Heimilisblaðið - 01.08.1939, Blaðsíða 29

HEIMILISBLAÐIÐ
161
sleppti höncl hennar og stamaði við: »Eruð
þaö — eruð það árei,ðanlega þér?«
»Já, — hver önnur skyldi það svo sem
vera?« spurði hún og brosti svo yndislega,
að það er ekki hægt. að hugsa sér fegurra
bros. »En ég hélt, að þér væruð búinn að
gleyma. mér«.
»Ö, þér verðið að fyrirgefa mér; en ég
er----------« og nú varð ég að einu orða-
fióði, og nenni ég ekki að endurtaka allt
það buil. Ég ætla heldur ekki að ri,ta nið-
ur það, sem hún sagði. Bæði er það, að ég
man það ekki orði til orðs, og svo er ekki
hálft gagn að því, fyrst ekki er hægt að
heyra hana sjálfa segja það. — En ég
var allt í einu orðinn að nýjum manni.
Það var eins og allt í mér syngi og klipgdi
af f ögnuði. Ég masaði og ég’ hló og ég dans-
aði og ég dansaði og' ég hló og ég masaði
— allt af við þá ljós-bláeygu.
Það er haft eftir einum heimspekingi.
okkar, að til þess að skemmta sér reglu-
lega vel á dansleik, þurfi sá, sem hlut á
að máli, sjálfur að vera ástfanginn af ein-
hverri da.nsmeynni. Hann hefir alveg .i
réttu að standa, sá blessaði, maður; það
varð ég fyllilega var við þetta kvöld. Eng-
inn, nema sá, sem reynir, getur gert sér
í hugarlund alla þá slægð og alla þá ósvífni,
sem þarf að hafa í frammi, til þess að geta
bægt öllum meðbiðlum frá ástmeynni og
til þess að geta dansað við hana einn —
aleinn. 3g dansaði, við þá Ijós-bláeygu alla
þá dansa, sem- ég hafði beðið hana um,
og alla þá dansa, sem ég hafði ekki beðið
hana um. Og ef einhver annar kom, og
sagðist eiga. heimtingu á þessum eða þess-
um dansinum, þá sagði ég, að hún væri
fyrir löngu búin að lofa mér þessum dansi;
og' hún — ja — hún sagðist ekki almenni-
lega muna, hvorum okkar hún hefði lofaö
dansinum, og svo tók ég' í hönd hennai
og burt í dansinn svifum við; það voru
auðvjtað ónotaorð, sem fylgdu mér af stað;
en um slíka smámuni hirti ég ekki baun.
Ö — já — ég' skemmti mér aðdáanlega
þetta kvöld.
Bæn og lofgerd.
Ö, minn Jesú, elsku blíði,
aldrei vík þú bur't frá mér;
þá víiff beygir kvöl og kvíði
krýp ég upp að brjósti þér,
þar er sœtust sv'öiun mín,
signuð k(e,rleiks lwndin þin
máir tár af mæddum hvörmum,
mér er vært í þímwi örmum.
lig fæ uppgjöf sekta og synda,
sonur Guðs, við brjóstið þitt.
Æ mig virstu vid þig binda,
að værðar njóti hjarta mitt.
Alla fyrir ást og náð,
allt þitt fyrir lijálpar ráð
ég vil Guði‘ um aldir alda
eilift lof og þakkir gjalda.
G. P.
Á meðal annars sagði hún mér, að faðir
sinn væri jústitsráð; og hún sagðist eiga
bróður, sem væri, stúdent, eins og ég. Og
ég hét því með sjálfum mér; að þótt þessi
bróðir hennar væri sá óskemmtilegasti og
leiðinlegasti, maður, sem til væri, þá skyldi
hann samt verða stallbróðir minn — Jóna-
tan minn, vinur minn elskulegur.
Andrea Margrét, kom til mín og spurði.
hvenær ég ætlaði að dansa við hana —
ég sagði, að ég' væri, búinn að festa alla
mína dansa. Emma kom og spurði mig um
það sama — ég' gaf henni sömu svör. Ég
þóttist s,já, að þeim mislíkaði báðum, en
g'leði min varð að meiri. Áður voru það
þær, sem höfðu hæstu spi,l á hendi, en nú
var það ég, sem hafði hjartaásinn, og gat
snúið spilinu, eins og ég vildi.