Heimilisblaðið - 01.08.1939, Síða 28

160
HEIMILISBLAÐIÐ
»Nei, því miður get ég það ekki. Ég er
búinn að lofa Friðri.ki fyrsta dansinum; en
annan, eða þriðja dansinn skuluð þér fá«.
En ef ég gat ekki fengiö að dansa við
hana fyrsta dansinn, þá kærði ég mig alls
ekki um, að dansa við hana. I sama bili
komu einhverjir nýir gestir, svo Andreu
Margrét varð að flýta sér, til að taka á
móti þeim.
Nú þurfti ekki lengur á heilabrotum a )
halda. Forsjónin hafði, ætlað mér Emmu.
Og ég fór beina leið til hennar. Pau stóðu
saman Emma og Gamli og voru að trla
saman.
»Pér jnunið víst, að þér hafið lofað mér
fyrsita dansinum«, sagði ég við Emmu.
»Nei, það misminnir yður«, sagði hún;
»það er langt síðan ég lofaði Kristófer hor.-
um. En ég ska) 'tansa við yður hvern aí hin-
um donsunum sem þér viljiðx.
En ég vildi ekki þþggja. hina dansana, því
að ég' var afnr reiður yfir þessari tvöföldu
neitun. »Já, satt er það, sem sagt er«, hugs-
aði ég með mér; »konan er full flærðar
og lygi, ástleitni og illra svika. En ég ætia
mér þá ekki, heldur, að dansa í kvöld -
þær um það — og þótt þær knékrypi fyrir
mér, skyldi ég ekki dansa við þær einn
einasta dans. Ég segi bara að mér sé illt
í höfðinu, eða fætinum, eða — eða — .iæja
— ég segi blátt áfram, að ég vilji ekki
dansa«.
I sarna bili byrjaði hljóðfæraslátturinn.
Venjulega eru það mín sælustu augnablik,
þegar fiðlurnar kalla mig í dansinn. En í
kvöld var öðru máli að gegna, og mér
fannst fiðluhfjómurijm engu ánægjulegri
en músatíst. Ég stcð úti í gluggaskoti, hálf-
falinn af gluggatjaldinu, og sá hvert parið
af öðru !íða fram hjá mér. Þegar allir voru
komnir inn í stóra salinn, fór ég á eftir
og staðnæmdist í dyrunum. Og þaðan
horfði ég yfir fólkið, sem var á einlægu, iði
um allan salinn; og dómsorðin dundu —
í huga mínum -— frá mínu sorgbitna, hjarta
og særða brjósti, og allir voru léttvægir
fundnir. Gamli dansaði eins og dragkista.
Korpus Júris dansaði eins og eldskörung-
ur, unga stúlkan þarna — með öll hárbönd-
in — var á að sjá, ei.ns og skrýddur sieöa-
hestur og föla stúlkan þarna, með rauða
hárið, var eins og hrísgrjónagrautur með
kanel út á. Pannig féllu dómá.r mínir um
sérhvern, s.em ég kom auga á. Þaö hafa
ýmsir sagt mér, að mesta ánægjan á dans-
ieik væri sú, að horfa á og setja út á fóikið.
Þó hafði ég ekki verrfféga ánægju af þvi,
og liefir það máske komi.ð til ai' því, að
ég var einn um það.
Ég hafði þó ekki lengi frið til pallad'ma
minna, því að presturinn kom be'nt til mín
og spurðl: »Hversvegna standið þér auð-
um höndum á torginu?«
»Oo-o — ég kæri mig ekki um að clansa .
»Þér dönsuðuð þá nauðugur, hérna um
kvöldið? — Vesalings Nikolaj«.
»Mér er líka hálf-illt í fætinum«.
»Nú-h — það er ný til ko.nið; f'.vrir f.iórð-
ung; stunda.r voruð þér galfriskjr«.
»Það eru heidur engar stulk u- efíi • .
»Hva,ð kallið þér þá þetta hvíta, þarpa
yfir í legubekknum? Nei, óg er viss um,
að þér eruð hugsa um eittnvert strákapar-
ið; og til þess, að reyna að korííá í veg fyr-
ir það, þá ætla ég að leyfa mér að óska
þess, að þér íarið strax og bjóði.5 í dans-
inn, einhverrt hinna ungu stúlkna, sem
þarna situr, Þar eigið þér skipanir. Heyr!«
Presturinn talaði svo hátt, að ég varð
nauðugur, viljugur að hlýða. Ég hélt þang-
að, og hneigoi mi.g fyrir þeirri fyrstu, sern
fyrir mér varð, án þess að líta á hana; og
ég tók í hönd hennar og leiddi hana. inn í
salinn. Ég horfði allt af niður á gólfið og
sagði í huga mínum: »Þú skalt ekki fá
mijda ánægju af að dansa við mig, stúlka
mín«.
Um leið og ég gekk inn í salinn rasaði
ég ofur lítið. Varð mér þá litið upp og —
suðurskaut og sextán höfuðskepnur.--------
Það var þá sú Ijós-bláeyga frá járnbraui-
arvagninum — stúlkan sem ég ætlaði að
dansa við. Ég varð svo hræddur, að ég