Heimilisblaðið - 01.10.1939, Qupperneq 10

174
HEIMILISBLAÐIÐ
„Lyptið upp höfðum yðar!"
Opinb. 14, 14—20.
Við kveðjum nú eitt af hinum fegurstu
sumrum, sem yfir þetta land hefir liðið.
Daglega berast fréttir um óvenjulega mikla
og' g'óða uppskeru. Tún og engi, garðar og
jafnvel kornakrar hafa borið mikinn ávoxt.
Og þegar uppskerutíminn kom safnaöi þjóð-
in liði sínu til að bjarga, hinum miklu gjöf-
um móðurmoldarinnar unclan fargi. vetr-
arins,. En vegna tækni mannanna er heim-
urinn nú arðinn svo lítill, að við vitum
jafnsnemma um það, sem gerist í fjarlæg-
um löndum, eins og það, sem hér á sér stað.
Við vitum þá líka, að á meðan okkar þjóð
notaði liðstyrk sinn til að bjarga verðmæt-
um, þá söfnuou aðrar þjóðir liði •— í sama,
tijgangi sögðu þær — en í okkar augum
aðeins til þess, að leiða eyðilegging og hörm-
ungar yfir meðbræður sína.
Pólland er í rústum, og ófriðarbálið log-
ar enn. Og það er eitthvað svo. geigvæn-
legt við þetta stríð. Dag eftir dag er sagt
frá ræðum þjóðaleiðtoganna, sem allir und-
irstrika friðarvilja sinn og vonzku and-
stæðinganna, eins og ekkert annað væri
að gerast. Og þó höfum vi,ð á tilfinning-
unni, að eitthvað hræðilegt sé að gerast.
Á landamærum Þýzkalands og Frakklands
er fórnað fé og mannslífum, en Rússland,
sem verið hefir miðstöð hinnar ákveðnu
guðleyíiisstarfsemi undanfarinna ára. skerð-.
ir sjálfstæði hvers smáríkisins á fætur
öðru •— með »samningum«. Þannig er um-
horfs á jörðinni nú, þegar hið undurfagra
sumar kveður cig veturinn gengur í garð.
Uppskeran er mikil hvort heldur, sem lit-
ið er á ávöxt moldarinnar, sem vegna veð-
urblíðunnar náði svo miklum þroska, eða
ávöxt syndarinnar, sem nú hefir náð s,vo
voðalegum þroska.
Og því miður er hugur alls þorra manna
svo bundinn við þessa jörð, að þeir sjá ekki
annað en það, sem hún gefur þeini eða neit-
ar þeim um.
Þess vegna. dvelja menn nú á þessum
tímamótum við þær framtíðarhorfur, sem
blasa við mannlegu auga.
Sumir segja sjálfsagt eins og ríkismað-
urinn forðum: »Sál mín, þú hefir mikil auð-
æfi geymd til. margra ára, hvíl þig nú, et
og drekk og ver glöð«. Ilinir munu þó vera
fleiri,, sem með kvíða horfa fram á kom-
andi tíma, af ótta við að byrðarnar mum
ekki reynast nægilega miklar.
En til okkar berst kall Guðs: »Lyftið upp
höfðum yðar því lausn yðar er í nánd«.
Horfið upp til hans, sem er herra uppsker-
unnar, og ef við ekki fáum séð það sem
Jóhannes. sá með líkamlegum augum, þá
horfum á sýnina með augum trúarijmar
og reynum að átta okkur á þeim boðskap,
sem hún flytur okkur frá hinum lifandi
Guði. Á hvíta skýinu situr hann, sem er
líkur mannssyni, frelsaripn, Drottinn Jes-
ús Kristur. Meðan hann gekk um hér á
jörðunni og gerði gott, þrýstu mennirnir
þyrnikórónu að höfði hans, en nú ber hann
kórónu þá, sem enginn fær frá honum tek-
ið. »Hann er krýndur sigursveigum, sólin
bl knar í Lans glans«. Hann mun aftur birt-
ast með mætti cg mikilli dýrð, »þegar
stundin er komin til að uppskera« og »sáð-
lancl jarðarinnar er ful,lþroskað«. Hann hef-
ir nægan tíma, en þegar hans. tími er kom-
inn, þá er ekki lengur um neinn frest að
ræða.
Eftir hverju biður Guð?
Hann bíður þess að bæði hveitið og ill-
gresið nái fullum þroska (Matt. 13, 30).
Hveitið er söfnuður hans, sem í gegnum
mikl.ar þrengingar á að þrcskast til upp-
skerunnar. Kynslóðirnar, sem lifðu næst
á undan okkur, sáu ekki neinar kristin-
dómsofsóknir, en nú er það staðreynd, að
margir — og það mitt í hinum menntaða,
kristna, heimi — verða að líða þjáningar
og dauða fyrir trú sína á Krist.
Kristindómsofsóknirnar hafa enn ekki
náð til okkar, en hatur og fyrirlitning á
Guðs orði og þeim, sem vegna oi'ðsins neita