Heimilisblaðið - 01.08.1939, Page 27

HEIMILISBLAÐIÐ
159
er! — að hugsa svona dfíMialaust vel um
mig!«
»Nei, það er nú ekki beinlínis því aö
heilsa. Ég fann þá af tilvjljun í vasa mín-
um. Pað er víst langt síðan ég hefi, stungið
þeim þar«, svaraði hann.
Hanzkarnir voru nýir og féllu svo vel að
fingrunum, — alveg eins og þéir hefðu ver-
ið saumaðir handa mér. »A11 right!« sagði
ég við sjálfan mig. Nú gat ég byrjað bar-
dagann, þegar hver vildi.
★
Síðan fórum við inn. í dagstofuna. Par
voru prestshjónin og dætur þeirra, og biðu
gestanna. Emma og Andrea Margrét voru
hvítklæddar, og hafði Emma hvítt perlu-
band fléttað í sitt svarta hár, en Andrea
Margrét hafði rósasveig um höfuðið. Prest-
urinn stóð á miðju gólfi„ kjólklæddur, meö
hvítt hálslín og hvítt handlín. Andrea Mar-
grét var að laga hálsbindið á honum; hafði
hann auðsjáanlega hnýtt það eins ram-
byggilega eins og Gamli.
»Hana.' nú — hana nú; þetta er nú orðið
ágætt! Ég er orðinn nógu fallegur! Sjáið
þið bara. hvað hann Nikolaj glápir á.mig!
Ég held, að hann þekki mig varla«.
Já, það var sa.tt, að allur þessi hátíða-
skrúði átti tæplega við hversdaglega og al-
úðlega framkomu haps.
»Já, hvað gera menn ekki fyrir konu og
börn«, sagði presturinn, um leið og ha.nn
togaði i handlínin; »mér finnst nú, satt að
segja, að gestirnir ættu að fara að koma«.
»Þú mátt ekki vera svona óþolinmóður«,
sagði Andrea Margrét; »klukkan er ekki
nema hálf fimm; en gestirnir áttu að koma
klukkan fimm«.
»Jæja«, sagði presturinn; ihvers vegna
hafið þið þá skrýtt mig svona snemma. Nú
eyði ég tímanum, bara. til ónýtis. Komið
þér yfir um með mér, Nikolaj; við skulum
fá okkur í pípu«.
En það vildi Andrea Margrét ekki heyra
nefnt, því að þá mvndum við flytja tóbaks-
lyktina með okkur aftur, inn í herbergin.
Já, hún átti fullt í fangi með að gera föð-
ur sinn rólegan. Þegar honum var bannað
að reykja, fór hann að maula smátvíbökur,
sem þar voru á diski, og bauð mér að boröa
sér ti.l samlætis.
»Nei, pabbi minn. Þetta máttu ómögu-
lega gera. Hvað ætli að gestirnir segi, ef
þeir sjá, að við erum byrjuð að borða, áður
en þeir koma!«
»Ja —- hvað á ég þá að taka til bragðs?
Þarna sjáið þér, Nikolaj, hvernig farið er
með mig. Það er hvergi flóafriður. Svona
er að vera eiginmaður og húsbóndi. Nei,
þér skuluð aldrei gifta yður -— ekki einu
sinni önnu gömlu — þér munuð annars i.ðr-
ast og það um seinan«.
Til allrar lukku heyrðist nú til fyrsta
vagnsins, og svo komu þeir, hver á fætur
öðrum. Smámsaman fór stofan að fyllast
af fólki, og allt var það mér ókunnugt. Ég
kannaðist ekki við eitt. einasta andlit. En
mér stóð þetta að mestu leyti á sama. Ég
leit varla við kvenfólkinu. Ég ætlaði bara
að dansa, við tvær — Emmu og Andreu
Margréti. En við hvora þeirra átti ég að
dansa fyrst. Það var sú hin mikla spurn-
in.g, sem öll mín ókomna æfi átti að byggj-
ast á. Því að nú hafði ég fastákveöið, að
ég ætlaði statt og stöðugt að biðla til þeirr-
ar, sem ég dansaði fyrst við. Ég hugsaði
og hugsaði, ákvað og hætti við, játaði og
neitaði; en eftir því sem ég hugsaði leng-
ur, eftir því varð ég ruglaðri og ruglaðri.
Þegar ég var ákveðinn í því að ganga til
Andreu Margrétar, var eins og einhver
innri rödd hvíslaði að mér; »Nei, þú skalt
fara til Emmu«. Og þegar ég ætlaði að
fara til Emmu, þá hvíslaði önnur rödd:
>Nei, þú skalt fara tij Andreu Margrétar«.
Andrea Margrét var önnum kafin viö að
taka á móti gestunum. En allt í einu slanz-
aði hún beint fyrir framan mig og sagði:
»Hvað er að yður, Nikolaj? Þér eruð þó
víst ekki veikur? Þér eruð svo laslegur«.
»Þetta er bending forlaganna«, hugsaði.
ég; og án þess að svara spurningum henn-
ar, sagði ég: »Þér dansið líklega fyrsta
dansinn við mig?«