Heimilisblaðið - 01.10.1939, Side 8

172
HEIMILISBLAÐIÐ
Læknir börnin lítur, lítt þó megi sinna,
klappar kollum minnstu, kinkar létt til hinna.
Hengir jakka og húfu, hvítt af freðna snjónura
lætur vetti í vasa, varpar hlífðarskónum.
Hljóður inn sér hraðar. »Hvernig ætli líði?«
Móðurskelfing skilur, skín úr augum kvíði;
sína eigin orku ei hún sparað hefur,
enn að beru brjósti, barnið unga sefur.
III.
Læknirinn sér að logar und, leggur á barnsins höfuð
yfir fer ennið bjarta, |mund-
talar við móður stutta stund, styrkir og hressir veika lund’
vekjandi von í hjarta.
Læknisine hönd er hlý og stillt, hreyfir við sjúku
æðaslags tímann telur. |harni milt,
Brátt er á forna brík sér tylt, búið til lyfogsmáglas fylH
verkið á vonum elur.
Læknirinn segir: »Miss ei móð, máttug hönd stjórnar
hér þó sé hart að lostið. [lífsins sjóð-
Pabbi og systkin hlusta hljóð, hugfangin mamma
barnshjartað er ei brcstið. [skilur ljóð
Læknirinn skrifar línu á blað, ljúflega léttir föður það
lilýtt þrýstir hendi móður,
veifar til barna, býst á stað, brátt verður autt og
hrörlegi bærinn hljóður. [þögult hlað.
IV.
Nú eru börnin háttuð og sofnuð sætt og rótt,
þau saman þétt sig kúra, þessa ömurlegu nótt.
A bænum dynur hriðin og lemur gætt og glugga,
það gefur inn um karmana rakakennd mugga.
Nú vakir mamma alein, með veika harnið sitt,
hún vefur það í teppi, sem er alla vega litt.
»Ég gaf því áðan dropana úr glasinu sínu,
þá gat það loksins sefast og hvilst í fangi mínu«.
Hún getur ekki lagt það, því líður eigi vel.
Hún lítur frani til dvra. — »Ó, Guð minn! þér ég fel
að vernda þá, sem úti í ófærðinni verjast
og ötulir við hríðina og froststorminn berjast.
Hún starir út í bláinn, og hugur líður hljótt
til hennár, sem á manninn sinn úti þessa nótt.
Hún vakir sjálfsagt líka, en veit ei hvert þeir náðu
»m vegleysur, er byljirnir fönn í sporin stráðu.
Nú falla tar um hvarma, J)á opnast augum sýn:
Hve undraskært er ljósið, sem gegnum myrkrið skín,
það geislar út á veginn með svo voldugu hliki,
að villtir finna leiðina og burtrýma hiki.
V.
Í stofu, þar sem blómstur ilma, anga,
og ýmiskonar myndir standa, hanga,
þar munir eru rósadúkum reifðir,
um rafljós kögrað flökta 9kuggar dreifðir,
Þar situr kona, ein, og aftrar tárum,
en yfirbragðið lýsir kviða sárum.
Hún getur ekki háttað, eins og hinar,
því hugur kýs að biða elskaðs vinar.
Hún hlustar stund: »Mér heyrðist einhver kalla,
— ég heyri gjálfur þungt að ströndu Ialla».
Hún stendur upp og leggur liönd að hjarta:
»Ó, himna Guð, ég skelf, — en vil ei kvarta".
Hún gengur út að glugga, lyftir tjöldum,
en getur ekkert séð f byljum köldum;
sem nelgd við gólf hún stendur þó og starir,
og strýkur rúðu, ber að henni varir.
»Ó Guð minn, Guð minn! Láttu veðri linna,
og lít í náð til veikra baina þinna.
— Þeir eru kannski um vegleysur að villast
og verða úti. — — Lát þann kvíða ei fyllast.
»Ó! Send þeim Ijós, er lýsi veginn rétta,
en lát mig eigi dauðans hörmung frétta
Og gefðu honum styrk í starfi sínu,
sem stendur næst, er kærstur hjarta mínu.
»Æ, Gefðu kraft, er lækna störfin kalla
um langan veg, þó sjáist ei til fjalla,
og veittu öruggt lið við líknar verkin,
Þar lífs og dauða varla greinast merkin.
»0 faðir! Lát ei litla barnið deyja,
en líkna þeim, er stríð við þrautir heyja,
og sendu geisla gegn um myrkrið svarta
að gleðja, styrkja, lækna kramið hjarta«.
VI.
Þá læknirinn kemur, er kyrrt um þar heima
og konuna sólstafi farið að dreyma.
Hún liggur á bekknum — en lyft hefir tjöldum,
svo ljósflóðið streymir að smárúðum köldum,
sem hún hefir þýtt upp með þrautseigju kjörum
— með þolgóðri hendi og bænheitum vörum.
Og þegar svo bóndinn í baðstofu gengur,
er brunnið út kertið. — Hún vakir ei lengur,
en hvílist og blundar með barnið í fangi.
A burtu er vonleysis-svipurinn strangi,
en kominn í staðinn hinn kyrrláti friður,
er kveðið fær bölsýni lífsþreytu niður.
VII.
Þeir sögðu báðir frá, að vegar villtir
þeir verið hefðu, en rólegir og stilltir,
pá brá í svip upp björtu ljósi og skæru,
sem benti þeim, hve langt frá slóð þeir færu
og lýsti, unz þeir leiðir réttar fundu
— -— þá lægði veðrið eftir litla stundu.
Þeir sögðust bjarta bafa litið hendi,
sem hélt á blysi, er ljósstraum frá sér sendi.
Þeim kom í hug — og kváðust ei því gleyma,
að konur þeirra flyttu bænir heima.
— — Er göfgir hugir góðra vina mætast,
slær geisla á braut, og dýrar vonir rætast.
María Rögnvaldsdóttir,