þegar hann fer úr
hversdagsfötunum og fer í spariíötin.
Hvert tangur og tetur a.f lögfræðingnum
er rokið út í Veður og vind, en eftir er sam-
kvæmismaðurinn í allri sinni konunglegu
dýrð. Ef menn ætla sér að þekkja Korpus
Júris frá sinni glæsilegustu hlið, þá ættu
þeir að kynnast honum í kven.nahóp — og'
því fleiri stúlkur, því betra. Hann stendur
þá, með aðra hendina. í barminum, en hinni
vingsar hann til og frá og talar og talar —
og engin stúlkan er eftir skilin -— og orð-
in fljóta af vörum hans, eins og hunang.
Þá er ég vanur að standa fyrir aftan hann
og hlusta hugfanginn, eins og lærisveinn-
inn, sem hlustar á meistara. sinn.
Þegar Korpus Júris var búinn að tygja
sig, urðum við samferoa ínn til Gamlá, ti!
þess að vita, hvernig honum liði. Hann var
altygjaður; hann sat á s.tól og var að hugsa.
Þegar við komum inn, lyfti hann höfðinu,
og — herra minn trúr! En sá hnútur, sem
hann hafði bundið á brjóstinu á sér! Ef
Gamla hefði dottið í hug að hengja sig, þá
hefði honum tæplega tekist. að reyra fast-
ara að hnútnum, en hann hafði gert!
Korpus Júris fór óðara að leysa hnútinn og
að því búnu að binda annan hnút, og tók
Gamli því öllu með stakri þolinmæði. Gamli
er gagnólíkur Korpus Júris, að morgu
leyti, en þó fáu eips og því, að hann um-
skapast ekkert. við það, að fara í spari-
fötin — hann er alltaf eins. »Nú, ég heid
að þær séu líka menn« •— og meinar kven-
fólkið; — »og því ætti ég að tala öðru vísi
við þær, en aðrar skynsemi gæddar ver-
ur?« Þetta er hann vanur að segja, þegar
ég tala við hann um Ires&i málefni. Og þao
geri ég oft. En hann er svo einþykkur, að
hann lætur trauðlega af því, sem hann
hefir einu sinni ætlað sér að gera, Einu
sinni á dansleik í haust, var mér þó nóg
boðið: Hann var víst í einn hálfan tíma
að skýra fyrir einni stúlkunni. hvao
nic.œnoconstinapolitansha symbóUö væri.
Ég sá, að aumingja stúlkunni dauð leiddist.
Seinna talaði ég um þetta við hann.
»Hvernig getur þér komið til hugar, að
fara, að tala um þetta. við unga stúlku? Þú
hlauzt Jjó að vita, að hún mundi ekki hafa
gaman af því«. »Jú, jú«, svaraði Ganúi,
»en mér þótti garnan að því. Og það er þó
betra, að annar aðili hafi skemmtun af
samræðunum, en hvorugur. Og venjulega
leiðist. báðum aðilum þessar venjulegu
dansleikja. samræður«. Nei, Gamli kann
alls ekki að haga sér, eins og vera ber, þeg-
•ar kvenfólk á í hlut.
»Hefir þú nú hanzkana þína í lagi, Niko-
laj?« spurði Korpus Júris.
»Hanzkana!« hrópaði ég. »Mér hafa ekki
dottið hanzkar í hug!«
»Jæja, hví hefir þú ekki hugsað um þá?«
spurði hann aftur.
»Hvernig átti ég að vita, að hér yrði
hafinn dansleikur — en það er þér að
kenna, Friðrik — því varstu ekki búinn. aö
segja mér það? — Þú hefir þó vafalaust
vitað um þetta. Nú eru engin önnur ráð,
en að þú verður að lána mér annan þinn
hanzka«.
»Hvað ætlar þú að gera með einn
ha.nzka?«
»Ég ætla að halda á honum í hendinni.
og þá getur þó fólk séð, að ég hefi hanzka.
Eg ætla — ég ætla — æ, ég veit ekki hvað
ég ætla«, hrópaði ég alveg utan við mig,
því að ti! hvers var allur sá hátíðabragur,
sem á mér var, ef ég var hanzkalaus?
I þessum miklu vandræðum. mínum, var
það þó Gamli, sem varð frelsari minn og
hjálparhella. »Hérna eru hanzkar, Niko-
laj«, sagði hann allt- í einu og dró hanzka
upp úr vasa sínum.
»Ö, Kristófer!« varð mér að orði; »þú
ert. sá lang-lang-lang-bezti maður, sem til