Heimilisblaðið - 01.10.1939, Page 11

HEIMILISBLAÐIÐ
175
að beyg-ja kné fyrir höfðingja heijnsins er
þó ekki óþekkt hér.
En illgresið á líka að ná fullum þroska
og þó að Guð hafi ekki til þess sáð, þá er
það þó eigi að síður á valdi hans að lokum.
Líking.'n af vínþrúgunum er víðar í Guðs
orði notuð um þá, sem óhlýðnast Guði, og
Jóhannes sér hér í hræðilegri sýn, afdrif
þeirra á hinum mikla. uppskerudegi.
Það er óttalegt, að sjá mennina blind-
aða. af syndinni, lifa í uppreisn gegn heil-
lögum Guði. Þó getur verið ennþá óttalegra,
að sjá ekki þessa alvarlegu staðreynd, en
láta berast með straumnum á flótta frá
augliti Guðs, því að lokum fær enginn und-
an því komist, að mæta, fyrir dóms.tóli
Drottins. Jóhannes sér, að engillinn, sem
hefi'r vald yfir eldinum gefur fyrirskipun
um, að bregða sigðinni, en hann sér líka,
að samfara hinum mikla dómi Guðs, er
úthellt blóði um gjörvalla jörðina.
Engi,nn getur horft á þessa sýn og sagt:
Þetta kemur mér ekki við. Ég er öruggur.
Þessari sýn er ekki, heldur haldið að okk-
ur til þess, að hræða okkur, heldur til þess,
að við nemum staðar til að átta okkur á
hvar við erum stödd.
Upphaf fceðiingarliríðanna?
Saga hinna fyrstu bræðra, sem lifðu á
þessari jörð, er saga um bróðurmorð og
síðan hefir ferill mannanna um jörðina,
verið óslitinn blóðferill. En af öllu því blóði,
sem úthellt hefir hefir verið á þessari jörð,
er í Guðs augum dýrmætast. blóðið hans,
sem af höndum syndugra manna þoldi
krossdauðann á Golgata. Þvi það óttaleg-
asta í augum Guðs er ekki, það, að menn-
irnir deyja, heldur það ef þeir deyja í synd,
án samfélags við hann, sem ann. þeim með
öllum kærleika sínum. Þess vegna hlýtur
sá dagur að koma, þegar mennirnir hafa
fyllt mælj synda sinna. Þá er- uppskeru-
tíminn kominn og hjnni spilltu uppskeru
kastað í reiðivínþröng Guðs.
Þetta er óskiljanlega óttalegt!
Já, að vísu, en því óskiljanlegra er það
náðarundur Guðs, að hann hefir varpað
sínum eigin syni í rejðivínþröng sína, þeg-
ar Jesús, gekk undir reiðidóm hins heilaga
»utan við borgina« á Golgata. En þaðan
rennur líkafc ætíð síðan lindin, sem ein get-
ur hreinsað hjörtu þeirra, sem í trú á Krist
þiggja náð Guðs, því blóð Jesú Krists Guðs
sonar hreinsar oss af ajlri synd«. Hvílíkt
undur kærleika Guðs! Ö, að við fengjum
»þekkt hann og kraft upprisu hans, og
samfélag písla ha.ns« (Fil. 3, 10).
Þannig stöndum við nú á mjög alvarleg-
um tímamótum. Margt er okkur hulið a.í
því, sem fólgið er í skauti, nýbyrjaðs vetr-
ar, en af því, sem við vitum, skulum við
festa okkur þetta, í minni: Guð vakir yfir
öllu því, sem gerist og langlyndi hans við
synduga menn er enn ekki þrotið. Enn þá
biður Jesús fyrir hinu ófrjósama tré, ef það
skyldi bera ávöxt, »en verði það ekki, þá
liöggur þú það upp«.
Dómur Guðs hvílir yfir mönnunum og
e. t. v. verður honum fullnægt áður en
varir.
En á rneðan náðartímjnn varir er tími
fyrir söfnuð Guðs til að þakka fyrir gjaf-
ir liðins tíma, og til að biðja og starfa.
Og fyrir þá, sem standa fyrir utan, til að
taka það sæti, sem frelsarinn hefjr fyrir-
búið þeim í helgidómi sínum. Sumurin með
birtu, sinni og yl dreifa mönnunum. Þá er
einveran mörgum kær þegar daglegum
störfum er lokið.
En þegar veturijm kemur með kulda sinn
og myrkur, þá hjúfra mennirnir sig hver
að öðrum. Þá er þess vegna hentugur tírni
til að sá hinu andlega sæði. Og það er víst,
að á þeim vetrarkvöldum, sem Guð nú kann
að gefa mönnunum, verður sáðmannsstarf-
ið unnið.
Enn sendir Guð út verkamenn sína til
að sá. Ö, að vjð mættum vera í hópi þeirra,
sem hann s.endir og sem með trúmennsku
vinna verk hans.
Því hinu illa sæði verður einnig sáð
áfram.